akilah-azra-kohen-fi

itirmez müziğin ritmine uygun yine zıplamaya başladı. Murat’ın dansına hemen yanında ve
arkasında duran birkaç kişi daha katılınca Bilge, Murat’ın ve bu partide gördüğü herkesin
kafasının ciddi iyi olduğuna net bir şekilde karar verdi. İnsanların dans etmesini
kolaylaştırmak için köşeye çekilerek yer açtı. Parmaklarını üşüten buzlu suyu bir köşede
bırakmayı planlıyordu ama Murat yanına gelip, “İçsene! Hadi! Katıl bize!” diye neşeyle
bağırdı. Bilge suya benzeyen bu şeyin belki alkol olabileceğini düşünüp Murat’a içtiğini
göstermek için tebessüm ederek küçük bir yudum aldı ama bardaktaki basbayağı suydu. Emin
olmak için bir küçük yudum daha alıp ağzında yavaşça tutarak yuttu ve kesinlikle su olduğuna
karar verdi. Murat eliyle suyu kafasına dikmesini işaret ederken, bir yandan da komik denecek
tuhaflıkta dans ediyordu. Bilge suyun yarısını içtiğinde Murat, “Buzu ağzına al!” diye bağırdı.
Müzik nedeniyle Bilge, Murat’ın ne dediğini anlamayınca Murat parmaklarını bardağın içine
sokup buzu eline aldı ve Bilge’nin ağzına soktu. Normalde kendisine ileri derece tiksindirici
gelebilecek bu hareket Bilge’ye çok samimi bir jest gibi geldi ve Bilge buzu emdi yavaşça.
Buzu emerken bunun iğrenç musluk suyu olduğuna emindi. Şehir su depolarında yaşayan
onlarca böceğin larvalarının musluktan içilen suyla insan vücuduna girdiğini ve bağırsaklarda
bu larvaların parazit solucanlara dönüştüğünü seyrettiği belgesel geldi aklına. Bazen bu
solucanlar damar yoluyla kalbe kadar gidebiliyor ve kalp krizine yol açabiliyorlarken, bazen
de beyne ulaşıp beyne hasar verebiliyorlardı. Buzu emerken ağzından atmak istedi ama Murat
tam karşısında dikilmiş, kocaman bir gülümseme ve nedenini anlayamadığı bir merakla
Bilge’nin buzu emmesini bekliyordu. Bilge buzu yuttu.
Ne zaman dans etmeye başladığını ve Murat’la böylesine sarmaş dolaş bir hale geldiğini
hatırlamıyordu. Daha önce anlamsız ve en kötüsü de yorucu gelen müzik, şimdi ense tüylerini
kabartacak kadar ilham vericiydi. Zaman sanki hiç akmıyormuş gibiydi. Murat’ın kolları
arasından etrafında zıplayanlara baktı. Bu kollarda güvende hissetti. Murat’ın gülümsemesi
kendisine de bulaşmıştı. Dışarıdan bakınca şapşalca gelen bu gülümsemenin sevgiden
geldiğini anladı. Önyargısız, sorgulamayan, kabullenmiş bir sevgiydi bu. Binanın içinde
yankılanan tekno müzik Bilge’nin kafasında yaylılarla hayat bulan, ilham veren evrensel bir
şarkıya dönüştü. Bu kadarı bile, hayallerinin gerçekleşmesinden ötede bir huzur getirdi
bedenine. Sevildiğini hissetti. Murat, dağılan saçlarını eliyle alnından geriye okşayarak
düzelttiğinde göz göze geldiler. Murat’ın suratındaki gülümseme bir anlığına donduğunda,
Bilge de ciddileşerek karşılık verdi. Herkes çılgınca zıplayıp hoplarken, onlar birbirlerinin
kollarında, sarıldıkları bedenin farkındalığında öpüştüler. Islak, sıcak, yumuşak ve yavaş... İlk
öpücük. Bu ilk öpücük ne kadar sürdü, Bilge hiç bilemedi. Murat’ın dudaklarından
ayrıldığında, kalabalıktan çok uzakta bir köşede, bedenini saran ellere, Murat’a teslim
olmuştu.
Murat’ın dudakları öpüşme arasında, “Gidelim.” diye fısıldadığında, Bilge o sırada
kalçasında olan eli kavrayıp avuçlarının içine aldı ve sıkıca el ele tutuştular. İnsan
kalabalığının arasından Murat’la geçerken yürüdüğünü hissetmedi bile. Mutluluk diye
düşündü, insanın bedeninin ağırlığından kurtulup var olabilmesiydi.
Binanın müzikli ve coşkulu atmosferinden sokağın soğuk ve yalnız atmosferine
çıktıklarında, etki küçülmek yerine iyice büyüdü. Sıkıca kavradığı elin varlığını, dış dünyanın
gerçekliği içinde hissedebilmek olağanüstüydü. Birbirlerinden hiç kopmadan Murat’ın aracına
bindiler. Bu araç, Bilge’nin hep uzaktan takip ettiği, Murat’ın varlığını onaylayan bir mutluluk