akilah-azra-kohen-fi

Kendi babasından daha fazla sevdiği Can Manay tarafından sıklıkla yapılan bu hareket
karşısında Veli gardını iyice indirdi. Bir köpek yavrusunun, kendini ağzıyla ensesinden tutan
annesine teslim etmesi gibi teslim etti kendini. Can, Veli’nin gözlerinin içine bakarak, “Bak
oğlum, böyle yaşanmaz, artık çocuk değilsin. Unut eski yaşadıklarını ve kendi sorumluluğunu
al! Vakti çoktan geldi. Her sıkıştığında burayı basamazsın böyle.” dedi ve Veli’yi bırakıp
sandalyesine yaslandı.
Veli hiç kıpırdayamadı bile, sanki vücudu katılaşmıştı. Can, “Beni zor durumda
bırakıyorsun... Yaptığımız terapinin sana yeni bir bağımlılık yaratmaktan başka hiçbir işe
yaramadığını gösteriyorsun bana, seni kabul ederek sana zarar verdiğimi düşünmeye
başladım.” dediğinde Veli duyduklarının üzerinde yarattığı korkuyla lafa girme teşebbüsünde
bulundu ama Can eliyle yaptığı bir işaretle onu konuşturmadan tane tane vurgulayarak “Beni,
senden uzaklaşmaya zorluyorsun Veli.” dedi. Veli daha fazla tutamadı kendini, “Ama Can,
böyle düşünme ya!! Sen tüm hayatım boyunca bana en faydası dokunmuş insansın. Bu terapi
olmasa ben çoktan bitmiştim! Senin sayende kurtuldum kokainden. Sen olmasan!-” diye
ağlamamak için zor tutan bir tonda açıklamaya çalıştı. Can ayağa kalkıp Veli’nin lafını kesti
hemen. “Ben olmasam!! İyi düşün bunu o zaman. Ben... olmasam… hayatın nasıl olurdu. Soru
değil bu, cevap verme, düşün! Veli çok az kaldı senin hayatından çıkmama. Beni sen itiyorsun,
canın istediğinde basamazsın benim ofisimi, stüdyomu!!...” dedi. Veli erimiş bir sabun gibi
yapışmıştı koltuğa. Can, “Şimdi kalk bakalım.” dediğinde Veli itaat etmeye hazır olduğunu
ispatlarcasına hemen kalktı, konuşmak için tam ağzını açmıştı ki Can, “Sana verilen saatte
seansa gel, o zaman tüm bunları konuşuruz ama sana son kez söylüyorum: Kendini kontrol et
ve sana verilen zamanı bekle!” dedi. Veli kafasını tamam anlamında salladı, rahatlamıştı.
Durumun ciddiyetini yeni anlamış bir salak gibi ve kadar üzgündü. Can onunla birlikte kapıya
ilerlerken Veli’nin sırtını sıvazlayarak, “Giderken özür dile herkesten, özellikle güvenliğe
uğra, güzel konuş çocuklarla.” diye emretti.
Veli, “Tamam. Ne zaman görücem seni Can?” dedi ısrarcılığını kontrol altına almaya
çalışarak. Can, “Ne zamana verdiler gelecek randevuyu?” diye sordu. Veli, “Perşembeye.”
diye cevapladı. Can, “Perşembeye o zaman.” dediğinde Veli kafasını sakince sallayarak
onayladı ve Can’a samimiyetle sarılırken, “Kusura bakma, bir anlık delilik işte... Sağ ol.”
dedi.
Can gülümsemeden sırtını yine sıvazladı ve geri çekilip yanağına sempatiyle küçük bir tokat
kondurdu, Veli süt dökmüş kedi gibi sakince odadan çıktı. Can kapıyı kapattığında, Veli
bilgisayar başında oturan Zeynep’e, “Kusura bakmayın Zeynep Hanım, bir anlık patlama
yaşadım, siz alışıksınızdır böyle durumlara.” derken 11 yaşındaki bir çocuk gibiydi.
Zeynep mesafeli, otoriter bir ifadeyle gülümsemeden, “Aslına bakarsanız ikinci defa
oluyor.” diye çıkıştı. Veli utanmıştı, bu çok nadir bir duyguydu, sırıtmaya çalışsa da
yanaklarının ağırlığını kaldıramayacak kadar garip hissediyordu. Numara yapmanın yararı
yoktu, normalde suratına bile bakmayacağı bu sekreter bozuntusu kadın karşısında ezikti.
Zeynep ona, Can ile randevuları veren kişiydi. Kadın Can Manay’ın programını istediği gibi
yöneten, manipüle edebilen bir şeytandı. “Neyse ben sizi daha fazla meşgul etmeyeyim, iyi
günler.” deyip yoluna koyulmuştu ki, Zeynep, “Veli Bey?.. Faturayı babanızın ofisine mi
gönderelim yine?” diyerek durdurdu onu. Veli şaşırmıştı. “Fatura?” diye sorduğunda Zeynep,
“Bugünün faturası.” dedi kısaca. Veli yine de anlamamıştı çünkü bugün Can’la seans bile