akilah-azra-kohen-fi

aşlamıştı bile. Ama Murat yine de konuya girdi, “Alayım mı benim ödevi?”
Bilge, Didem’in o an üzerine atlayacağını düşündüğü için tetikte, cevap veremedi, ta ki
Didem’in histerik kahkahasını duyana kadar. Didem abartılı bir gülüşle Murat’a, “Klinik
psikoloji vaka incelemesi değil bu... Di mi?” diye sordu.
Murat, olanlardan habersiz ve eğlenen bir ifadeyle, “Ne bileyim ben işte, Fatih Hoca’nın
ödevi, neyse o. N’oldu ki?” dedi. Bilge temkinli, CD’yi çıkardı ve Murat’a uzattı. Murat
yerine Didem CD’yi kaptığında, “Seninki üç gün sonraymış aşkım, bu benimki.” diye açıkladı
Murat’a. Murat anlamamıştı, aslında önemsemiyordu da. “N’oluyo ya?” diyerek sırıttı.
Betül’ün ortamı yumuşatmaya çalışan yavşakça girişimi Didem tarafından yarıda kesildi.
Didem, Bilge’yle aralarında yanlış anlaşılma olduğunu, Bilge’nin Murat’ın ödeviyle kendi
ödevini karıştırdığını anlatıp Bilge’ye parayı bir saat içinde havale edeceğini söyledi.
Murat’ı dudaklarından, kısa demek için uzun, uzun demek için kısa olacak bir süreliğine öptü
ve konuyu profesyonellere yakışan bir soğukkanlılıkla kapattı. Onun için hiçbir sorun
kalmamıştı, ödevini almıştı. Murat, Bilge’ye teşekkür etti ve sevgilisi Didem’i yanına alarak
kendi arkadaş gruplarına doğru ilerlediler. Bilge, Murat için ekstra özenle yaptığı ödevin
Didem tarafından kullanılmasından iyice sıkılmıştı. Niye bu kadar şanssızdı? Bugün kesinlikle
artık piyango falan almayacaktı.
- 12 -
Can’ın dersi ilk defa iptal edilmişti, hem de ödev teslim gününde. Asistanı da gelmemişti
bugün. Ödevler direkt kendisine ya da asistanına teslim edilmeliydi. Can Manay her zaman
okuldan bağımsız bir şekilde, istediği gibi düzenlerdi derslerini. Bu konuda başarılıydı da,
kurduğu sistem hiç aksamazdı, aksamamıştı, en azından bugüne kadar.
Çantasına ancak sığdırabildiği ödevlerle, çölü geçen biri gibi öğrenci işlerine vardı Bilge,
yorgun ve bıkkın. Her ödev haftasında, okul numarasına göre belirlenen kişi, hafta boyunca
ödevleri toplayıp Can Manay’a elden teslim etmeliydi. Nerdeyse bir yıldır sıranın kendisine
gelmesini bekleyip heyecanlanmıştı ama şimdi dosyaları teslim alacak kimse yoktu. Klişe
diye düşündü içinden, kendi hayatının klişesi. Öğrenci işlerinde sıra ona geldiğinde
omzundaki ağırlık parmak uçlarına kan gitmesini engellemeye başlamıştı bile. Ödevlerden
şişmiş çantasını öğrenci işleri bankosunun üzerine koydu. “Ödev teslim günü bugün.” diye
açıkladı karşısındaki kadına. Sürdüğü rujunu dişlerine de bulaştırmış olan memur elindeki
kağıtları eşleştirip zımbalarken Bilge’ye dikkat etmeden, “Kaçıncı sınıf?” diye sordu. Bilge,
“Üç.” dedi. Kadın hâlâ Bilge’ye bakmıyordu. “Doğru yerdesin o zaman.” dedi. Bilge,
“Biliyorum ama Can Manay bugün gelmedi.” diye açıklarken kadın zımbalamayı bıraktı,
yangın alarmını duyduğundan şüphelenen bir sağır gibi dikkat kesilip, “Can Manay’ın
öğrencisi misin?” diye sordu. Bilge, “Evet.” dedi. Kadın, “Ödevleri sadece ona ya da
asistanına bırakabilirsin.” diye açıkladı stresle. Bilge, “Biliyorum ama yoklar, size bıraksam
ve yarın-” diye açıklayacaktı ki, kadın cümlenin gerisinin kendi mesleki hayatı için tehlikeli
olabileceğini bildiğinden Bilge’nin lafına girdi. “Bize bırakamazsın! Bekle.”
Kadın seri bir şekilde şefinin odasına girdi. Camdan ikisinin konuşmasını izleyen Bilge,
şefin kafasını hayır anlamında sallamasından cevabı anlamıştı bile. Kadın geri geldiğinde,
cevabı dinlemeye bile gerek duymadan, “Peki n’apabilirim?” diye sordu. Kadın yerine