akilah-azra-kohen-fi

uzaklaşabilse hemen giderdi ama ayakları sanki yere çivilenmişti. Henüz fark edilmemiş
olabileceğini kendi içinde o kadar tekrarladı ki, gitmesinin fark yaratacağını düşünüp elindeki
arabayı ittirmeye başladığında Ada’nın sesi, “Müzik bitmedi daha, beğenmedin mi?” diye
yankılandı. Dönüp ilk baktığı yer pencere oldu ama kimse yoktu orda. Ada’yı duyduğuna
emindi, gözleri evin diğer pencerelerinde Ada’yı aradı, kimse yoktu. Ada’nın gülüşüyle sokak
kapısına kaydı gözleri ve ordaydı, kapının önündeki küçük basamağa oturmuş gülüyordu.
Hissettiğine isim koyması imkansızdı, daha öne hissetmediği bir duyguya ne derdi ki insan?
Bu öfkeyle karışık utançtı. Hemen dönüp önündeki arabayı hızla ittirerek ilerledi yolda.
Kafasındaki tüm düşünceleri silmek istiyordu, kahrolası müzik hâlâ içine akıyordu. Ne kadar
da uzundu, hâlâ bitmemişti.
Ada kolunu tuttuğunda ilk tepkisi otomatik olarak kolunu savurmak oldu, çocukluğundan
beri dans dışında dokunulmamıştı. Göksel’in bir hamlesiyle savruldu Ada, Göksel ne onu
ittirmiş ne de dokunmuştu, sadece kolunu savurmuştu.
Ada’nın savrulması, vücudunun tüm hareketini durdurmuştu Göksel’in. Ada, “Neyin var
senin!?” diye homurdanırken Göksel bir asker gibi nerdeyse nefes almadan dondu öylece.
Ada sinirlenmişti ama Göksel’in donmuş vücudunu süzünce, karşısında savunmasız biri
olduğunu gördü, hissettiği güç hemen doldu yine içine, dikleşti. Emreden bir sesle, “Gel.”
dedi. Arkasını dönüp eve doğru yürürken, “Arabayı bırak.” diye ekledi. Göksel komut almış
bir robot gibi Ada’yı takip ederken aralarındaki mesafeyi korumaya dikkat etti. Ada evin
kapısını çekip elindeki anahtarları cebine koydu, sokakta ev boyunca ilerleyip köşeden
dönerek evin arka tarafına geçtiklerinde Göksel’e dönüp, “Burdan atlayıp bahçeye geç, beni
bekle.” dedi ve Göksel’i orada bırakıp eve geri yürümeye başladı. “Eldivenleri de çıkar.”
diye ekledi.
Göksel Ada’nın gözden kaybolmasını bekleyip duvardan tek hamlede atladı. Bakımsız
otlarla dolu ve ortasında eskiden küçük bir havuz olan ama şimdi büyük bir saksı olarak
kullanılan bahçeye baktı. Bahçeye açılan kapının önünde her tarafa dolanmış bir üzüm
sarmaşığı vardı. Göksel, bahçe kapısı açıldığında bir an içeriden başkasının çıkabileceği
olasılığına karşılık duvara geri adım attı. İçerden Ada çıktı. Elinde küçük bir mp3 çalar ve
kulaklık vardı. Göksel’e gelmesini işaret edene kadar Göksel duvarın dibinde bekledi.
Ada’nın komutuyla çardağın altına gelen Göksel, yine Ada’nın komutuyla eski ahşap divana
oturdu. Ada elindeki mp3 çalarla ilgilenirken bakışının fark edilmemesine dikkat ederek
izledi Ada’yı. Beyaz pijamasının altındaki çıplak ayaklarına eski bir ayakkabıyı topuklarını
çiğneyerek geçirmişti. Pijamasının üstünde de kocaman pembe bir polar vardı. İlk defa bu
renkle görüyordu onu. Bu uçuk pembe renk ne kadar da yabancıydı Ada’nın kafasındaki
imajına, küçük kızların sevdiği bir renkti bu, yaratma gücüyle hayatı değiştirme yeteneğine
sahip birinde görmek ilginçti.
Bir çocuğun şaşkınlığı vardı Göksel’in suratında. Garip bir şekilde üzerindeki polara
dikmişti gözlerini ama Ada önemsemedi. Kendini o kadar kontrolde ve güçlü hissediyordu ki,
içindeki duyguya bir isim koyması gerekse ‘sahip’ derdi. Sahip gibi hissediyordu. Niye
olduğunu bilmiyordu ama sahipti, orası kesindi. Kulaklığı Göksel’e takmadan önce açıklaması
gerektiğini düşündü, aslında Göksel’e verebilir ve takmasını söyleyebilirdi ama kendisi
yapmak istedi. Açıklama yapmadan Göksel’e yürüdü, yaklaştı, önünde durdu, kafası tamamen
önüne eğilmiş Göksel’in kendisine bakmasını bekledi, Göksel bakmayınca kulaklığın sapıyla