akilah-azra-kohen-fi

herkese ders veren adam nerdeyse ağlamak üzereydi ve yalvarıyordu. Can, “Sadece bak…”
diye mırıldandığında Duru daha fazla bakamadı Can’ın gözlerinin içine ve hemen başını yola
çevirdi. Duru’nun başını çevirmesi ve Can Manay’ın çarpmak üzere oldukları aracı sollaması
aynı anda oldu. Duru’nun kalbi sanki ağzından çıkacaktı, Can’sa aracı sollar sollamaz hemen
yine Duru’ya dönmüştü, gerçekten hiçbir şey umurunda değildi. Duru kafasını Can’a çevirince
yine göz göze geldiler ve Duru içgüdüsel bir hareketle Can Manay’ın sağ kolunu tuttu. Aracı
durdurmasını istiyordu ama konuşamadı. Can Manay’ın gözlerinden fışkıran acı ve yalvarışın
kendi dokunuşuyla sanki nerdeyse dindiğini gördü. Aracın şeridin sağına geçip yavaşlaması
ve sakin bir şekilde gitmesi sanki bir anda olmuştu. Bir dokunuşla Duru fırtınayı durdurmuştu.
Can kolunu tutan Duru’nun elini kendi teninde hissetmenin verdiği mutlulukla, gözlerinde
hissettiği kızarıklığı kamufle etmek için, kafasını yola çevirmek zorunda kalınca, Duru ona
bakakaldı. Can Manay’ın gözleri kızarmıştı, nerdeyse ağlayacaktı! Gerçekten ağlayacak
mıydı? O an Can, hissettirdiği ihtirasla tüm güzellik sınırlarını alaşağı eden bir enerjiye
sahipti Duru için, erkekti. Tapan bir erkekten daha güçlü kimse olamazdı. Tabii eğer bu
şizofrenik bir saplantı değilse. Deniz’in üzerinde asla böyle bir güce, etkiye sahip olduğunu
hissetmemişti Duru, daha da önemlisi kimsenin Can Manay üzerinde böyle bir etkiye sahip
olabileceğini düşünmemişti. Kafasındaki düşüncelerden sıyrılıp arabanın sakin bir şekilde sağ
şerit üzerinde seyrettiğini fark edince elini Can Manay’ın kolundan çekti. Can Manay,
Duru’nun çekilen elini henüz havadayken yakaladı ve Duru’nun bakışı yolda olmasına rağmen
ona dönüp, “Beni tutmana ihtiyacım var.” dedi ve kendi kolunu Duru’nun avucunun içinden
geçirip kızın kolayca tutabileceği bir pozisyonda uzattı. Duru, eli Can Manay’ın kolunda,
bakışları önündeki yolda öylece bekledi. Ne demesi ya da yapması gerektiğini bilemiyordu.
Aklı hâlâ Can Manay’ın ağlamak üzere olduğundaydı. Kalbinde hissettiği sıkışıklık, acıma
duygusundan çok bu adama hissettiği ilgidendi. Neydi bu adamı bu kadar kırılgan yapan şey?..
Kendisi miydi?..
Duru eline değen kolun kemikli yapısını, kıllı hissini inceledi içinde, ne hissettiğini
düşündü? Yakınlık vardı bu tende. Kendine çeken, rahat ettiren bir yakınlıktı bu. Elinin
altındaki bu kolu okşadığını, Can Manay’ın kızarmış gözlerine bakıp sakince dudaklarını o
gözlerin üzerinde gezdirerek onlara nasıl bir rahatlama verebileceğini düşündü. Çok uzun süre
tutmuştu Can Manay’ın kolunu, elini çekmek zorundaydı. Çekti. Elini çekerken bırak bu adama
dokunmayı, bu arabaya hiç binememesi gerektiğini düşündü ve Can Manay’ın kırılganlığından
etkilenmemesi gerektiğini kendine telkin ederken ona dönüp, “Bu sadece bir takıntı... Bana
hissettiğini sandığın şeyin, asla sahip olamayacağını bilmekten kaynaklanmadığını nerden
biliyorsun?” diye sordu direk bir şekilde.
Can kızarmış gözlerini Duru’ya dikip, “Sen bende, benden daha büyük bir duygusun. Sana
hissettiğimi sanmak!! Hiçbir şey sanmıyorum, bu duygu beni öldürüyor. Sana sahip olmak
mı!.. Sen sahip olunamazsın ki Duru, olunamamalısın!” dedi.
Can Manay sakinleşip burnunu sızlatan gözyaşlarını toplamak için burnundan derin bir
nefes aldığında Duru geriye yaslandı, Can gözünü yoldan ayırmadan, “Kabul edeceğini
bilsem, seni şu an alır senin istediğin yere, istediğin şekilde, tamamen senin koşullarında
giderim seninle... Ne istersen onu yapıcam, sen ne istersen ve nasıl istersen... Ama benden
seni yağmalamalarına seyirci kalmamı isteme.” diye mırıldandı.
Duru kıyısından gittikleri denize bakıyordu. Yağmalandığını düşünmemişti daha önce ama