akilah-azra-kohen-fi

hızla çıkmaya başlayan bir Lamborghini’nin motoru gibi yükselen müzik aniden kesildi, bu bir
anda olan sert kesiliş, sahnenin tepesinden birinin sahneye çakılmasının şiddetli sesiyle
akıllardan tamamen silindi. Yukarıdan bir şey, biri düşmüştü. Sahnenin tam ortasında yere
çakılan bedenin durumuna kısa çığlıklarla tepki gösteren kalabalık, bedenin
parçalanmışlığının ne boyutta olduğunu görmek için ayağa fırladı. Sahneye doğru atılan üç beş
kişinin sahne önünde konuçlandırılmış güvenlik tarafından sahneye çıkması engellenirken, bir
anda müzik başladı yine ve sahnenin yorucu aydınlığı loşlaşırken sahnenin ortasına çakılan
beden kıvrılarak hareket etmeye başladı. İzleyenlerin, bedenin dans ettiğini algılamaları
neredeyse bir dakikalarını almış olsa da, hissettikleri korkunun yerini meraklı bir izleyişe
bırakması hemen oldu. Ayaktakilere oturmaları gerektiği oturanlar tarafından hatırlatılırken,
elektronik ritimle başlayan müzik, davulların ve viyolonselin gücüyle değişime uğradı ve
kendi içinden doğarak tüyleri ürperten müthiş bir müziğe dönüştü.
Ne olduğunu hâlâ algılamaya çalışan izleyici şimdi tamamen ayaktaydı, sahnenin ortasında
yatan bedene kilitlenmiş, nefeslerini tutarak izlemekteydiler. Yerdeki bedenin yarı çıplak,
kaslı vücudu, sanki her bir kastaki hayatı yoklarcasına yavaş yavaş kıpırdamaya başladı.
Yerde yatan vücut müziğin etkisiyle hayat bulmuş gibi kıvrılmaktaydı. Beden şimdi yerde,
bütün bir kalp gibi atmaya başladı. Her ritimde yerden 10 santim sıçrıyor ve sonra yine yere
yapışıyordu. Önce kollar içeri geldi sert bir hareketle, yere uzanan bacaklar kendi içlerine
çekilerek sırtı yükselttiler, beden saldırıya hazır bir boğa gibi yükselmişti ama kafası öne
düşmüş, cansız öylece durmaktaydı. Davul ve viyolonselin arasına giren vokal mırıldanmaya
başladığında bedenin kafası da aniden canlandı. Kafa dimdik kendini kaldırdığında, izleyenler
ilk defa bu bedenin suratını ve daha da ilginci boynuzlarını görme fırsatı buldular. Gözlerinin
etrafı dikdörtgen bir şeritle kırmızıya boyanmış bu surat, kırmızının içinde kalan siyahla
belirginleştirilmiş bu gözler, tek bir şey için her şeyi feda edebilmiş, göze alabilmiş Tanrısal
bir yaratığı hatırlattı izleyenlere. O yaratığı hatırlamaktan rahatsız olan bir toplumda
yaşadıkları için, izleyiciler akıllarına gelen ikinci düşünceye sarıldılar: Boğa.
Mırıldanan vokalin ne dediğini ilk dinleyişte anlamak neredeyse imkansızdı. Sözler,
davullar tarafından korunmuş, viyolonsel tarafından özenle saklanmış gibi aktı kulaklardan.
İzleyiciler, boğaadam kafasını hedefe kilitlenmiş bir yaratık gibi yavaşça önce sağa, sonra
sola doğru küçük küçük hareket ettirmeye başladığında müziğin nakarat yerine geçebilecek bir
cümlesini anlayabilmişlerdi ancak.
“Ruhların yok olduğu bu yerden sadece sen doğabilirsin.” diyordu.
Boğaadam tek bir hamleyle havaya sıçrayıp ters takla attı ve yere iner inmez yine zıplayıp
kendi vücudunun etrafında havada yuvarlana yuvarlana sahnenin sağına kaydı. İzleyiciler,
izledikleri şeyin imkansızlığını, istem dışı bir şekilde aldıkları derin nefesin çıkardığı küçük
çığlığa benzeyen seslerle ifade edebilmişlerdi. Boğaadam sahnenin sağında attığı son takla ile
yine yere yapışmış ve şimdi ancak bir timsahın yapabileceği çeviklikte tüm bedeni yerdeyken,
yerden sadece 5 santim yüksekliğindeki vücudunu bir sürüngen çevikliğinde hızla sahnenin
ortasına doğru getirmişti. Sonraları ülkenin çeşitli sporcuları tarafında yapılmaya çalışılan bu
garip hareketin, aslında kaykayla yapıldığı söylentisi bile çıkacaktı ama işin aslı Göksel’in
kendi ağırlığıyla çalışarak farkındalığa varmış kaslarından başka bir şey olmamasıydı. Göksel
bir timsah gibi sahnenin ortasındaydı ve topuklarını güçlü bir hareketle başının önüne
fırlatarak tersten kalktığında bacakları iki yanda, dizlerinden kıvrılmış, boyun kasları