akilah-azra-kohen-fi

tek tek saymıştı taşımacıları. 16 taşımacı ve beş güvenlik görevlisi. Altıncı güvenlikçinin,
bulunduğu odanın kapısının önünde nöbette beklediğini hayal etti. Burada saldırıya uğrasa
nerden kendine bir kaçış yolu bulacağını düşündü. Eline alabileceği sivri bir cisim olup
olmadığına baktı, kafasını cama yapıştırıp pencereleri kırsa, pervazın dışına çıkıp
tutunabileceği detaylara baktı. Sonra ne yapacaktı? Bozkır-boş araziye kurtarın beni diye
bağıracak mıydı? En azından taşımacılar kendisine yardım edebilirlerdi.
Tam kapıya doğru ilerleyecekti ki, otobüs yolundan binaya doğru uzanan toprak yola sapan
son model, lüks siyah bir 4x4 dikkatini çekti. Araba, tozu dumana katışından anlaşıldığı
kadarıyla saatte 140-160 gibi bir hızla binaya yaklaşmaktaydı ve hemen vardı.
Özge pencereden biraz uzaklaşmıştı, cama yapışmış merakla dışarı bakarken gözükmek
istemiyordu ama hâlâ manzaraya hakim bir konumdaydı. Binanın demir parmaklıkları hareket
edip açıldığında, demir parmaklık gibi görülen şeyin aslında kocaman demir sürgülü bir kapı
olduğunu yeni anladı. Araç önce bahçenin içine girdi, Özge araçtan inecekleri görmek için
cama biraz daha yaklaşıp dikkatle baktı. Ama hiç kimse inmedi, araç bahçede öylece
duruyordu. Sonra yeniden harekete geçip binanın içine girdi ve gözden kayboldu. Aracın
binaya girdiği yolu düşünen Özge, kendisinin de geçmiş olduğu o yolda kapalı bir garaj olup
olmadığını hatırlamaya çalıştı ama görmemişti. Camdaki yansımasından kendine baktı,
yanaklarını çimdikleyerek hafif kızarmalarını sağladı, üstünü düzeltti ama ayakkabıları feci
durumdaydı. Toz topraktan ne renk oldukları bile belli değildi, duman rengiydiler şimdi.
Çantasından ıslak mendil çıkarıp temizlemeyi düşündü ama ancak bol suyla yıkanırsa çıkardı
bu kadar toprak, aksi takdirde iyice çamura dönebilirdi durum. Riske girmedi. Masanın
pencereye yakın olan tarafındaki sandalyeye oturdu. Yarım saattir adamın gelmesini
bekliyordu, adam geç kalmıştı ve bir şeylerle oyalanır gibi yapmak istedi. Çantasında Go
oyunuyla ilgili hiç okumadığı küçük bir kitap vardı, kitabı çıkarıp sanki okuyormuş gibi
yapacaktı ki kapı açıldı.
Ahmet Bey, kendisi kadar uzun ama kendisinden ve birçok insandan çok daha yakışıklı bir
adamı, Sadık Bey’i içeri buyur etti saygıyla. Özge, adamın güzelliği karşısında küçük çapta
bir şaşkınlık yaşasa da hiç belli etmedi. Bu kadar süre bekletilmekten sabrı kalmamış biri gibi
görünmek o an için çok kolay ve yerinde geldi, hiç gülümsemeden ayağa kalktı. Ciddi,
etkilenmemiş, profesyonel ve net bir ses tonuyla sorarcasına tokalaşmak üzere elini uzatırken,
“Sadık Bey?” dedi.
Sadık Bey de sempatik, gevşek bir ses tonuyla sanki sevimli bir çocukla tokalaşan bir
öğretmen gibi hemen elini uzattı, Özge’nin sorusunu onaylayan bir tarzda, “Merhaba Özge
Hanım.” dedi.
Adamın el sıkışı sertti, tokalaşmaktan çok ele kendini hissettiren bir vurgudaydı, tam
kıvamında sıkı ve tam zamanında elden ayrılan. Belli ki şirketin üst düzey yöneticilerinden
biriydi ama en üst düzeyde de değildi herhalde çünkü buraya kadar kendisiyle görüşmeye
gelmişti ya da gönderilmişti. Özge kaybedecek hiçbir şeyi olmayan bir psikoloji içindeydi ve
gelişmiş analiz yeteneği ona bu adamın yakışıklılığının ötesinde, istediği birçok şeyi elde
etmiş, keyif almaktan hoşlanan, çapkın ama prensipli biri olduğunu söylüyordu. Böyleleriyle
kaliteli iletişim kurmanın tek yolu onlarla aranıza mesafe koymak olurdu, mesafe koymazsanız
sizi bir hamlede kendi kümesi içine alır ve kapsardı. Siz daha ne olduğunu anlamadan ast üst
ilişkisi içinde en alt basamakta bulurdunuz kendinizi. Özge bunu iyi biliyordu çünkü kendisi