akilah-azra-kohen-fi

aşlamışlardı. Uzun süredir sulanmamıştı bahçe, Deniz köşedeki hortumu alıp kafasından
uzaklaştırmak istediği dünyayı sulamaya başladı. Bahçenin köşesinde duran salkım söğüt
ağacı, kışın budanmadığından fazlasıyla dallanmıştı. Bir bahçe aynı anda nasıl olur da hem bu
kadar güzel hem de bu kadar çirkin görülebilir diye düşündü. Elindeki hortumun ağzını sıkıp
salkım söğüde yağmur yağdırır gibi suyu havaya tuttu. Ağacın gövdesini yıkadı suyla. Bahçeyi
çevreleyen demir parmaklıklara sarılmış sarmaşıkları suladı, yağmurladı, yıkadı. Deniz daha
önce de bahçe sulamıştı, belki 10 yıl önce ve şimdi bunu yapmaktan çok hoşlandığını anladı.
Çıplak ayakları ıslak çimenin üstünde, kendi ağırlıklarıyla toprağa değdiğinde ayaklarına
bulaşan çamura baktı, huzur buldu. İlk defa böyle bir şeyden huzur bulduğunu düşünüp
gülümsedi. Suratındaki huzurlu gülümsemeyle elindeki hortumu ayaklarına tuttuğu sırada Duru
hışımla salondan bahçeye fırlamıştı ve direkt, “Deniz!” diye seslendi.
Deniz irkilip hemen kafasını kaldırdı. Duru, “İnanamıyorum sana! N’apıyosun!” diyerek
Deniz’in suratındaki huzura saldırdı, çünkü böyle bir gülümseme ancak çekmecenin
yardımıyla olabilirdi Deniz’de diye düşünmüştü.
Deniz, Duru’yu anlamaya çalışırken aceleyle ona doğru gitti. Elindeki hortum ayağına
dolandı ve tökezledi ama bu gidişini engellemedi. Duru’nun yanına vardığında artık
suratındaki gülümseme yerini korkuya bırakmıştı. Yine ne yaptım diye düşünürken Duru
kızgınlığıyla onu aydınlattı. “Ben bıktım ya! Bıktım böyle yaşamaktan, senin kendini ota
çevirmenden, keşsin sen ve tutamıyorsun kendini!” derken Deniz, “Duru!” diyerek açıklamak
için onu susturmaya çalıştı ama Duru, “Niye tutamıyorsun, aptal mısın? Niye?” diye çıkışmaya
devam etti sinirle. Deniz bu sefer daha şiddetli bir şekilde, “Duru!” dediğinde kızgın Duru,
“Ne Duru’su!!” diye haykırdı.
Duru, Deniz’in suratındaki ifadenin haksızlığa uğrayan birine ait olduğunu gördüğünde çatık
kaşları gevşedi ve sustu. Yanlış anladığını fark etti, Deniz kendindeydi. Deniz, elindeki
hortumu yere bırakıp çeşmeyi kapattı. Hiç konuşmadan terliklerini ıslak ayaklarına geçirip
salona girdiğinde, bahçede gerisinde duran Duru yumuşamış sesiyle, “Konuşmamız lazım.”
diye seslendi ardından.
Deniz, sessizce Duru’ya döndü, bekledi. Ortamın kendisi tarafından gerilmiş enerjisinden
rahatsız olan Duru, sakin ve umursayan bir şekilde, “Özür dilerim. Ben o kadar alıştım ki
sadece bu lanet şeyi kullandığında suratında bir gülümseme görmeye, yine içtiğini sandım.
Affedersin.” diye konuşurken salona girip koltuğa oturdu. Deniz hiçbir şey söylemeden
Duru’nun devam etmesini bekledi. Üç saniye sessiz kalan Duru, Deniz’in konuşmayacağını
anlayınca, “Müziği dinledim...” dedi, Deniz hâlâ sessizdi. Duru, “... Ve sana bir şey sormak
istiyorum.” diye devam etti. Deniz hâlâ sessizdi. Duru en tatlı sesiyle, “Sen o müziği dinlerken
ne hayal ettin? Kafanda ne canlandı?” dedi ve Deniz’in cevabını tatlılıkla bekledi.
Deniz kızgındı, Duru’nun bu şekilde sürekli saldırı halinde olmasından yorgundu. Ama
söylediklerinde haklı olmadığını düşünse anında verirdi tepkisini. Duru’ya hak veriyordu
içinden, sessiz, kırılmış, yorgun bir hak. Tartışmak istemiyordu. Duru’nun sorusunu düşündü,
tatlı sesine karşılık samimiyetle, “Yaptığımız sahneyi.” diye mırıldandı. Duru cevabı düşündü
ve hemen, “Peki o sahnede ne vardı?” diye sordu. Deniz kafasındaki resmi kelimelere
dökerken sakindi, “Sadece sahne... Tek başına, yaptığımız haliyle.” dedi. Duru kendisine
anlatılan resmi iyi anladığından emin olmak için, “Ne yani bu müzik ve o sahne, o kadar mı?”
diye sordu. Deniz bir an daha düşündü ve, “Evet.” dedi kararlı bir şekilde. Duru duyduğu