You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
açarken miydi bilemiyordu ama bir anda partiye gitmek için hazırlanırken buldu kendini.<br />
Hayatında ilk defa davet edildiği bu partiye gidecek ve en azından partinin cidden<br />
yapıldığından emin olacaktı. Parti gerçekse, içeriye girmeyi hiç düşünmüyordu. Sadece gidip<br />
bir görmek istiyordu. Zaten iki saatte eve dönmesi gerekiyordu, Doğru’nun her gece yarısı<br />
evin içinde yaptığı yürüyüşten önce evde olmalıydı.<br />
- 72 -<br />
Sokak lambasından içeri süzülen ışık o<strong>fi</strong>se post modern bir imaj vermişti. Bu yarı aydınlık<br />
atmosferde, ekibin gelmesini sessizce bekledi Özge. O<strong>fi</strong>se gelirken bilgisayarları açmayı,<br />
ekip için her şeyi hazırlamayı, hatta kahve yapmayı falan hesaplamıştı kafasında ama kapıyı<br />
açtıktan sonra içeri süzülen bu ışığın hissettirdiği duyguda kalmak istedi biraz ve kapıyı<br />
kapatıp sessizce oturduğu köşede büzülüp kaldı. Niye toplamıştı insanları? Darbe ortada yoktu<br />
ve daha kötüsü, bir açıklaması da yoktu.<br />
Derginin tutacağından o kadar emindi ki masraftan kaçınmamıştı. O<strong>fi</strong>sin kira, depozito ve<br />
mobilyası, bilgisayarlar, maaşlar, o<strong>fi</strong>s masrafları... Tekrar tekrar hesaplasa da aslında paranın<br />
nereye gittiği belliydi. Yakında ikinci maaşları dağıtması gerekecekti ve kahretsin nerdeyse<br />
hiç para kalmamıştı.<br />
Kafasını resmen işgal eden sorunların tümü, her bir ekip elemanın o<strong>fi</strong>se varmasıyla, garip<br />
bir şekilde, adım adım cevaplarını bulmaya başladı. Özge içinde doğan ve kendisini ele<br />
geçiren bu otomatik pilotla savaşmaya çalışsa da sonunda teslim oldu. Tutamayacağını bildiği<br />
sözler uçuştu havada, coşkuyla yapılan motivasyon konuşmasına ekibin alkışları karıştı. Özge<br />
ne olduğunu anlamadan olan olmuştu ve tüm sorumluluk kendisine aitti. Ekip dergiyi yeniden<br />
basmak için coşkuyla hazırlanmaya başlamıştı. Matbaa için yeni bir prova alınacak ve sabaha<br />
doğru dergi yeniden basılmaya hazır olacaktı.<br />
Peki ya parayı nerden bulacaktı Özge, ya maaşları?<br />
Nefes darlığı hissetmeye başladı. Matbaa masraflarını nasıl karşılayacağını, bu insanlara<br />
nasıl maaş vereceğini, dergiyi bassalar da nasıl dağıtacağını düşünüp iyice daraldı. Göğüs<br />
kafesinde hissettiği ağrı ancak kalp krizi olabilirdi ya da... panikatak! Aman Allah’ım panik<br />
atak geçiren salaklardan biri oldum diye düşünürken yaşadığı acının gerçekliği ve hissettiği<br />
ölüm korkusunun gücü iyice sarstı ruhunu. Ölüyordu ya da öyle hissediyordu. Ne fark ederdi<br />
ki, duyu organlarımızla algılıyorduk her şeyi ve şimdi beyni ona öldüğünü söylüyordu.<br />
Kendini tuvalete atarken yediği bir şeyin dokunduğunu söyleyerek sıyrıldı meraklanan ekibin<br />
arasından. Kapıyı kilitleyip üzerindeki gömleğin düğmelerini yırtarcasına çekiştirip açtı,<br />
fayda etmedi, nefes alamıyordu, başı dönüyordu, kulakları tıkandı, gözleri karardı. Kapının<br />
önünde kendisine iyi olup olmadığını soranların sesleri uğultuya dönüştü ve Özge bayıldı.<br />
Ayıldığında, odayı dolduran güneş ışığının sarılığı nerdeyse huzur vericiydi omurgasında<br />
hissettiği sertlik olmasa. Ayakları koltuğa dikilmiş şekilde yere yatırmışlardı Özge’yi.<br />
Doğrulmak istedi ama başının arkası, beyinciğinin olduğu bölüm, sanki darbe almış gibi<br />
ağrıyordu. Kafasını hemen geri, yastık hale getirilmiş ceket yığının üstüne koyup yırttığı<br />
gömleğine baktı, neyse ki içinde tişörtü vardı. O<strong>fi</strong>ste sabahlayan ekip birkaç dakikada fark<br />
ettiler Özge’nin ayıldığını. Başına toplandıklarında, Özge ancak doğrulmayı becerebilmişti.<br />
Kaykılarak oturduğu yerde herkesin olayı defalarca anlatmasını ve nasıl tansiyonunu
Change language