akilah-azra-kohen-fi

temkinli bir şekilde aşağıya inerek sınıfa yöneldi. Ada’nın bu sınıfa girdiğini görmüştü, nerde
olabileceğiyle ilgili hiçbir fikrinin olmaması canını sıktı, belki de ilk defa insanların niye cep
telefonu kullandıklarını anladı. Acaba Ada’nın cep telefonu var mıydı? Hafızasını yokladı ve
Ada’nın elinde hiç telefon görmediğine karar verdi. Sınıfın kapısına geldiğinde dalgın bir
şekilde dikkatsizce içeri girdi, Ada’nın nerde olduğu düşüncesi geri kalan tüm düşünceleri
sindirmişti. Sınıfın içine attığı ancak dört adımdan sonra, tam karşı köşede birbirlerine yakın
bir şekilde konuşan Ada ve Deniz’i fark etti. Ada’yı bulmak içini bir anlık rahatlatmış olsa
da, Deniz’le konuşma şekilleri Göksel’i rahatsız etti.
Flört edercesine yakın değildiler ama hissettiği şey gözlerinin algıladığının çok dışında,
başka bir kaynaktan geliyordu. Ada’nın sırtı dönük olduğu için sadece Deniz’in suratındaki
ciddi ifadeyi görebiliyordu. Ada’nın teslim olmuş enerjisi sınıfın atmosferine yayılmıştı,
Deniz’in suratındaki inatçı ifadeye karşılık Ada’nın ifadesini merak edip, onlara doğru
düşünmeden üç adım attı.
Şimdi konuşmaları duymaya başlamıştı. Deniz karşısın-dakini kırmak istemediğini belli
eden incelikte mimikler ve el hareketleriyle birlikte, çalışmanın, takım içinde birbirini
tamamlamanın ne kadar önemli olduğunu, üretilen şeye ne kadar katkısı olacağını anlatıyordu
Ada’ya. Göksel dinlediklerini kafasında tamamlamaya çalışarak yine düşünmeden iki adım
daha attı. Deniz, “Birlikte üretmelisiniz, en azından denemelisiniz.” dediğinde Göksel ilk defa
varlığının fark edilebileceğini idrak etti. Dikkatle Deniz ve Ada’ya baktı, henüz fark
edilmemişti ama atacağı bir adım Deniz’in başını Göksel’den tarafa çevirmesine neden
olabilirdi. Göksel nefesini tutarak dinlerken, Deniz, Duru’nun zor bir zamandan geçtiğini ve
Ada’nın yardımına ihtiyacı olduğunu söyleyerek konuşmasına devam etti. Ada’nın hareketsiz
vücudu sanki bir uykudan uyanmış gibi tepki verdi Deniz’e ve Ada avuçlarını Deniz’e doğru
uzatarak lafa girmek istedi ama Deniz tam o sırada elini Ada’nın omzuna koyup, “Ada, benim
senin yardımına ihtiyacım var. Lütfen Duru’ya benim için yardım et, takım olun.” dedi.
Ada’nın sessizliği Deniz’in cevap bekleyen suratında netleşti. Deniz kolunu çektiğinde,
üzerine yığılan bir enerji kalkmışçasına konuştu Ada. “Anlamıyorum... Hani yardım etmek
zehirlemekti? Kişi ancak kendine yardım edebilirdi. Almamız gereken her ders, her yardımla
ertelenebilir, daha kötüsü bizi engelleyebilirdi? Kendi reformumuz olmadan doğamazdık hani,
doğum rahimden çıkmak değil, yaşarken yolunu bulmaktı hani... Siz beynime işlediniz tüm
bunları, ben de inandım, daha da ileri gittim ve uygulamaya başladım. Şimdi benim size olan
inancıma ihanet etmemi mi istiyorsunuz?” dedi. Ada’nın gözlerindeki ateş Deniz’i sarstı.
Deniz’in inandığı her şey şimdi karşısında dikilmiş hesap soruyordu.
Deniz elleriyle önce yüzünü, sonra saçlarını stresle sıvazladı. Kendi kuralları tarafından
köşeye sıkıştırılan herkes gibi derin bir nefes alırken, o durumdan kurtulmak için kafasını
kaldırdı ve sınıfın köşesinde kendisine bakan Göksel’i fark etti.
Göksel ve Deniz göz göze geldiklerinde, Ada da Deniz’in fark ettiği şeye döndü. İşte o an,
ilk defa göz göze geldiler. Ada’nın soran gözleri Göksel’in gözlerindeki teslimiyeti fark etti.
Tanıdığı en tehlikeli adam, nerden geldiği, nereye ait olduğu bilinmeyen, suratı deforme olmuş
bu hayvansı yaratık şimdi sanki canı yanıyormuş ve yardıma ihtiyacı varmış gibi duruyordu
karşısında. Ada’nın aklından geçenleri Deniz yüksek sesle, “İyi misin Göksel?” diyerek dile
getirdiğinde, Göksel kızla bir daha göz göze gelmemeye dikkat ederek, “Sizinle konuşmam
lazım, müsait olduğunuzda.” diye cevap verdi. Ada, Göksel’in sesini daha önce duyduğunu