akilah-azra-kohen-fi

Kendi evinin önüne gelen Duru anahtarsızdı, Deniz içerde güzel yemekler yiyip güzel
modellerle sohbet ederken kendisinin sokakta kaldığını düşünmek Duru’yu daha da kızdırdı.
Niye koşmadan önce Deniz’in elinden anahtarı almadığına kızdı. Kapıyı çalıp anahtarı
isteyebilirdi ama kendisini küçük duruma düşürmek istemiyordu. Evin bahçeye açılan
kapısının açık olduğunu düşündü ve sokak kapısından tırmanıp bahçeye girebilirse eve
girebilirdi. Ama kapıyı çevreleyen taş duvar çok yüksekti, kapının demirlerine tutunarak
tırmansa bile kapının yukarısı duvarla devam ediyordu ve o duvara tırmanması çok zordu. İki
denemesi de evin önündeki yoldan geçen arabalar yüzünden yarıda kaldı. Duru, Can Manay’ın
kapısını çaldığında artık iyice yorulmuştu, tek istediği güzel bir yemek yiyip sakin bir gece
geçirmekti. Deniz’le hesaplaşmayı biraz erteleyebilirdi.
- 18 -
Duru ile geçireceği ilk gecenin, gelecek gecelere gebelik yapması açısından, stratejik
olarak en uygun şekilde dizayn edilmesi için gereken tüm özeni gösteren Can, şimdi Duru’suz,
bu yemekte kendini köşeye sıkıştırılmış bir çita gibi hissediyordu. Çok hızlı olmasına rağmen
durdurulmuş bir hayvan gibi.
Kapı tekrar çaldığında, Can daveti kısa kesmek için kafasında kurduğu planlardan
hangisinin en hızlı sonuç verebileceğini düşünüyor, Deniz ise Şadiye tarafından sıkı markaja
alınmış olmasına rağmen daha önce kendisine bin kere yaklaşmaya çalışmış bu kadını
umursamaz dinliyor, Nihat ve Aysun’sa hadlerini bilen kişiler olarak Şadiye’nin tek kişilik
şovunda izleyici rolünü üstlenmiş her söylenene ya gülüyor ya tebessüm ediyorlardı. Can
koltukta oturmuş her şeyin kontrolünden çıkışını izlerken içinde patlamak üzere olan
duygularla kara deliğe dönüşmek üzere olan bir atom gibiydi. Sanki orada değildi, henüz
kimse bu duygunun adını koymamış olsa da Can Manay’ın ortamdaki yokluğu tüm sıkıcılığıyla
hissediliyordu.
Can, nihayet çalan kapıyla birlikte, Deniz içeri girdiğinden beri ilk defa hayat belirtisi
göstererek ayağa kalktı ve yüksek sesle biraz müzik dinlemenin iyi olacağını ilan etti. Gelenin
Duru olma ihtimaline karşılık bir iş üstündeymiş gibi görünmenin doğru olacağını düşünmüş,
içinde ilk defa hissettiği acemiliği böylece kamufle etmek istemişti. Duru olmama
ihtimalindeyse hissedeceği final hayal kırıklığının diğerlerince anlaşılmaması için yine
kamufleye ihtiyacı vardı.
Kapıya bakan hizmetli gelenin Duru Hanım olduğunu bildirdiğinde, Can sanki hiç umurunda
değilmiş gibi, müzik sistemiyle uğraşmaktaydı. Kalbindeki kas dokusu tüm coşkusuyla
pompaladığı kanı damarlara gönderirken hafif kasılmıştı da. Tüm dikkati kapıdan giren
Duru’da olsa da, Can’a bakan kimse o gece Duru’nun içeri girdiğini Can’ın fark ettiğini bile
söyleyemezdi, en başta da Duru’nun kendisi. O gece Duru, taze bir nefes gibi önce Can’ın
evine, sonra da hiç çıkmamak üzere aklına girdi.
Kafasını yarım örten krem rengi şalı, solmuş, makyajsız yüzü, tozlu çıplak ayaklarıyla
Can’ın hayatında gördüğü en canlı, en gerçek, en güzel yaratıktı bu.
- 19 -