akilah-azra-kohen-fi

saatin kaç olduğunu. Çok geçti. Altına sıkıştırdığı havluya hâlâ kan gelmekteydi. Akıntıyı
hissetti ve eve varmak için iyice telaşlanarak boş sokaklardan hızla taksiyle geçti. Eve
vardığında güneş ağarmak üzereydi ve koşarak yukarı çıktı. Kendi kanaması, evde babasıyla
kalan Doğru’dan daha dehşet verici değildi. Anahtarını deliğe soktuğunda kapının üst üste
kilitlendiğini anlayıp dehşete kapıldı. Her bir kilidi çevirirken kalbi o kadar hızlandı ki,
vücudundaki kan beynini zonklatacak şiddette hareket etmeye başladı. Eve girdiğinde hayatı
boyunca başına gelmesinden en çok korktuğu şeyi gördü.
Yüzünün sağ tarafı aldığı darbeden kızaran Doğru, ağzı ve elleri koli bandıyla bağlanmış,
yattığı yerde öylece kafasıyla ritim tutar haldeydi.
Doğru, gece kalkmış, alışkın olduğu gibi Bilge’yi odasında bulamayınca telaşlanmış,
telaşlanınca nöral bir nöbete girmiş ve kendi dünyasında bir şeyler ters gitmeye başladığında
yaptığı gibi muhtemelen saymaya başlamıştı. Saymaları uzadıkça sesi yükselmiş, sesi
yükseldikçe babası kalkmış, babası kalkıp Doğru’ya müdahale etmeye çalışınca Doğru krize
girmiş, krize girince bağırarak saymaya başlamış, bağırmaya başlayınca yıllardır bir ıstırap
içinde yaşamaktan dolayı Doğru’ya karşı en ufak bir toleransı kalmamış babası ona önce
vurmuş, hâlâ susturamayınca en sonunda ellerini, sonra ağzını koli bandıyla bağlamıştı.
Bilge, Doğru’nun vücudundaki bantları açarken gözyaşlarını tutamadı. Öldürecekti, bunu
Doğru’ya yapanı öldürecekti, onu öldürecekti, ne kadar acı çekmiş olursa olsun kimsenin bunu
Doğru’ya yapmaya hakkı olmadığını sayıklayıp durdu içinden. Babasını öldürebilirdi ama
babası evi çoktan terk etmişti. Kapıyı kilitleyebildiği kadar kilitleyip evden çıkıp gitmişti.
Bilge, arayabileceği kimse, gidebileceği hiçbir yer olmadan çözdü Doğru’yu. O gece Doğru
kendi canı acıdığından değil, Bilge’nin parçalanan kalbinin ihtiyacı olduğunu düşündüğünden
ilk defa izin verdi Bilge’nin kendisine sarılmasına.
- 82 -
Üzerindeki kazağı çıkarıp içindeki tişörtü vücudundan sıyırdığında, salonun girişinden
gelen kıkırdamaları fark etti Göksel. Sabahın köründe okula gelen hazırlık öğrencilerinden
birkaç kız yine toplanmış, Göksel’in soyunmasına kıkırdıyorlardı. Hiçbir zaman
anlayamamıştı kendisine gösterilen bu ilgiyi. Vücudundan yükselen ter kokusu, bu salak
kızların merakıyla birleşince kendisine ilgi gösteren her türlü insanı adileştiren bir düşünce
oluşturuyordu Göksel’in kafasında. Kim böyle birini izlemek ister diye düşünürken dünyanın
salaklar ve asalaklarla dolu olduğu geldi aklına. Bir sürü tuhaf şey, bir sürü tuhaf insan
tarafından özenle yapılır olmuştu. Eski dekor yığınlarının arasında kamufle olmuş kızlara,
ayağını sahnenin ahşap zeminine sertçe vurarak, “Çıkın dışarı!” diye bağırdı. Kızlar hızla
salonun dışına fırlarlarken, Ada’nın asla böyle bir şey yapmayacağını düşündü. O kimseyi
kapı arkalarından gizlice izleyecek zavallı biri değildi.
Sene sonu gösterileri için yapılacak büyük prova bu geceydi. Gösteriye çok az kalmıştı ve
bugün gösterinin büyük bir bölümünü finalize edeceklerdi. Kendisine verilen program akış
listesinden Ada’nın en az dört parçası olduğunu görmüştü. Bir şeyler atıştırmalı ve duş alıp
üzerindeki bu çöple karışmış ter kokusunu atmalıydı.
- 83 -