akilah-azra-kohen-fi

eğilip sessizce incelemeye başlayana kadar kıpırdamadı Ömer. Özge’nin eline bir izmariti
alıp elindeki telefonun ışığıyla karanlıkta incelemeye çalıştığını görünce sessizce yaklaştı ve
hiç konuşmadan Özge’nin incelemeye çalıştığı şeye baktı.
Özge, “Mendilin var mı?” dediğinde, mendilin gözlerinden akan yaşlar ve sulanan burnu
için olduğunu düşünerek sırt çantasından aceleyle çıkardığı paketi uzattı Ömer ama mendil
izmarit içindi. Özge sessizce, ateş izinin etrafındaki tüm izmaritleri topladı. İçilmiş bira
kutularını bir araya istifledi, telefonundan çıkan fener ışığıyla araziyi adım adım inceleyerek
dolandı, bazen gördüğü bir şeyleri eline alıp inceledi ve istiflediği kutuların yanındaki eski
bir konserve tenekesinin içinde biriktirdi. Ömer üşümeye başlamıştı, tam konuya girip artık
gitmeleri gerektiğini hatırlatacaktı ki, Özge polisi arayıp yardım istedi. Savcılığa suç
duyurusunda bulunduğu söz konusu kayıp dergilerin çalındığı ancak şimdi kesinleşmişti.
Ömer, Özge’nin konuşmasını şaşkınlıkla dinlerken ağzını açıp müdahale etmek istedi ama
Özge’nin ince kemikli parmakları tek bir işaretle ona susmasını emrettiler. Özge polise,
hırsızları bu araziye kadar takip ettiklerini konteynırdaki geri kalan dergileri yakmak
üzereyken müdahale ettiklerini, iki hırsızın kendilerine bıçak çektiğini ama oradan geçmekte
olan bir grup öğrenciyi görünce kaçtıklarını anlatmıştı. Tamamen yalandı.
Ömer’in şaşkın ve korkulu suratı, telefonu kapatan Özge’yi kendine çekti. Özge konteynırın
içindeki dergilerden birkaç tanesini alıp etrafa saçtıktan ve bir grup dergiyi daha önce ateş
yakıldığı küllerin olduğu yere yığdıktan sonra, Ömer’in yanına gidip daha mendili olup
olmadığını sordu. Ömer bir açıklama beklerken ve polise yalan söylemeyeceğini Özge’ye en
iyi şekilde açıklamanın yolunu kafasında şekillendirmeye çalışırken, çantasından çıkardığı
son mendili de Özge’ye verdi. Özge önce suratını sildi, sonra bir erkek gibi burnunu hınkırdı,
suratına sümük bulaşıp bulaşmadığını anlamak için Ömer’in suratına bakıp burnunu havaya
kaldırarak, “Bir şey var mı?” diye sordu. Ömer nasıl cevap vereceğini bilemeden, acemice
Özge’nin burnuna baktı, utandı ve, “Hayır yok.” dedi. Özge mendili katlayıp cebine koyarken
hissettiği tüm öfke ve acıyı içinde sindiren birinin ifadesi kapladı suratını ve Ömer’in
gözlerine bakıp seri bir şekilde, “Eğer iki şüpheliden ve bize saldırıdan bahsetmezsek polis
sadece buraya gelir, etrafa bakar, dandik bir rapor tutar ve bizi bu lağım çukurunda dergilerle
bırakır. Ben ciddiye alınmak istiyorum ki yardım alabilelim. Emeğimiz o boklu konteynırın
içinde çürüyor ve orada yaklaşık 2 bin adet daha dergi var. Ya o dergileri gecenin bir yarısı
seninle ikimiz taşımaya çalışıp mahvolacağız ya da iki saldırgandan bahsedip dergilerimizi
ofise götürmesi için polisten yardım alacağız.” dedi.
Özge’nin konuşmasından mı, gece karanlığında parlayan yeşil gözlerinden mi, bu dergiye
duyduğu bağlılıktan mı, çektiği acının suratına getirdiği güzellikten mi ne, Ömer hiç
anlamadığı bu duyguya teslim oldu, kafasını sessizce evet anlamında salladı. Polisler gelene
kadar detayların üzerinden defalarca geçtiler. Ne söyleyecekleri konusunda sanki gerçekten
yaşamışlar gibi emin oldular. Polisler geldiğinde Ömer elindeki dergiyi bitirmişti, Özge’yi
acıtan şeyi içinde hissetti. Bu kadar iyi yapılan bir şeye yapılan saygısızlık, belki yalnız olsa
pes etmesine neden olurdu, en iyisi yapılmış olsa da, sonucun böyle olması umutsuzluk dolu
bir dünyada yaşadığını hatırlatırdı ama Özge gibi ateşi dinmeyen birinin ardında bir şeye
kendini adamak ibadet gibi geldi Ömer’e. Yaşamı anlamlı kılan bir ibadet, iyi yapılan bir
işten başka ne olabilirdi ki?