akilah-azra-kohen-fi

4. BÖLÜM
- 1 -
Mezuniyet Gecesi…
Yerlerine oturmakta biraz oyalanan seyircilerin uğultusu ve sahneyi ilk defa net bir şekilde
inceleme fırsatı bulan okul müdürü Mustafa Bey’in dikkatini çeken su sistemi nedeniyle
çenesine vuran endişesi, ince ince yükselen davulların ritmiyle kesildi. Işıklar da tamamen
kararmıştı. İzleyiciler ne olduğunu anlamak için dikkat kesildiler, çünkü kimse programın
başladığını anons etmemişti, sadece ışıklar aniden kararmış ve davulların senkronize sesi
atağa geçen bir ordu gibi alçaktan ama yükselen bir ritimle başlamıştı. Sahnenin yavaşça artan
nokta ışıklandırması planlanan kıvama geldiğinde, inceden inceye yağan yağmurun içinde,
havada asılıymış gibi duran davullar ve davullara vuran parlak sopalar sanki kendi
kendilerine ritimlerini tutuyorlardı. Işıklandırmanın ve sahnede yağan ince yağmurun etkisi
izleyenlerin iyice odaklanmasına neden olmuştu. Davulların yükselen ritminin altından sızarak
başlayan keman hâlâ görünmezdi. Müzik belirlenen referans noktasına geldiğinde siyahların
içinde kamufle olmuş Ada, arkasını seyircilere dönerek sakladığı kemanın görünmesini
sağladı dönerek. Gösteriyi seyreden herkes, Mustafa Bey bile, bu kadar ustaca bir açılış
olmasına şaşkındı. Beklentilerin çok ötesinde, hatta daha önce gittikleri hiçbir gösteride
izlemedikleri kadar ustaca bir gösteriydi bu. Oluşturmaktan başka hiçbir amacı olmayan
insanların bir araya gelmesiyle oluşan her şey gibi ilham vericiydi. Gösterinin görsel gücüyle
Ada’nın müziğinin işitsel etkisi o kadar kafa kafaydı ki, bu durum izleyenler üzerinde aşırı bir
uyarılmaya neden oldu. Herkes seyrettiği şeyin detaylarına dikkat edemeden, bir fotoğrafını
bile çekmeyi düşünemeden kilitlenmiş bir şekilde izledi. Müziğin dans ettiren etkisi, kemanın
ağlayan notalarıyla kafa karıştırıcı olsa da, sonuç tek kelimeyle muhteşemdi. İki dakika 20
saniye süren bu açılış ülkenin gördüğü en iyi açılıştı.
Davullar, keman ve sadece tuşları parlayan piyano, aniden var oldukları gibi yok
olduklarında müzik bitti ve yağmur kesildi. İzleyiciler açılışın şokunu üstlerinden atamadan
boşalan sahne tek tük ritimli elektronik müziğin başlamasıyla yavaşça aydınlandı, sanki güneş
doğmuştu. Müziğin yükselen ritmine aldanıp sahnede bir şeylerin olacağı beklentisine giren
izleyiciler, sahneye odakladıkları gözlerini hiç kırpmadan beklediler ama hiçbir şey olmadı.
Gözleri yoracak kadar aydınlanan sahnenin boşluğu izleyiciye huzursuz bir bekleyiş yükledi.
Hâlâ hiçbir şey olmamaktaydı. Gözleri kamaştıracak kadar aşırı aydınlık içindeki bu beyaz,
boş sahne ve kademe kademe yükselen rahatsız edici elektroniklikte bir müzik, kötü bir
gösterinin ya da en doğrusu, yanlış yapılan bir şeylerin habercisi gibiydi.
Tam olarak ne yaptığı bilinmese de, ülkenin en sevilen sanatçısı Şadiye Reha’ya yaptığı
saygısızlıkla kulaktan kulağa dolanarak nerdeyse ünlenen ve Şadiye’nin resmen savaş açtığı
bu haddini bilmez Deniz denen adamın organizasyonunu merak edip de gelen sosyetik
izleyiciler, izledikleri güçlü giriş sahnesinden sonra belki ciddi bir başarısızlık skandalına
tanıklık edebileceklerinin olasılığıyla heyecanlanıp birbirlerine bakmaya başlamışlardı bile.
İzledikleri boş sahneden diğerlerinin bir anlam çıkarıp çıkarmadıklarını yoklarlarken, yokuşu