akilah-azra-kohen-fi

akan kan, çıplak vücudundan kayarak Deniz’in altındaki beyaz pijamada kıpkırmızı
parlıyordu. Duru yaptığı şeyin şokunda, istem dışı tekrar öğürdü, çok kan yutmamıştı ama
biraz önce vücudunda gezen adrenalin sanki şimdi midesinde toplanmış ve tüm hiddetiyle
çalkalanıyordu.
Duru’nun şok içindeki yüzünde bir açıklama aradı Deniz ama Duru’nun sancı içinde öğüren
iki büklüm halini görünce içindeki şefkat, eliyle bastırdığı yarasını unutup Duru’ya yardım
için yaklaşmasına neden oldu. Uğradığı saldırıya, yarasına rağmen, hesap sormak yerine
Duru’ya yardım etmek için sokulan ve onu oturtmak için yatağa doğru götürmeye çalışan
Deniz’in şefkati, büyük bir darbe gibi inmişti Duru’nun zihnine. Bu darbenin ağırlığıyla Duru
daha da kontrolsüz bir şekilde öğürmeye başladı ve kustu. Kustuğunda, sabah içtiği suyun bir
kısmı ve biraz da kan çıktı içinden. Öğürmesi uzun, kusması çok kısa sürmüştü ve bu süre
zarfında kendisini tutup düşmesini engelleyen Deniz’in mırıltısı şimdiye kadar yaşadığı en
büyük işkenceydi. Deniz sürekli, “Geçti, geçti aşkım, geçti…” diye mırıldanıyordu. Hiçbir şey
geçmemişti, tüm bu olanlardan sonra her şey yeni başlıyordu ama Deniz’in sevgisi tüm diğer
duygularından daha üstündü ve aslında Duru izin verirse her şeyin geçmesini sağlayabilirdi.
Duru kustuktan hemen sonra kafasını kaldırıp gözlerinde kızgınlık görmek umuduyla
Deniz’e baktı ama onun gözlerinde sadece aşk vardı. Deniz’in kızgınlığı o an merhamet olurdu
Duru’ya. Duru’nun bünyesi böylesine koşulsuz bir sevgiyi kaldırabilecek kuvvette değildi,
biraz önce yok etmek istediği adam ona hâlâ aşkla hizmet etmek istiyordu. Yaptığından ötürü
tahammül edilemez bir suçluluk duygusu içindeydi. Nasıl olmuştu da sevdiği adama böyle
zarar verebilmişti? Kendini hem yaptığından dolayı iğrenç hem de Deniz’in koşulsuz sevgisi
karşısında bir parazit tarafından tuzağa düşürülmüş gibi hissediyordu. Deniz kızsa, bağırsa o
zaman her şey çok daha huzurlu olabilirdi, o zaman bir yolunu bulup onu tekrar kazanmak için
savaşabilirdi ama şimdi, Deniz koşulsuz sevgisiyle Duru’ya verebileceği en büyük acıyı
veriyordu. Duru ilk defa ne yaparsa yapsın asla Deniz’den kurtulamayacağını düşündü, bu
düşüncenin mantığını fark ettiği anda irkildi, bir daha öğürdü, kendinden ölesiye tiksindi.
Deniz, Duru’nun suratına gelen saçlarını eliyle düzelttiğinde, Duru’nun yüksek ateşini fark
etti. Duru’ysa tenine değen soğuk elin varlığıyla yine sarsılıp tekrar öğürmeye başladı.
Deniz’den uzaklaşması şarttı, yoksa bu vicdan azabına daha fazla dayanamayacaktı. Deniz’i
ittirdiği gibi dengesini sağlamakta zorlansa da olabildiğince hızlı bir şekilde kendini banyoya
attı.
Deniz, bir anda kendisini ittirip banyoya fırlayan Duru’nun ardından gitti hemen, kızın
kusmak istediğini düşünürken sakindi ama Duru’nun banyo kapısını kilitlemesi olacak iş
değildi. Kapıyı açmak için kolu zorladı, açamadı. Kapıya vurmaya başladı, içeriden hiç ses
gelmiyordu. Duru’nun ateşi vardı ve kilitli banyoda yalnızdı. Deniz kapıya vururken Duru’ya
kapıyı açmasını, ateşi olduğunu, havale geçirebileceğini söyleyip duruyordu. Kapıyı kırmaya
karar verdiğinde, içeriden Duru’nun sesi yükseldi, “Yalnız bırak beni.” diyordu. Deniz,
saldırıya uğramış, ısırılmış, şimdi de kovulmuştu. Neler olduğunu sordu Duru’ya, niye böyle
olduğunu ama cevap alamadı. Kendisinin bir şey mi yaptığını yineleyip durdu ama cevap
gelmiyordu, içerden gelen tek ses, öğürme sesiydi. Deniz kapıyı kırdı.
Tuvalete eğilmiş öğüren Duru’yu tuttuğu gibi kaldırıp kucağına aldı. Merdivenlerden indi,
onu kucağından indirmeden kapının yanındaki masadan cüzdanını ve araba anahtarlarını aldı.
Duru şimdi yoğun bir şekilde terleyip titremeye başlamıştı. Ateşi düşmüştü ama bir tuhaflık