akilah-azra-kohen-fi

konuyu uzatmanın agresifleşeceğine karar vererek ve daha ilk gecede Duru’nun kafasında
Deniz’i sorgulattığından emin olmanın rahatlığıyla, sakin, “Peki nasıl mutlu olunur, sen anlat o
zaman.” dedi Deniz’e. Deniz, “Gözlerini çevrene kapat ve ol! Toprağa dön, ondan beslen.
Sadece kendi yetiştirdiğini ye ya da güvendiğin insanların sana ikram ettiklerini. Yani besle
kendini, gerçekle besle. Gerçek yiyeceklerle, gerçek bilgiyle. Her şey doğada var, insanı
çıkar hayatından. Aslında insanı değil, diğerlerinin seni beslemesini çıkar hayatından.
Beynini, mideni sadece doğayla doldur, doğanın bilgisiyle beslen! Ha bir de parayı çıkar
hayatından.” dedi.
Can dikkatle Duru ve Deniz’in ilişkilerindeki dengeyi izledi. Duru’nun Deniz’in zekasına
olan saygısı öyle bir gecede olmamıştı, belli bir deneyimin sonunda emin olunmuş bir
saygıydı bu. Deniz konuşmaya başladığında herkes başka bir şey düşünmeye başlamıştı bile.
Duru, canının çikolata istediğini, Aysun, bir şey içmek istediğini, Can Duru’nun nasıl bir külot
giymiş olabileceğini düşünüyordu. Deniz’se düşündüğünü söyledi, “Şimdi bir dönüm topraktan
80 ton domates üretilebiliyor, hem de organik.”
Aysun, “80 ton mu!?” diye sorguladığında, Can sohbetin tamamen kafası iyi olmuş
insanların muhabbetine döndüğünü düşündü. Deniz, “Evet, bir kilo domates için toplamda
sadece altı kilo su harcıyorsun. Yani açlık hikaye, hem de kocaman bir hikaye. İstediğin kadar
yardım etmeye çalış, milyonlarını gönder, oraya git bizzat kendin organize et, düzeltemezsin!
Sistemi yeniden yazmadıkça düzeltemezsin, düzelttirmezler. Oradaki hikayeye ihtiyaçları var,
yemlemek için.” dedi.
Sohbetin bundan sonrasında konuşmadı Can, Aysun ve Deniz’in önce tarım, tarımdan sonra
güneş enerjisi, güneş enerjisi sonrasında nanoteknolojiyle ilgili abuk sohbetini dinler gibi
yaparak Duru’yla aynı havayı bu kadar yakından soluyor olmanın verdiği keyfi deneyimledi.
- 25 -
Duru’nun uyuklayan suratının bebeksi güzelliğini kafasına kazırcasına, her fırsat bulduğunda
bakmıştı ona, iyi ki de. Vücudunun ağırlığını yatağına bıraktığında gece boyunca yapmayı
düşündüğü mastürbasyon şimdi çok uzaklarda bir his gibiydi. Uzun süredir aç olduğu sohbete
bu gece öylesine doymuştu ki şaşkındı, huzurluydu ve ilk defa hayatının amacını fark eden bir
çocuk kadar da heyecanlı. Duru’nun Deniz’de bulduğu şeyi biraz anlamış ve anladığı şeyin bir
buz dağının sadece tepesi olduğunun farkındalığında, daha fazlası için meraklanmıştı.
Deniz’in değecek bir adam olması, vermeyi düşündüğü savaşı zorlaştırırken, uğruna
savaşacağı şeyin değerini de artırmıştı. Şimdi Duru, sadece tüm güzelliğiyle Can’a akan bir
enerji değil, aynı zamanda zekasıyla parlayan akıllı bir dişiydi de. Salak bir keşe tutulmuş
aptal bir kız yerine, bu sohbetten sonra, kendi içinde hayatı anlamlandıran engin bir adama
bağlanmış bir kadına dönüşmüştü Can’ın beyninde.
Can gözlerini kapattı, Duru’yla bir dünyayı hayal etti. Çıplak ayaklarıyla etrafta
gezinmesini, uzun ince parmaklarını konuşurken hareket ettirmesini, meydan okuyan gözleriyle
korkusuzca bakarken bir çocuğa benzemesini, saçlarını öylesine ensesinde topladığında bile
özenle yapılan her saçtan daha güzel olabilmesini, uzun, ince vücudunun muhteşemliğini,
umursamaz erkeksi tavırlarını ve kokusunu... Şimdi ona ait bir şeyi koklamayı o kadar çok
istedi ki içi acıdı. Hayalini genişletti hemen ve kendini onun güzel, ince ensesini koklarken