akilah-azra-kohen-fi

kendine güldüğünü anlaması birkaç saniyesini aldı, çünkü ona bakmamak için çaba harcıyordu.
Can’ın gülüşü nerdeyse küçük bir kahkahaydı, Duru merakına yenik düşüp Can’a döndüğünde,
Can’ın suratındaki ciddiyete şaşırdı, gülen bir adamdan çok ağlamak üzere biri vardı yanında.
Can gaza basıp hızlanınca Duru, Can’ın belki de konuşmaktan vazgeçtiğini düşündü, belki o
da kararını değiştirmişti ve hemen eve varmak istiyordu ama Can sanki kendi kendine
konuşuyormuş gibi, “Ben hiç iyi değilim... Çıldırıyorum... İstediğim... İstediğimi sandığım her
şeye sahibim ve kendimi hiç bu kadar boş hissetmedim. Hiçbir şey umurumda değil... Senin
dışında...” dedi. Duru nefesini tutarak ve kafasını tamamen dışarıya çevirerek dinledi. Can,
“senin dışında” dediğinde duyduğu kelimeler hiç etkilemedi Duru’yu çünkü bunun böyle
olduğunu zaten biliyordu. Sessizce eve varmayı beklemeye karar verdi, Can’ın suskunluğu ne
kadar sürerse sürsün ya da ağzından ne çıkarsa çıksın hiçbir tepki vermeden dışarıya bakmak
ve eve vardıklarında arabadan inmek dışında başka bir planı yoktu artık. Bir süre devam eden
sessizlik Can’ın iyice gaza basmasıyla dengesizleşti ama Duru aracın hızına itiraz bile etmedi.
Bir an önce eve varmak bu kadar hızlı gitmelerine rağmen daha güvenli geldi. Eve dönen son
sapağa yaklaştıklarında Can yine kendi kendine, “Kalbimi göğsümden söküp ellerine vermek
istiyorum...” dedi. Duru, Can Manay’ın kelimelerinin arabeskliğine şaşırsa da kafasını
çevirmedi. Şehrin sokaklarında saatte 120 km. hızla giderken Can Manay’ın bir daha tek bir
kelime bile etmemesini isteyerek oturdu, oturduğu koltuğu sıkıca tutmaktan dolayı ellerine kan
gitmediğini fark etse de ellerini gevşetmedi, yapacağı en küçük hareket sanki Can Manay’a
bakmamak için gösterdiği çabanın bir anda boşa gitmesine neden olabilirdi, öyle
hissediyordu.
Can eve dönen son sapağa girmek yerine daha da hızlanıp yola devam ederken yüksek
sesle, “Bana dön!” diye buyurdu. Duru evin yoluna dönmemelerinin garipliğine bir de Can
Manay’ın emreden, güçlü sesi eklenince ne yapacağını bilemedi ve kafasını dümdüz yola
çevirerek, yine Can Manay’a bakmamaya özen göstererek, “Nereye gidiyorsun?” diye çıkıştı
hırçınlıkla. Can biraz daha hızlanarak etraftaki araçları sollamaya, sağlamaya başlamıştı, akan
trafiğin içinde çılgınca ilerlerken yine emredercesine, “Bana bak!” diye bağırdı. Bu bağırış
aynı zamanda sanki bir yalvarmaydı. Çok hızlı gidiyorlardı. Duru durumun tehlikeli olmaya
başladığını düşünüp kafasını Can Manay’a çevirdiğinde göz göze geldiler.
Can hızla arabayı kullanırken çoğunlukla kendisine bakıyor ve ara ara da yola dönüyordu.
Duru, vücudunda hissettiği adrenalinin hızla giden aracın etkisiyle mi yoksa Can Manay’la bu
kadar yakın mesafede böylesine ciddi şekilde göz göze gelmekten mi olduğunu anlayamadı,
çok da düşünmedi çünkü Can tekrar konuşmaya başladığında kelimeler kafasını allak bullak
etmeye başlamıştı.
Can, Duru’nun gözlerinin içine bakarken içindeki acıyı salıvermişti artık, hiçbir şeyin
önemi yoktu. Duru bu araçtan inince bir daha hiç ona bu kadar yaklaşacak şansı olmayacaktı.
Tek istediği içindekini en çıplak haliyle paylaşmaktı, bu duygu kendisinden daha büyüktü ve
artık kamufle etmenin, stratejik oyunların içine gizlemenin bir anlamı da yoktu. Duru aracın
hızından tedirgin yola dönecekti ki, Can hayatında daha önce hiç olmadığı kadar samimi,
“Bana bak... N’olur beni gör.” dedi Duru’nun gözlerine kenetlenerek. Aracın hızı yüzünden
Duru oturduğu koltuk üzerinde zorlukla dengesini sağlayabiliyordu. Can başka bir aracı daha
hızla sollarken Duru bakışlarını Can’dan alamadan eliyle hemen önündeki paneli kavradı,
sarsıldı. Can’ın siyah gözlerinin içinde acıyla karışmış yoğun samimiyet vardı. O ukala,