akilah-azra-kohen-fi

Salon dar geliyordu Deniz’e, uzun süredir bahçeden bir bölüm alarak salonu genişletmeyi
konuşuyorlardı Duru’yla ama salonun Deniz’e dar gelmesinin nedeni küçük olması değil,
ahşap sehpanın çekmecesiydi. Özellikle bugün asla açmaması gereken tek çekmeceydi çünkü o
çekmece Deniz’in zulasıydı. Belirli yönlerini yontmak istediği bu dünyadan saklandığı yerdi
orası. İçinden çıkardığı ince bir kağıt içine koyduğu tütün ve esrar karışımıyla, Deniz’i
istediği yere gönderebilen, götürebilen, saklayabilen tek şeydi. Müzik içini ne kadar
uyandırıyorsa, o çekmecenin içeriği o kadar dindiriyordu. O çekmece olmasa, uykusuzluğun
kabusunda kaybolurdu Deniz. Hiç kapatamadığı beyni isyan eder, düşünceleri kendi varlığına
savaş açar ve belki de kendini imha ederdi. Sürekli patlayan bir volkanın kendi lavında
boğulması gibi, Deniz de kendi yeteneğinin şiddetinde huzursuzdu. O çekmece, Deniz’in tek
huzur bulduğu yerdi. Herkes müzikle huzur bulduğunu varsayıyor, yüceltiyordu onu ama işin
aslı müzik ona ait olan bir şey değildi, hiç olmamıştı, olmayacaktı da. Müzik, içinden
aktığında acıtan, onu zorlayan, yaratması için onu kamçılayan bir güçtü sadece. Kendi kontrolü
dışında bir güç. İstediği zaman geliyor, Deniz’e ait, önemsediği her şeyi yıkarcasına,
önemsizleştirircesine Deniz’in içinden dünyaya akıyordu. Müzik geldiğinde geri kalan her şey
beklemek zorunda kalıyordu. Deniz sadece kanaldı müziğe, bomboş bir kanal. Müzik olmadan
belki acısı dinebilirdi ama boşluğun anlamsızlığı her acıdan daha fazla yıkardı ruhunu. Ne
müzikle ne de müziksiz huzur vardı ona, huzursuzluğu yaratıcılığını besliyor, üretmesini
sağlıyor ama aynı zamanda onu yaratırken eritiyordu. Kendi ateşinde yanıyordu Deniz.
Etrafındaki yapmacık toplumun sahteliği bu ateşi daha da körüklüyordu.
İçinden akan, kontrol edemediği bu güç herkesin iştahını kabartsa da, Deniz yaratırken
ölüyordu. Onun için, müziğin dünyasında yaratabilmek için yitmek gerekiyordu. Yaptığı her
bestede, yazdığı her şarkıda, çaldığı her notada kendisinden bir parça bırakarak azalıyor, tam
bitti derken müzik tüm bencilliğiyle yeniden içine akıyordu. Yıllardır bu böyleydi. Kontrol
edemediği bu duygu bir sancı gibi gelip notalara döküldüğünde, bazen bir peçete, bazen de
kendi vücudunun bir parçası, notaları yazması için ona hizmet ediyordu. Enstrümanlarından
birinin başında sabahladığı ya da içinden boşalttığı müziği teslim etmenin yorgunluğuyla sızıp
kaldığı çok oluyordu. Birkaç öğrencisi ve bazen de Duru dışında kimsenin kulağına değmemiş
onlarca bestesi vardı Deniz’in. Asla kaydedilmemiş, bazen bir iki kez, bazense hiç
çalınmamış, yazıldıkları yerde bekleyen parçalar, Deniz’in ruhunun parçalarıydı. İşte o
çekmece bu ruhun acısını dindiren tek çareyi saklıyordu içinde. İnce sarılmış, küçük bir joint,
yanardağın anlık da olsa soğumasına, patlamaların durmasına yetebiliyordu.
Koltukta kaykılmış Duru’yu beklerken, önünde duran çekmeceyi açıp ince bir tane
sarmamak için kendisiyle savaştı. Duru’ya söz vermişti davetlerden önce asla içmeyeceğine
ve şimdi bir davete gitmek üzereydiler, üstelik Duru ile böylesine gergin bir günde ona
verdiği sözü esnetemezdi de. Hemen, hızlıca bir tane sardığını ve onu çaktırmadan içtiğini
düşündü ve hemen ardından Duru’nun kokuyu aldıktan ya da Deniz’in suratındaki kaykılmayı
yakaladıktan sonra çıldırmış hali geldi aklına, oturduğu yerden kendisiyle savaşırcasına
fırlayıp çekmeceden uzaklaştı, bahçeye çıktı. Bu davette nerden çıkmıştı şimdi! Duru’yu
beklemek bu yüzden zor geliyordu ona, o çekmece ve kendisi, temassız çok uzun süre yalnız
kalabilen bir ikili değildi.
Bahçede etrafına bakındı, bakımsız, yer yer kurumuş çimenlerin arasında küçük yoncalar
çıkmış yabani otlar bahçenin yeşilliğini çoğaltırken, aslında estetiğini de bozmaya