akilah-azra-kohen-fi

eceriksiz çalışmalarını izlemiş ve en sonunda dans kostümünün üzerine uzun, bol bir etek ve
tek omuzu düşecek kadar yakası geniş bir bluz geçirmişti. Okulun bahçesinde oturmuş
elmasını yerken Deniz’i aradı. Deniz telefonu açtığında çok heyecanlıydı ve, “Sonra seni
arayacağım, projeyi konuşuyoruz.” deyip aceleyle kapadı.
Eve gitmek için daha fazla Deniz’i beklememeye karar vermişti ki, sırtında kocaman
viyolonseliyle ve omzunda kemanıyla koşarak okul bahçesine giren Ada’yı fark etti.
Enstrümanları toplamış neden koşuyordu acaba? Artık hiçbir sempati ya da acıma
hissetmiyordu bu fareye. Deniz’in bu kızın kıçını bu kadar kaldırması çok yanlıştı, bu ülkede
ne kadar yetenekli olursan ol, popülerlik için, başarı için başka şeyler lazımdı. Güzellik,
doğru yerde doğru arkadaşlar edinme kabiliyeti gibi ve bunların hiçbiri bu kızda yoktu.
Tamam çok iyi müzik yapıyordu, daha doğrusu yapmıştı ama devamının geleceği malum
muydu? Başyapıtlarını ilk eserlerinde verenler daima unutulmaya mahkûmdular! Ada’nın sene
sonu gösterisi için hazırladığı şeylerden daha iyilerini hazırlayabileceğini hiç sanmıyordu.
Eve gitmeden bu sinsi farenin neden böyle koştuğunu anlamaya karar verdi. Kim bilir başka
neyin peşindeydi? Elindeki elmayı kemirmeyi bırakıp Ada’nın peşine takıldı.
Duru, okulun ana kapısından girip müzisyenlerin stüdyosuna doğru ilerledi. Beş stüdyo da
boştu. Ada’dan hiçbir iz yoktu. Daha fazla bakınmanın anlamsız olduğunu düşünüp kızlar
tuvaletine girdiğinde, aynanın karşısında saçını düzelten Ada’yı gördü. İlk defa saçını
düzeltirken görüyordu onu. Selam vermeden hemen yanındaki musluğun başına gidip suyu açtı
ve bol suyla suratını yıkamaya başladı. Çirkin kızları sinir etmek istediğinde yaptığı bir şeydi
bu Duru’nun, makyajsız suratını bol suyla yıkayıp hâlâ çok güzel gözükmekten daha ne ağır
gelebilirdi ki bu aptal kızlara! Suratını yıkadıktan sonra tuvaletlerden birinden aldığı tuvalet
kağıdıyla suratını kurularken, aynadan dikkatle Ada’ya baktı ama Ada göz göze gelmemeye
özen gösteriyordu ve sanki acelesi varmış gibi tuvaletten çıktı. Duru elindeki ıslak kağıt
parçasını kenara atıp sakince Ada’nın ardından çıktı tuvaletten ve onun koridordan hızla
aşağıdaki stüdyolara doğru indiğini gördü. Duru, aradaki mesafeyi koruyarak indi aşağıya ve
onun ikinci stüdyoya girdiğini gördü. Adımlarını çok yavaş atmaya dikkat ederek stüdyoya
yaklaştığında müzik sesi duyulmaya başladı.
Duru kapının camından umursamaz bir tavırla baktı içeri, ortada kemanını çalan Ada’dan
başka kimse yoktu. Kapıyı açıp içeri girdiğinde Ada fark etmedi bile birinin geldiğini.
Gözleri kapalı, müziğine yoğunlaşmıştı.
Kapının önünde dikilirken niye stüdyoya girdiğini bilmiyordu Duru aslında ama kendisine
meydan okuma cesaretini göstermiş bu fareye haddini bildirmek istiyordu ve bunun Ada için
uygun bir zaman olup olmadığı umurunda da değildi. Hep iyi davranmış, hatta acımıştı bu
kıza. Kendi dansıyla onurlandırmak istemişti müziğini ama Ada’nın bir anda kıçı kalkmıştı.
Tabii Deniz’in etkisi büyük olmuştu bunda. Kıza haddini bildirmek yerine ona resmen hak
vermişti! Bu ihanet değildi de neydi?
Deniz’e giden düşünceleri odada yankılanan kemana kaydığında, Ada’nın çaldığı bu müziği
ilk defa duyduğunu fark etti. Dört tane telden böylesine bir duygunun çıkıyor olması neredeyse
mucizeydi. Teller üzerinde hızlı hızlı kayan yay sanki bir fırtınanın hikayesini anlatıyordu ve
Ada’nın ellerini hızını takip etmek nerdeyse imkansızdı. Kemandaki fırtına dindiğinde yaylar
sanki ağlamaya başladılar ve sonra o ağlayan müzik varoluşu coşkuyla kutlarcasına yükseldi,
ritimlendi... Duru vücuduna inen ritmi kaskatı kesilerek durdurdu. Ada’nın haddini bildirmek