akilah-azra-kohen-fi

Sınavlara alışık olan Bilge rahattı, bilgiyle sınanmak onun için kolaydı. Başka koşullarda olsa
çok gerilebilirdi ama herhangi bir konuda, herhangi bir sınav onun ustalığını
sergileyebileceği, kendini özgür hissettiği yegane ortamdı. Sınava girecek ve her zamanki gibi
herkesi geride bırakacaktı, buna emindi ama ya mülakat yapılırsa işte o zaman sıçardı.
Soruları cevaplamakta çok iyi olan zekası, işin içine ikinci şahıslar girdiğinde gerilemekteydi.
Ama hayat yüzüne gülmeye başlamıştı, hissediyordu, bu sefer mülakat falan olmayacak, hiçbir
terslik çıkmayacaktı, inşallah.
Güvenlikten geçip asansörlere doğru ilerlerken elindeki ziyaretçi kartına baktı, çok yakında
bu kart yerine kendine ait bir giriş kartı olabilirdi. Veli asansörden hızla çıkıp ona çarparak
yanından geçtiğinde kartıyla birlikte elinde tuttuğu defterleri de yere saçıldı. Veli, kızın
eşyalarının yere saçılmasına aldırış etmeden yoluna devam ederken, o sırada Can Manay’ın
özel asansöründen inmiş olan Ali, Bilge’ye yardım etmek için hemen fırladı.
Birlikte Bilge’nin eşyalarını topladılar. Eşyalarını toplamasına yardım eden kişinin aylar
önce arabasına bindiği Can Manay’ın şoförü olduğunu anlamamıştı Bilge, ayağa kalkıp
minnetle teşekkür etti. Ali elinde kalan son kalemi de Bilge’ye verip tokalaşmak üzere elini
uzatırken, “Merhaba... Ali.” diyerek kendini tanıttı. Bilge, “Çok teşekkür ederim... Bir anda
asansörden fırladı, kusura bakmayın” diye açıkladı. Ali, Bilge’yi hemen tanımıştı. Can
Manay’a diklenen birini, özellikle de böylesine genç bir kızı unutmak mümkün değildi. “Hiç
önemli değil. Nasılsınız Bilge Hanım?’’ diyerek onu tanıdığını hatırlattı.
Bilge, Ali’nin kendisine adıyla hitap etmesine şaşırmıştı. Siyah kısacık kesilmiş saçları
adama bir şoförden çok asker ya da özel koruma imajı veriyordu. Tanımadığı biriyle,
tanışıyorlarmış gibi yapmaya çalışmanın tereddüdüyle, “Sağ olun iyiyim...” dedi. Ali hiç
alınmadan, “Henüz tanıştırılmamıştık. Ben Can Bey’in şoförüyüm, bir keresinde sizi de-” diye
açıklamaya girdi ama Bilge hatırladı. “Evet o gün. Siz kullanıyordunuz arabayı, kusura
bakmayın suratınızı net görememiştim.” diyerek özür diledi. Ali, “Yok, önemli değil. Sınav
için mi geldiniz?” derken dürüstlüğün bir kadına ancak bu kadar yakışabileceğini düşündü.
Bilge adamın detayları iyi bilmesine şaşırmıştı, konuyu en kibar şekilde kapatıp yoluna
devam etmek için, “Ben biraz geç kalıyorum galiba, size iyi günler.” diyerek asansöre doğru
telaşla ilerledi.
Ali, kızın hızlı adımlarla yanından uzaklaşmasını tebessümle izledi. Bilge asansöre doğru
ilerlerken izlendiğini hissetti. İstatistiksel olarak hiç başına gelmeyen bu durum şaşırtıcıydı.
Şansının doğruluğunu anlamak için omzunun üstünden çaktırmadan baktı ve Ali’nin durduğu
noktadan kendisini izlediğini gördü. Hemen kafasını önüne çevirip kapısı açılan asansöre
bindi, düğmeye bastı. Asansöre binince normalde herkesin yaptığı gibi yüzünü asansör
kapılarına çevirmek yerine, Ali’yle bir kez daha göz göze gelmemek için asansörün köşesinde
yüzü dönük bir şekilde bekledi. Asansörün kapılarının kapanmak üzere olduğundan emin
olunca rahatlayıp kapıya döndü. Kapıların kapanmasına sadece 10 santimlik bir aralık vardı
ki, o aralıktan Ali’yle göz göze geldiler, kapı Bilge’ye çok yavaş, Ali’yeyse çok hızlı gelecek
şekilde kapandı. Erkeklerle olan karşılaşmaları, hangi nedenle olursa olsun, bir rahatsızlık
hissiyle devam ederdi. Bu bazen bilet gişesinde biletçi, bazen ekmek aldığı bakkal, bazen en
tuhaf şekilde çekiciliğe sahip olduğunu düşündüğü sınıf arkadaşı Murat olurdu. Hepsinde de
ortak hissettiği bir şey vardı, kendi çirkinliği.
Asansör kata vardığında, koridorun sonunda Zeynep’in oturduğu sekreter masasını gördü.