akilah-azra-kohen-fi

şeyiydi işte, belki de yardımcısı. Çantasının içine attığı kartı aldı eline, dikkatle baktı, Can
Manay’ın adının altında Çözüm Uzmanı yazıyordu. Tuhaf adamdı bu Can Manay, herkesin
tapındığı tuhaf bir erkek. Can Manay’ı hiç beğenmediğine karar verdi. Adam televizyonda
göründüğünden daha çirkindi, daha kısa. Bücür.
Karşılaşmadan 7 saat önce Özge...
- 10 -
Telefonun alarmı saat 7’yi göstererek çalmaya başladı. Özge uyandı. Üzerindeki kolun kime
ait olduğunu hatırlamaya çalışarak kolun sahibine baktı, rahatladı. Uyandığında kafasının
karışık olmasından, en önemlisi ilk defa gittiği bir yerde uyanmaktan nefret ediyordu.
Dirseklerinin üzerinde doğrularak etrafına baktı. Oda bir üniversitelinin odasına benziyordu.
Kitap ve DVD’ler her tarafa dağılmıştı, kimin kitap okumak ve müzik dinlemek için bu kadar
vakti olabilirdi ki. Daha bu odaya girdiğinde bu gecenin kendisi için sıradan, partneri içinse
asla unutulmayacak bir ilk olduğunu anlamıştı ama yapacak daha iyi bir şeyi olmadığından
kaldı. Vasat bir ilk sevişmenin ardından partneri tarafından başlatılan orta seviyedeki ikinci
sevişmeyle ve üzerine Özge’nin yanında sarılı olarak getirdiği jointle 3* geceyi bitirmişlerdi.
Sevişmeye başladıklarında partneri inlemeye başlamış, bu sahte inlemeleri anında anlayan
Özge durup kıza bunu yapmaması gerektiğini hissettirmişti. Sonuçta bir kadını sahteliğe
inandırmak, bir erkeği inandırmaktan daima çok daha fazla zeka, enerji ve deneyim isteyen bir
şeydi. Bu sahtelik bir kere kırıldı mı, ilk sevişmeden sonrası kolaydı.
Kadınlar ilk defa bir kadınla seviştiklerinde önce çok utanırlar ama samimiyeti gerçekten
hissettikten sonra sahteliği bırakıp belki de hayatlarında ilk defa gerçekten sevişirlerdi.
Toplumun yüzyıllardır beyinlerine koyduğu kodlamayı, utangaçlıklarını kırdıkları anda
kendilerini bulabilmek için bir şansları olurdu. Kişilerin birbirleri üzerinde yarattığı etkinin
var olmadığı, tamamen fiziksel hazzın kontrolünde, gerçek, yalın bir sevişmeydi bu. Çoğuyla
yaşamıştı bunu Özge.
Artık klişe, yumuşak porno kıvamında sevişmeye alışmış kadınları ya da azgınca inleyen
sahtecileri anında tanır olmuştu. Kendilerine bile doğruyu söyleyemeyecek kadar bulanık,
erkek yerine koydukları kuklaların isteklerini yerine getirerek tatmin arayan zavallılardı
bunlar. Hissetmedikleri halde inleyen, almadıkları halde zevk içinde görünen kuklalar. Neyi
neden yaptıklarının farkında olmadan seyrettikleri çeşitli erotik, pornografik görüntüleri
kafalarında birleştirip içlerinde olmayan kadını yaratıyorlardı, her taraftaydılar ve tüm
sahtelikleriyle bir sürü örneği kombine ederek oluşturuyorlardı kendilerini. Özge’nin
özellikle, henüz deforme olmamış tecrübesizleri, utangaçları, hatta çirkinleri seçmesinin
nedeniydi bu sahtelik. En azından bunlarda o kadar da derine işlememişti.
Kadınları tercih etmesinin nedeniyse, kadınları çekici bulması değildi, erkeksizlikti.
Lezbiyen doğmamıştı o, ihtiyaçları karşılanmayan gerçek bir kadının yapması gerekeni
yapmış, kendi erkeğini kendi içinde yaratmıştı. Güzel bir kadın olduğundan, onun için çok
kolay olmuştu her zaman erkeklerden istediğini almak ve çok olmasa da, yeterli deneyimin
ardından karar vermişti; değeceğinden ancak %100 emin olduğu zaman aralayacaktı
bacaklarını bir erkeğe. Seyrettiği pornolardan bile tiksinir olmuştu, fokusu, çükünün bir deliğe