akilah-azra-kohen-fi

Bir kiralık katil tutup Deniz’in işini bitirse daha kolaydı, bu düşüncesini algılar algılamaz
kafasını temizledi. Can Manay’ın bile yapamayacağı, yapmadığı şeyler vardı. Daha önce
aldığı derslerden çıkardığı sonuçlarla yoğurmuştu kendi sınırlarını ve daha önce yaptığı
hataları tekrarlamamak konusunda uzmanlaşmıştı. Ne yaparsa yapsın Deniz’i öldüremez ya da
ölümünde rol alamazdı, en azından birinci derecede, buna emindi, daha önce bunun dersini
ağır yaşamıştı.
Hiçbir şey yapmadan keşke sadece öylece Duru’nun yanında durabilseydi, keşke görünmez
olup onun gittiği her yere yanında gidebilse, yanında uzanıp uyuyabilseydi. Hissedilmez olup
ona dokunabilse, duyulmaz olup onunla konuşabilseydi, düşünülür olup onun beynine
girebilse, orada kök salabilseydi. Duru gidiyordu, Can Manay’sa panikatak benzeri bir sancı
hissediyordu göğüs kafesinin tam ortasında.
Taksinin gelişini gördükten sonra Duru’ya hoşça kal deyip arazinin detaylarına dalan
Deniz, Can’ın Duru’ya yaklaştığını fark etmedi bile. Can, Duru’ya yaklaşıp, “Konuşmamız
lazım.” dediğinde Duru suratına, kendi kendine uzun süre önce söz verdiği tüm duygusuzluğu
takınarak ve içinde hissettiği rahatlamayı gizleyerek baktı Can’a. Kendine bir söz vermişti;
oynaşmayacaktı bu adamla! Can Manay ne yaparsa yapsın, neyi kullanırsa kullansın, isterse
dünyanın en etkileyici adamı olsun, kendisine yaklaşmasına izin vermeyecekti. Can, Duru’nun
suratındaki mesafeyi görünce korkmadı, bu beklediği bir şeydi. Duru, Can Manay’a bakıp
kafasını çevirdi ve ancak birkaç saniye sonra, “Konuşacak bir şey yok.” diye mırıldandı ve
araziden yukarı tırmanmaya başladı. Can konuşmadan dikildi öylece. Duru birkaç adım atmıştı
ki Can, “Tüm bu olanları düzeltmem lazım.” diye seslendi ardından. Duru sesin diğerleri
tarafından da duyulacağını düşünüp hemen durdu, aşağıdaki gruba baktı, sonra Can’a döndü.
Can Manay, Duru’nun yanından geçip taksiye doğru tırmanırken, “Senden sadece beş dakikanı
istiyorum ve sonrasında istersen sonsuza kadar görmezsin beni.” dedi, yürümeye devam etti.
Duru şimdi Can Manay’ın arkasında kalmıştı, Can Manay’ın eğer söyleyecek bir şeyi vardıysa
kendi taksisine doğru ilerlerken dinlemenin bir zararı olmadığına karar verdi ve uzun
bacaklarıyla iki adımda Can’a yetişti, yetiştiğini hissettirmeden sanki taksiye gitmek için
paralel yürüyorlarmış gibi yaparak ve ona hiç bakmadan yürüdü.
Can, “Konuşana kadar bu saçma kovalamacayı oynayacağımızı biliyorsun Duru. Ben de
kimsenin huzurunu kaçırmak istemiyorum” dedi. Duru çattığı kaşlarının altında kıstığı
gözlerindeki şaşkınlığı kamufle etmeye çalışıyordu. Neyi düzeltecekti Can Manay, kendisine
nasıl asıldığını mı?! Yanlış anlaşılma falan mı diyecekti! Durmak zorunda hissetti, dönüp
Deniz’e baktı, Deniz kendi işiyle ilgileniyordu, her zamanki gibi... Duru konuşmak için
dudaklarını araladığında Can Manay sanki aklını okumuş gibi, “Sana yanlış anladığını falan
söyleyecek değilim, sadece beş dakikana ihtiyacım var. Ondan sonrasında istemezsen bir daha
asla konuşma benimle.” dedi. Duru kaşlarını kaldırdı, merak etmişti bu açıklamanın içeriğini,
sabrının tükendiğini ama dinlemeye hazır olduğunu belirten bir ses tonuyla sakince, “Anlat
bakalım.” dedi. Can gözlerini Duru’nunkinden almadan, “Burda mı?” diye teslim oldu. Duru
evet anlamında kafasını salladığında Can, Deniz’e seslendi. Deniz daldığı arazi planından
başını kaldırıp baktı onlara. Duru, Can Manay’ın çok tehlikeli ve aptalca bir şey yapmak
üzere olduğunu düşünüp irkildi ama Can, Deniz’e, “Ben bırakıyorum Duru’yu.” diye bağırdı.
Deniz duyduğunu anladıktan sonra eliyle hoşça kal hareketi yapıp biraz önce daldığı projeye
geri döndü. Duru, Deniz’in umursamazlığına, aptallığına karşı içinde öyle bir öfke hissetti ki,