akilah-azra-kohen-fi

gün, bu sonuçsuz arayış içinde geçmişti. Üniversitelerde düşündüğü kişileri bulamayan Özge,
bu seferde kurslara başvurdu. İnternette bulduğu, iyi puanlama almış grafik tasarım
kurslarında senyör eğitmen olarak çalışan iki kişiyi hemen işe aldı. Bu iki kişi de kendilerine
yardım etsin diye kendi tanıdıkları birer grafikeri işe aldılar. Bir art direktör, iki grafiker ve
Özge ile ekip bir günde tamamlanmıştı. Kendi lap topundan çalışan Özge, dergi için dört
bilgisayar, bir yazıcı aldı. Alınan ekipmana ay sonunda ödenecek maaşları da ekleyince
paranın bir kısmı gitmişti bile.
Doğru matbaayı bulmak kolay olmamıştı. Şehrin bir zamanlar en saygın gazetesinin
basıldığı bölgede bir sürü iflas etmiş ve etmek üzere olan birkaç matbaa olduğunu biliyordu.
Gazetenin bulunduğu yer şehrin en eski yerleşim yerlerinden biriydi, gazetenin varlığının
etkisiyle bölge nerdeyse yüzyıl boyunca matbaalarıyla ünlenmişti. Ama gazete kapatıldıktan
sonra bölgeyi tekstil artıklarından para kazananlar istila etmişti. Ülkenin en hakiki gazetesinin
tarafsız yayın yapmaktaki ısrarının, hükümette nasıl da sert etkiler yarattığını, hükümet ve
gazete arasında çıkan soğuk savaşta, bir yıl boyunca türlü entrikalarla gazetenin üst düzey
yöneticilerinin, yazarlarının nasıl da suçlar uydurularak hapsedildiğini izlemişti ülke. Herkes
izlemiş, üzülmüş, bunu yapanlardan nefret etmiş ama kimse bir şey yapmamıştı. Kendi
çıkarlarını korumak üzere güdümlenmiş medya patronlarına ait diğer medya grupları da
durumu görmezlikten gelip konuyla ilgili hiçbir habere yer vermeyerek, ülkenin ruhunun bir
parçası olan bu saygın gazetenin yıkılışına göz ucuyla bile bakmamışlardı. Bu durum herhangi
basın ya da yayın kuruluşunda yer verilmeyen ama halkın kulaktan kulağa konuştuğu bir
efsaneye dönüşmüştü artık.
Özge bir zamanlar çıkardığı çocuk dergileriyle ünlenen bir matbaanın peşine düşmüş,
matbaanın adreste olmadığını gördüğünde uğradığı hayal kırıklığına rağmen vazgeçmemiş ve
neredeyse kapı kapı yaptığı iki günlük araştırma sonunda matbaayı eskiden han olduğu
tabelasından belli olan ama şimdi içindeki dağınık overlok atölyeleri ve girişlerine yığılmış
kumaş parçalarıyla daha çok pazara benzeyen pasajın zemin katında bulmuştu. Kapatılan
gazetenin eklerini çıkardığı için eski gazeteyle yoğun olarak çalışan matbaa sahibi, gazete
kapatıldıktan sonra fiyatları indirmesine rağmen nasıl müşteri bulamadığını, sonra yeni bir
gazetenin matbaasında çalışan çırağından, kendisinin kara listede olduğunu öğrendiğini ve pes
etmek istemese de maliyetleri karşılamak için önce sahip olduğu tek evini ve arabasını
sattığını ama sonunda matbaayı nasıl bankaya kaptırdığını anlatmıştı Özge’ye. Matbaanın
sahibi Erdal Bey’i dinlerken Özge’nin aklına Can Manay geldi. Bu adamın da bir Can
Manay’ı vardı bir yerlerde diye düşündü, aslında onu hiç tanımayan, bilmeyen ama yine de
onu yok etmek için karar vermiş biri. Uzun bir sohbetten sonra Erdal Bey’le anlaşmaları kolay
olmuştu, adamın tek istediği çalışmaktı ve Özge, Erdal Bey’e onu çok çalıştıracağına söz
vererek anlaşmayı imzalattı.
Sıra Sadık Murat Kolhan’ın en önemli şartını yerine getirmeye geldiğinde, Özge hiç
düşünmeden arkadaşı Ayşegül’ü aradı. Bu ölümcül maddeye göre, Özge asla derginin yasal
sahibi olamazdı! Sadık Murat Kolhan’la ilişiği belirlenebilecek kimse derginin yasal sahibi
olamazdı! Özge, güvenilir, bu piyasanın çok dışında, hatta bu şehirden çok uzakta yaşayan
birini bulmalı ve tüm yasal haklarıyla dergiyi onun adına yapmalı ve kendisini de dergide
basit bir metin yazarı olarak göstermeliydi.
Özge’nin ilkokuldan arkadaşı Ayşegül’ün ailesi güneyliydi. Üniversiteyi başkentte birlikte