akilah-azra-kohen-fi

iliyorum.” dedi.
Duru duyduklarından ürpermişti çünkü hepsi doğruydu, kendisiyle ilgili araştırma
yaptırması aslında şaşırılacak bir şey değildi ama ayaklarını örtünün altına sokarak uyuduğunu
nerden biliyordu? Bunu da salak Deniz’den öğrenmişti kesin! Ürpermesinin nedeni Can
Manay’ın kendisine olan ilgisinde blöf yapmadığını net bir şekilde anlamasındandı. “Ne
istiyorsun benden?” diye mırıldandı. Adamın ne istediği ortadaydı ama bundan başka sorusu
kalmamıştı aklında.
Can düşünmeden, “Benimle uyumanı.” diye cevap verdi. Duru şaşırmış, ona döndü. Can
Manay, “Bir kez... Sana dokunmayacağım, asla! Benim yanımda uyu ve uyan, ondan sonra sen
ne istersen itaat edicem, istersen sonsuza kadar yok olucam.” dedi. Bir süre hiç konuşmadan
devam ettiler yola, sahil yolunu takip ederek artık binaların falan olmadığı bir yere, şehrin
çok dışına çıkmışlardı. Tek tük restoranlar da bitmişti şimdi, ıssız sahil şeridinde
gidiyorlardı.
Duru uyanması gereken bir rüyanın devamını görmeye çalışırcasına oturuyordu bu arabanın
koltuğunda. Can Manay’ın ne hissettiğini anlamak istiyordu. Birisine karşı bu kadar ihtiraslı
olabilmek nasıl bir şeydi acaba? Nasıl bir duygu bir insanı bu kadar saplantılı, hem de
kırılgan yapıyordu? Can daha önce kimseye böyle hissetmediğini söylemişti, belki de
doğruydu, doğru olmalıydı, böyle bir adamın bu ölçekte yaşadığı ilişki kesin basına sızardı.
Adamla ilgili internette var olan hemen hemen her şeyi okumuştu ve bir kadınla bile ciddi bir
ilişkiye rastlamamıştı. Acaba nasıl bir rahatsızlığı vardı? Belki şu penisi küçük, kompleksli
adamlardan biriydi bu Can Manay. Ama o tip adamlar bırak böylesine saplanmayı, kendisiyle
küçük bir sohbet bile edemezlerdi. Duru biliyordu bir kadın olarak ne kadar güçlü olduğunu,
erkekliğinden şüphesi olan ya da en ufak bir şekilde kendi erkekliğini sorgulayan hiçbir adam
yaklaşamazdı yanına. Peki neden evlenmemiş, hatta ciddi bir ilişkiye bile girmemişti bu adam
daha önce? Hissettirdiği kadar çekici bir adam olsaydı mutlaka başka bir kadın ona sahip
çıkmaz mıydı? Sessiz bir şekilde yolda giderlerken, Duru bu adamın, bu tuhaf ısrarcılığında
tiksindirici bir şeyler olduğunu düşündü, isteyerek bu düşüncede yoğunlaştı, rahatladı.
Kendine ısrarla yapışan bir şey gibiydi. Can Manay’dan tiksinirse işler çok kolay olacaktı.
Deniz gibi bir adamdan sonra böyle başkasının kadınının peşine düşen ve Deniz’e de
arkadaşmış gibi davranan bir adamdan etkilenemezdi herhalde. Çok kişiliksiz, insanı arkadan
bıçaklayan bir yaklaşımı vardı bu adamın. Kendisine aşık olan herkes bu cüretle davransa,
Duru sürekli peşindekilerden kurtulmaya çalışmaktan yaşayamazdı hayatını.
Neden etkilenmişti ki bu adamdan! Tamam, bu adamın tuhaf bir çekiciliği vardı, merak
uyandıran, dokunma... daha doğrusu dokunulma isteği veren biriydi ama o kadar! Can
Manay’ın kendisine verdiği telefona baktı Duru, bir saatten fazla geçmişti. Ne yani şimdi sırf
bu adam istiyor, ağlıyor diye onun mu olacaktı! Parasını kullanıp hakkında bir de bilgi
toplatmıştı, ruh hastasıydı, apaçık ortadaydı. Böyle saçmalık olmaz diye düşündü ve ciddi bir
ses tonuyla, “Çok sıkıldım ben, şimdi hemen dön ve beni eve götür yoksa gerçekten Deniz’i
arayacağım!” deyip elindeki telefonu sıkı sıkı tutup kaldırdı.
Can, Duru’nun sesindeki kuruluğa, ciddiyete ve tiksintiye şaşırdı. Son beş dakika içinde ne
olmuştu da Duru aniden bir makine gibi tam ters bir enerjiyle konuşmaya başlamıştı? Biraz
önce göz göze geldiklerinde emindi Can, onunla arasında bir bağ olduğuna ama şimdi bu
kupkuru sesinde sıkılmışlık ve ilgisizlik vardı. Can Manay aniden arabayı sağa çekip