akilah-azra-kohen-fi

kendine gülümsedi. Suratında istem dışı beliren bu gülümsemenin fark edilmemesi için hemen
toparladı ifadesini. Deniz sakin bir şekilde, “O zaman dans deyince neden bahsettiğini
bilmiyorsun. Bu aynı, hiç duymadığın bir müzik hakkında yorum yapmak gibi olur... İmkansız.”
deyip elindeki kadehi kaldırırken, “Anlamı doldurularak yapılan şeylere... Ve yapanlara.”
dedi. Arzum da hemen Deniz’in kadehini kendi kadehiyle karşıladı ama tokuşturmadı. Arzum
rahatlamıştı, Deniz ve Duru arasındaki bağın güçlü olması Duru’yu hedef olmaktan otomatik
olarak çıkarıyordu. Masadaki herkes kadeh kaldırırken Duru, kendini acemi hissederek
Deniz’e baktı. Erkeği için kendini çok şanslı hissetti o an, çok uzun zamandır böyle
hissetmemişti ve bir erkeği en değerli yapan şeyin kadında uyandırdığı korunma duygusu
olduğunu düşündü Deniz’e gülümserken. Deniz’e kızgındı, içtiği otun arkasına saklandığı için,
kendi içindeki yeteneği değerlendirmediği için ama en önemlisi, kendisine kalkan olmadığı
için. Çok uzun zamandır bu gece ilk defa hissetmişti Deniz tarafından korunduğunu, şarabından
kocaman bir yudum alırken Can Manay bücürü, Deniz’in tek hamlesiyle önemsizleşivermişti.
Can’ın Duru’ya yöneltilmiş kaçamak bakışını ikinci defa fark eden Arzum, gecikmiş de olsa
teşhisini koyabilmişti. Can Manay, Duru adlı bu kızın peşindeydi ve kendisinin orada bulunma
nedeni bu ava katkıda bulunmasıydı. Kızdı. Gitmeye karar verdiğinde, ayağa kalkıp hiçbir şey
demeden çıkıp gitmeyi düşündü ama bu Can Manay’dı, çekip gidilecekse çok dikkatli
olunmalıydı. Her zeki piyasa kadını gibi Arzum’un da ilk öğrendiği şeydi bu, sistemi
kuranlarla asla takışmamak, yoksa bir daha adınızı kimse duyamayabilirdi. Kocaman bir
gülümsemeyle ayağa kalkarken Can’a, “Can Bey! Bana lavaboyu gösterir misiniz?” dedi. Can,
Arzum’un gözlerinin içindeki yansımadan bir şeylerin ters gittiğini anladı ve rolüne uyarak
sakince ayağa kalkıp Arzum’a lavaboya kadar eşlik etti. Lavaboya geldiklerinde, Arzum’un
suratındaki gülümseme bıçakla kesilmiş gibi gitti. İşte o an Can işin ciddiyetini anladı,
banyoya önce Arzum girdi ve Can kapanmak üzere olan kapının arasından nerdeyse sızarak
kapıyı kapattı, tek hamlede kilitledi. Arzum kızgınlığını belirten bir ifadeyle Can’a döndüğü
anda, Can hiç konuşmadan kızı ters döndürdü, omzunu eliyle tutup arkasından iyice yaklaşıp
kulağına, “İzin ver.” diye fısıldadı. Arzum bir an dik durduktan sonra yavaşça öne eğilip
poposunu Can’a uzattı. Can zaten kızın çok kısa olan elbisesini bir hamlede kaldırırken kendi
pantolonunu açmıştı bile. Arzum’un içine girdiğinde artık Arzum için bu durum nihayet bir
alışverişti. Can Manay’la dost olduğu andı bu. Bu piyasada sıkı dostluklar bu şekilde
kuruluyordu. Can Manay’la ilgili daha ciddi planları vardı ama buna da razıydı. Kısa bir
çiftleşme, avukatlar eşliğinde imzalanan herhangi bir iş anlaşmasından çok daha yaptırım
gücüne sahip olabilirdi. Can Manay içinde gidip gelirken Arzum, Can Manay’dan ne
isteyebileceğini düşünüyordu. Bu kesinlikle maddi bir şey değildi, bu adam maddiyatın
ötesinde güçlü bağlantıları olan, eli her yere uzanan bir yöneticiydi. İnsanları yönetir, onlara
ne yapmaları gerektiğini söylerdi. Can Manay dışarı boşalırken Arzum çoktan karar vermişti.
Yabancı formatlı bir projeyi, yapımcılığını kendi üstlenerek ülkeye getirecekti ve Can Manay
da projeyi istediği kanala sokmasında yardım edecekti.
Arzum Unsur’un ülkenin en zengin kadınlarından biri olmasının hikayesiydi bu. Üç yıl
içinde Arzum Unsur, yurtdışından getirdiği birçok programı ülkeye uyarlayacak, her uyarlama
programla birlikte çok ciddi para kazanacak ve sonunda kimsenin hesaplayamadığı bir şekilde
kendi medya şirketine bile sahip olacaktı. O gece aklına geldiğinde hep, televizyonculuk
tarihinde imzalanan en iyi iş anlaşmalarından birini Can Manay’ın lavabosunda imzaladığını