akilah-azra-kohen-fi

itirazla karşılık verince Duru elindeki dürümü sehpanın üstüne koyup ayağa kalktı. “Yok yok!
Aklından bile geçirme Deniz, ben çok ciddiyim. Kafam yerinde olsun istiyorum gösteriden
önce. Lütfen! Hem senin yapacak bir sürü işin yok mu?! Bak bir saatte kadar başlıycak gösteri,
sakın geç kalayım deme, git işlerini hallet. Bu sefer gerçekten kırılıcam! Beni seyretmeye bile
gelmiyorsun artık!” dedi.
Tartışmayı kazanamayacağını anlayan Deniz, kaykıldığı yerden kalktı. Duru haklıydı hep
geç kalıyordu kızın gösterilerine. Önemli işlerini hemen halledip dönmeye karar verdi.
Torbacısına uğrayacaktı, nasılsa orada biraz takılırdı. Duru’yu öptü ve gitti.
Duru odasında yalnızdı yine, üzerindeki bornozu çıkartır-ken huzur buldu. Çıplak bir
şekilde bir yandan dürümünü yiyip bir yandan da güzel vücudunu kremlemeye devam etti.
- 25 -
“Siz neyi hissetmeye karar verirseniz, onu deneyimlersiniz. Evren içinizde var olan tüm
isteklere cevap vermek için dizayn edildi. Olayları akışına bırakmayın, sadece isteyin ama
neyi istediğinize dikkat edin çünkü yeterince isterseniz...”
Can cümlenin ortasında sustuğunda, izleyicilerin sözünü tamamlamasını bekledi.
Stüdyodaki izleyiciler bağırarak, “...mutlaka sizin olur!” dediler.
Can Manay suratında kocaman bir gülümsemeyle stüdyodan çıkarken Bilge kanalı
değiştirdi. Bu haftaki programda Can Manay o kadar da etkileyici değildi. Ondaki enerji
düşüklüğüne kendisinin neden olabileceğini düşündü. N’aptığını bilmiyordu ama keşke
ödevleri bırakıp arabaya binmeden hemen çıkmış olsaydı Can Manay’ın atölyesinden, iyice
içi karardı. Suçlu hissediyordu. İnsanlarda kızgınlık uyandıran bir varoluşu vardı, buna
emindi ve durumu yumuşatmak için ne yaparsa yapsın daima kötü şeyler oluyordu. Keşke hiç
konuşmasaydı, hiç çenesini açmasa belki rahatsızlık vermeden yaşayabilirdi bu dünyada.
Neden insanlar ona tahammül edemiyorlardı? Nasıl bakacaktı şimdi Can Manay’ın suratına?
Bölümünü değiştirip yatay geçiş yapmayı düşündü, yarın bunu soruşturacaktı. Saatine baktı,
neyse ki Electronic Frontier Vakfı’nı aramasına pek bir şey kalmamıştı.
Apartmandan gelen sesi duyduğunda hemen dikkat kesildi. Kapının önünde biri vardı ve bu
babası olmalıydı. Küçücük salondaki masada sofra kurulmuştu ve Bilge tek hamlede kalkarak
mutfağa geçti, babası hayattan bıkkın bir şekilde içeri girerken Bilge elinde ekmek sepeti ve
suyla mutfaktan çıkmıştı. Babasını görünce durgun, “Hoş geldin baba, yemek hazır.” dedi.
Babası Bilge’nin suratına bile bakmadan ayakkabılarını kapının ağzında çıkarırken kafasını
salladı. Kuru bir sesle, “Aç değilim Bilge, yatıcam.” diye cevap verdi.
Bilge her zaman duymaya alışık olduğu bu cümleye tepki vermeden elindekileri masaya
koydu ve Doğru’yu çağırmaya odasına yönelirken, zayıf, kısa, çelimsiz babasının uyumak
üzere kendi odasına geçmesini izledi. Yerçekimine, hayata yenik düşmüş zavallı bir adamdı
bu. Hayatı boyunca karın tokluğuna çalışmış, yanlış kadınla evlenmiş ve asla kimlik bilinci
olmamıştı Osman’ın. Karısının ölümünden sonra iki çocuğa bakmak ona kalmış olsa da, işin
aslı, karısının ölümü hayatını kolaylaştırmıştı. Zor bir kadındı Bilge’nin annesi. Babası ise
belediyede üst düzey bir memurdu ve hayata yenilmişliğini çoktan kabul etmiş bir esir gibi
günlerini geçiriyordu. Varlığı ya da yokluğu birdi Bilge için. Onu sevmediği ya da ona kızgın
olduğu için değil, kendi varoluşu bu adamdan kaynaklandığı için, uzun koridorda ardından