akilah-azra-kohen-fi

değiller.” dedi.
Aysun, “Bu dediklerin sorumu cevaplamıyor ki!” dediğinde Deniz sabırsızca konuştu,
“Şimdi cevaplayacak! Doğa zayıfı koruyan bir sistemle değil, gelişmeye sonuç veren bir
sistemle oluşturulmuş. Doğanın sistemi, gelişime kapalı olanın elenerek, ortamın gelişime
açık olana hazırlanmasıyla işler. Üretmektir, verimliliktir temel amaç. Yani zayıf, defolu olan
gider ve yerine sağlam, yardım olmadan yaşayabilen, üreyebilen gelir. Üretebilenin hayatta
kalması temel esastır. Doğanın ölçüsü, para dediğimiz bir kağıt parçasının kimde olduğu
değil, dünyanın daha verimli bir yer olmasına yardım edenlerin ve kendi yükünü taşıyabilen
canlıların var olabilmesidir. Sen belki çocuk felcine çare bulup binlercesini ‘toplumun’
sayesinde kurtarabiliyorsun ama yine aynı toplum tarafından feda edilen, hem de açlığa feda
edilen, milyonlarcası için ne yapıyorsun yıldızlara bakıp her dakika onlarca çocuğun öldüğünü
düşünmek dışında? Senin medeniyetin, koruduğundan çok daha fazlasını göz göre göre telef
eden küflenmiş bir sistemle çalışıyor! Kendin söylüyorsun, dakikada 10 çocuk öldürüyor bu
toplum! Acımasız gelebilir ama belki de o çocuklar hiç doğmamalıydılar. Yaşam daima
eliyor, eleyecek de! Ben sadece mantıklı, pragmatik elemeden yanayım. Ve kendisini bir
yaratıcıyla aynı kefeye koyabilecek kadar kafayı yemiş bu insanlık ve toplum adını verdikleri
bu iğrenç sistem, bireylere ne olmaları gerektiğini, nasıl olmaları gerektiğini, ne zaman
olmaları gerektiğini söylemeye, diretmeye devam ettiği sürece toplumun parçası olan herkes,
kendi özlerinin keşfinden uzak yaşayıp ölmeye mahkumlar. Toplum konforlu bir hapishane,
dışarıdaki korkunç dünyadan saklandığını sana hissettiren, ancak senin enerjinle var olabilen
ve bu yüzden de daima senin enerjine, çalışmana, dolayısıyla köleliğine ihtiyacı olan bir
hapishane. Sense kendini mutlu zanneden, daha kim olduğunu bir gün bile deneyimlememiş bir
mahkumsun. Bana lezzetli bir havyarı hatırlatıyorsun. Asla balığa dönüşmeyi bile
düşünememiş, küçük, şeffaf bir yumurta ve yanında kendisi gibi milyonlarcasıyla öylece
tüketilmeyi bekliyor.” dedi. Deniz bir nefes daha alırken herkes hipnotize Deniz’e
kilitlenmişti. “İnsanı yüce bir varlığın yarattığına inanıyorum, kendini keşfetsin ve kendi
eşsizliğinde yücelsin diye. Bizi kendi suretinde yaratan ulu bir varlık bu belki de. Ama
toplum! Bu yaradılışı körelten, kısırlaştıran, gerçekte neyin önemli olduğunu unutturan,
varoluşun anlamını sabote eden bir sahtelik, o kadar! Eşsizliğimizi prototipe dönüştürmek için
kurulmuş bir düzen. Uzun lafın kısası, evin, araban, bir sürü çocuğun, bankada bir sürü paran
oluyor belki ama kendi kimliğini keşfetmekten çok uzakta yitip gidiyorsun. O ölen çocuklar
var ya, işte onlar senin gibilerin motivasyonu Aysun. Sistem seni omurgandan onlar sayesinde
yakalıyor, senin gibi milyonlarcasını. Seyrettiğiniz, dinlediğiniz haberlerdeki o acıklı ölüm,
açlık hikayeleri sizi daha fazla çalışmaya motive ediyor. İçinizi acıtan her şey içinizi
acıtabilsin diye yaratıldı. O çocuklar sadece içinizi acıtabilmek için, sizi korkuyla kontrol
edebilmek için sistemi oluşturanlar tarafından yaratılmış ürünler. Herkes için bir ürün var
senin toplumunda. Toplum kimseyi arkada bırakmaz...” dedi ve iyice doğrulup Aysun’a
döndü, gözünün içine bakıp her kelimesini Aysun’un suratına tokat atar gibi vurgulayarak,
“Seni bırakması için yalvarsan da bırakmaz toplum. Senin toplumun, dünyada yaratılmış en
şeytani şey, senden burda olma nedenini alıp yaradılışını nedensiz bir boşlukmuş gibi
bırakırken, sen sana faydası olduğuna inandırılmış bir şekilde ona sadakatle bağlısın, karın
tokluğuna yaşayan, her an kendi gerçeğine ihanet eden bir mahkumsun.” dedi.
Deniz kafasını olumsuz bir bakışla iki yana salladı. Suratındaki aşağılayıcı sırıtış onu öyle