akilah-azra-kohen-fi

otokontrol aynı yatakta uyumaya çalışmasıyla başlayacaktı. Sessizce çıktılar merdivenleri.
Duru, yatak odasına girdiklerinde Can Manay’ın yatağının henüz bozulmadığını görünce tuhaf
hissetti kendini, Can resmen onu beklemişti. Can komodinin üzerindeki kumandayla bir
hamlede kapattı panjurları. Panjurların küçük deliklerinden süzülen ışığın sarı karanlığı vardı
loş odada, huzurlu ve uykulu.
Duru kendini hiç yabancı hissetmeden uzandı yatağa, hâlâ kendi deneyinin deneği gibi
hissederek. Duru’nun ardından olabildiğince yavaş ve hafif bir şekilde yatağa girdi Can.
Duru, Can’a sırtını döndüğünde Can aralarındaki mesafeyi korumaya özen göstererek yaklaştı
ona, sarılmak için uzak, koklamak için yakındı. Can kollarını kendine saklayarak kafasını
Duru’nun beyaz tenine, ensesine doğru uzattı. Duru’yu tedirgin edebilecek her türlü temastan
uzakta, öylece kıpırdaman uzandı. Aldığı sessiz nefeste Duru’nun beyaz teninden yükselen
meyve kokusu içine aktı Can’ın. Burada, bu an, bu kokunun içinde ölebilirdi, huzurla.
Gözlerini kapamaya çalışıyor, bu anın bozulmaması için hareketsiz öylece yatması gerektiğini
kendine tekrarlayıp duruyordu ama imkansızdı, gözleri kendiliğinden açılıyor ve bir nefes
uzaklıktaki Duru’nun tenine baktıkça daha da derin nefes alması için beynine sinyal
gönderiyordu. Dakikalar dakikaları kovalarken Can’a sanki saatler geçmiş gibi geldi ve
içinde yaşadığı açlığı kontrol edemeden burnunu Duru’nun tenine dayayıp çok derin bir nefes
aldı. Daha nefesi alırken pişman olmuştu. Nasıl böyle bir riske girebilmişti? Duru her an
kalkıp gidebilir ve bir daha asla ona bu kadar yakın olmayabilirdi. Hissettiği pişmanlığın
daha da değerli yaptığı bu nefes, Can’ın ciğerlerine doldu ve oradan tüm hücrelerine yayıldı.
Duru hiç kıpırdamadı. Can bir daha asla onu koklamaması gerektiğini kendine söyleyerek tuttu
nefesini ama bu öyle kolay kontrol edilebilir bir şey değildi. Yine dakikalar saatler gibi geldi
Can’a ve yine Can doldurdu Duru’yu ciğerlerine, sonuna kadar. Kollarının Duru’nun bedenini
sarmaması için resmen savaş veriyordu, vermeliydi, yoksa bu beden çekip gidebilirdi. Can
tuttukça kendini, Duru’nun kokusu sardı her bir hücresini. Dakikalar saate dönüştüğünde
Duru’nun aldığı ritmik nefesle Can onun uyuduğunu anladı. Nasıl uyuyabilmişti, kendi
hissettiği ateş bedenini acıtırcasına yakarken Duru nasıl da uyuyabilirdi? Can’ın hissettiği
hayret rahatlamaya dönüştü hemen, Duru uyuyordu. Huzurlu bir şekilde Can’ın yanında
uyuyordu. Kendisi de uyumaya çalışmalıydı, bu imkansızlık içinde öylece bekledi Can. Kendi
hesabına göre saatler, gerçekliğe göreyse sadece dört dakika geçtikten sonra Duru’nun
uykusunu sarsmamaya ekstra özen göstererek sakince sokuldu ona. Sağ elini yavaşça onun
geceliğinin üzerinde kaydırdı ve kolunun ağırlığını Duru’nun bedenine bırakmadan koluyla
Duru’nun göbeğini kavradı. Duru uyanmamıştı, hiç kıpırdamadı. Bu incecik bel, kendisini
saran pamuklu kumaş parçasının altında, Can’ın nerdeyse bir elinin avucuyla sarabileceği
küçüklükte öyle narindi ki. Can bu beli eliyle tutup iyice kendine çekmeyi düşündü ama
yapmadı. Yine kendisine saatler gibi gelen bir zaman dilimi içinde birkaç dakika
kıpırdamamak için kendini zor tuttuktan sonra kalçasıyla bedenini kaydırarak Duru’ya doğru
iyice yaklaştı. Şimdi Duru’nun kalçaları Can’ın uyluğunun tam önündeydi ve aralarında
sadece birkaç santim boşluk vardı. Duru’nun her nefes aldığında alçalıp yükselen bedeninin
kendisine ne kadar yakın olduğunu düşünür düşünmez penisine akın eden basınç, kasıklarına
ağrı verecek şiddete geldi ve Can ereksiyonunu engellemek için gözlerini sıkıca kapatıp her
zaman düşündüğü ölü annelerinin memesinden süt içmeye çalışan yavru köpekleri düşündü,
fayda etmedi. Duru’nun bedenine bu kadar yakınken manyetiğine kapılmış bir mıknatıs