akilah-azra-kohen-fi

satın almasına neden olmuştu.
Burayı ilk kiraladığı gün çok tereddüt etmişti. Kirası yüksekti, üstelik de dolar üzerinden.
Doların hızlı yükselişi Can’ın hesaplarını iyice karıştırmıştı. O zamanlar büyük bahçe içinde
dört katlı bir binadan ibaret olan bu yerde, şimdi birbirlerinin çatıları üstüne kaydırılarak
basamak gibi yükselen 10 kat vardı. Her katta, bir alttaki katın çatısını kaplayan yeşil
bahçeleriyle bu 10 katlı, 10 bahçeli güzel yapı tamamıyla Can Manay’ın kliniğine aitti. Diğer
binaların arasında sanki huzurun bulunabileceği tek yer gibi duruyordu.
Can, Meral Hanım’ın sorusuyla şimdiye döndü. “Evet, şimdi ben ne yapabilirim ki?” diye
ağlanıyordu kadın oturduğu büyük deri koltuğun içinde kaybolurcasına.
Bakışlarını manzaradan alıp Meral Hanım’a verdiğinde, seansın bitmesine 16 dakika
kaldığını gördü. Bu zaman dilimini kendi adına en pragmatik şekilde doldurabilmek için şimdi
en bağlantılı soruyu sormalıydı. Bu sorunun cevabı Meral Hanım’ın gelecek seansa koşarak
gelmesine yetecek kadar beynindeki bazı hücreleri harekete geçirmeli, kafasını Can’ın bir
sonraki seansta çözebileceği kadar karıştırmalıydı. Can terapi işini kendince çok iyi
çözmüştü. Zekasıyla ziyaretçilerinde bağımlılık yaratarak, onların belirli problemlerini
çözmek için değil, hayatları boyunca üzerlerindeki basıncı alan bir sibop gibi çalışmayı
öğrenmiş ve ziyaretçilerinde sürekli bir ihtiyaç yaratmıştı. Bir çığ gibi Meral Hanım’ın içinde
büyüyeceğinden emin olduğu soruyu sakince sordu. “Eğer sen baban olsaydın, böyle bir
durumda oğluna ne yapardın?”
Meral Hanım 60’larında, cinsel arzusunu kaybetmiş olmasına rağmen yine de süslü,
bakımlı, botokslu bir kadındı. Ülkenin en zengin ailelerinden birinin dördüncü kızıydı ve yine
çok zengin bir ailenin ikinci oğlu olan kocasıyla yaklaşık 30 senedir evliydi. Bu evlilikten üç
çocuğu vardı ve bugün Can Manay’a seansa gelmesinin nedeni, büyük oğlunun üniversite için
gittiği Amerika’da model bir sevgili edinmiş olması ve bu sevgili yüzünden harcamalarının
aniden artması, bu artış nedeniyle annesiyle kavga etmiş olması, bu kavgada Meral Hanım’ın
oğlunu artık ona bir kuruş bile vermemekle tehdit etmiş olması, çocuğun da Meral Hanım’a
hakaretleri sıralamasıydı.
Can yaklaşık bir saattir ‘o dedi, ben dedim, babası dedi’yi dinlemekten sıkılmış, Meral
Hanım’ın gözyaşlarının başlamasına yaklaşık üç dakika kala duruma el atmaya karar vermiş,
kendi keşfettiği ve yine kendi uygulamalarında klasikleşen yöntemiyle Meral Hanım’ı oltaya
takılan bir balık gibi yavaş yavaş çekerek tam da şu an bulundukları noktaya getirmişti. Can’ın
sorusu sıradan bir soru olmasına rağmen Meral Hanım’ın hayat deneyimi açısından çok şey
ifade ediyordu.
Meral Hanım’ın babası çok güçlü bir adamdı, şimdilerde yaşlanmıştı ama her zaman
korkulan bir güç gibi yükselmişti kızları üzerinde. İsviçre’de üniversite okuduğu yıllarda
Meral, kendisinden 10 yaş büyük bir sanat eleştirmenine aşık olmuş ve bu aşkın bedelini
babasına ağır ödemek zorunda kalmıştı. Aşkı için direndiği iki yıl boyunca, ailesinden gelen
düzenli para akışı kesilmiş, İsviçre’de sevgilisiyle oturmaya başladığı tek odalı stüdyoda,
resmen kaderine terk edilmişti. İki yıl süren sefaletten, iki kürtajdan sonra, üniversiteyi
bırakmak zorunda kalmış ve en sonunda da sevgilisi tarafından da terk edilip eve dönmüştü.
Ama işkence orada bitmemişti. Babası onu bir daha eve kabul etmemiş, üç yıl anneannesinin
yanında annesinden aldığı gizli destekle geçinen Meral Hanım en sonunda ailede sır olarak
saklanan bu durumu, babasının uygun gördüğü bir damatla evlenerek ancak maziye