akilah-azra-kohen-fi

çekici yapmıştı ki, Aysun ilk defa hayatında hiçbir şeyin rastlantı olmadığını, bu adamın
cevapları olan biri olduğunu düşündü. Teslim olmuştu, dinlediklerini kafasında sindirmeye
çalışırken bakışlarını gecenin geri kalanında hiç geri almamak üzere Deniz’de bıraktı.
Konuşmanın başından beri daha fazla Duru’ya bakmamak için çaba gösteren Can, bir
noktada konuşmanın içeriğinin farkına varmış ve Deniz’in söylediklerine kilitlenmişti.
Etkilenmişti. Deniz’in, yargılanmayı umursamadan doğallıkla konuşması etkileyiciydi. Çok
sert ifade edildiği için kulağa rahatsız edici gelse de, Can söylediklerine tamamen hak
veriyordu. Kaynakları bu kadar zengin bir gezegende yaşayan 7,5 milyar insan açlıktan
ölebileceklerine inandırılarak sürekli çalıştırılırken tohumların, hayvanların genetiğiyle
oynanıyor ve insanın temel besin kaynağı kontrol altına alınıyordu. Su bile artık
başkalarınındı, içebilmek için ödemeniz gerekiyordu. Artık dünyada, kuluçkaya yatmayan
tavuklar, filiz vermeyen tohumlar ya da çekirdeksiz meyveler en lüks mağazalarda salaklara
değerli olarak pazarlanmaktaydı. Çekirdeksiz karpuz yediği ilk günü düşündü Can, üreme
organlarını tamamen yitirmiş, kısır bir şeyi yemenin ne kadar zararlı olduğunu anladığında bir
daha ağzına koymamıştı ama kimseye de anlatmaya çalışmadı bu durumu. Denizse karşısında
oturmuş etrafındakileri uyandırmaya çalışan bir yalnız adamdı. Deniz’in öğrencileriyle nasıl
iletişim kurduğunu düşünürken gayriihtiyarî kelimeler döküldü ağzından, “Senin ürünün ne
Deniz? Daha doğrusu yemin...” dedi.
Deniz kafasını kaldırmadan hâlâ yıldızlara bakıyordu, cevap gelmedi. Can kaykıldığı
yerden hafif doğrulup Deniz’e baktı, Deniz hâlâ tepkisizdi, Duru ayağıyla Deniz’i dürttüğünde,
Deniz, “Bilmiyorum...” diye mırıldandı.
Can, “Ne yani, şimdiye kadar hiç düşünmedin mi bunu?!” diye itiraz etti.
Deniz dürüstlükle, “Yemlendiğimi hissettiğim anda değiştiriyorum kendimi, içimde o yemi
isteyen ya da ihtiyaç duyan ne varsa yıkıyor, filtreden geçiriyorum.” diye cevap verdi.
Can daha da meraklanmıştı şimdi. “Hiçbir şey istemiyorum ya da ihtiyaç duymuyorum deme
bana!” diye itiraz etti. Deniz, Can’ın algısındaki zayıflığa gülümseyerek, “Yemi isteyen ya da
ihtiyaç duyan dedim! Yem dışında istediğim her şeyin peşinden gitmeyi kendime borç bilirim.
Ama birileri kalkıp da bana ne istediğimi ya da neye ihtiyacım olduğunu söylediğinde, bu kim
olursa olsun, dinlemem!” dedi.
Can kocaman, kalın surlarla çevrilmiş gizemli bir kalenin etrafında dolanır gibi hissetti
kendini. Bu surlar öyle tatlı sözlerle geçit vermeyecek kadar uyanık ve büyük silahlarla
yıkılamayacak kadar sağlamdılar. Surların içinde bu parlayan kalenin ne barındırdığını,
nelere gebe olduğunu düşünmek bile Can’ın içini kararttı. Merak, Deniz’e karşı hissetmek
istemediği tek duyguydu. Sadece ilgisini çekene ve sevme olasılığı olana karşı hissettiği bu
duygu kutsaldı ve savaşmak üzere etrafında döndüğü, tanımaya çalıştığı rakibine karşı
hissedemeyeceği kadar derindi. Eğer bu duygu, Can’ı bir kere içine alırsa, Deniz’le
savaşmasına imkan vermeyen bir saygı uyandırabilirdi. Duru’ya ulaşmasına imkan vermeyen
hiçbir duygunun yeri yoktu Can’ın kafasında, merakını hemen sildi. Surların ardındaki kaleyi
sildi ve içine Duru’yu koydu. Bahçede ilk gördüğü haliyle, üzerindeki beyaz elbisesi
uçuşurken dans eden Duru vardı şimdi Deniz’in kalesinin yerinde, surlar Duru’yu
çevreliyordu. Deniz’i yıkmalı ve Duru’ya ulaşmalıydı. Kıskançlıktan kamçılanan
acımasızlığını örtmeye çalışarak, “Hiç yemlenmemiş biri için biraz fazla uyuşturmuyor musun
kendini?” diye sordu.