akilah-azra-kohen-fi

Şadiye Reha’nın, Duru ve Deniz’i evine, her yeni yetme sanatçının davet edilmek için ölüp
bittiği yere davet ettiğini duyduğunda silkelendi, kendi dikkatinin ötesinde bir durum vardı
burada. Deniz’e baktı, Deniz’in umursamaz tavrı bu odadaki tüm dengeleri altüst eden bir
enerji yayıyordu, bu ne olduğu belli olmayan öğretmen müsveddesi sanki gerçek bir stardı ve
ülkenin en tutulan sanatçısı Şadiye ise ona yaklaşmak isteyen basit bir hayran! Can’ın aniden
artan farkındalığı Duru’nun selamlaşmak için kendisine yaklaşmasıyla bölündü.
Duru’nun tüm vücudunda su gibi akan pürüzsüz teni... Şalını omuzlarından indirmesiyle, bu
tenden odaya yayılan yoğun tazelik kokusu, bir çiçeğin meyveye dönüştüğü anı
hissettirircesine Can’ın içine aktı. Can, eli Duru’nun eline dokunurken o ana teslim oldu.
Duru, etkisinin farkında olmayan, çocuksu, sakin bir enerjiyle Can’la tokalaşmaya hazırdı.
Can kendisine uzanan bu ince kemikli, beyaz, pürüzsüz eli kendi elinin içine alırken yine kalbi
tüm kan basıncını altüst edercesine hızlanmıştı. Duru’nun uzun ve narin parmakları Can’ın
önce kalın avucunun içini, sonra da kalbinde bir eksikliği doldurdu bir anlık da olsa. Can,
kendi elini Duru’nun elinden zamanında çekebilmek için kendi kendine ‘elini çek, elini çek’
diye telkinde bulunsa da, tokalaşmanın bitimi Duru’nun elini önce çekmesi ve Can’ın
gecikmesiyle olmuştu.
Duru, “Nasılsınız?” diye kibarca sorduğunda, kızın suratına bakmamak için kendisiyle
savaşan Can’ın surat kasları gevşedi, zaman ağır ağır akarken Can, Duru’nun dudaklarında
hayat bulan soruyu dinledi. Kendisinden yayılan enerjiyi engellemek için, bakışlarını kızın
bakmaya doyamadığı suratından uzaklaştırıp sorusuna kısa bir tebessüm ve baş hareketiyle
iyiyim dercesine cevap verdi. O an Duru’ya tamamen saplanmaması için dikkatini hemen
başka bir şeye yöneltmesi şarttı. Şadiye’ye dönüp, “Şadiye, nerden tanışıyorsunuz siz?” diye
sordu.
Can öylesine doğal bir şekilde tepki vermişti ki Duru’ya, Duru dahil odadaki kimsenin,
bırakın Can Manay’ın Duru’dan hoşlandığını, Can’ın kızı fark ettiğini bile anlaması
imkansızdı. Böylesine güzel bir kıza, Can Manay tarafından nasıl olur da sanki hiç yokmuş
gibi davranılması da enteresandı ama Deniz’in varlığı bu duruma açıklık getiriyordu, çünkü
Can Manay’ı birazcık tanıyan herkesin bildiği gibi, Can asla evli ya da ciddi ilişkide birinin
peşine düşmezdi, tabii kadınlar kendiliğinden gelirlerse durum değişebilirdi. Şadiye içkisinin
tazelenmesini hizmetliye işaret ederken, “Valla, nerdeyse iki yıl oldu, di mi Deniz’cim?”
diyerek hemen konuya atladı. Deniz küçücük bir tebessümle onayladı. Konudan sıkılmıştı.
Şadiye, “Ben Deniz’i bizim Mehtap’tan tanıyorum, Mehtap’ın albümünü yaparken stüdyoda
başımızı ütülemişti, bi hocam var benim şöyle yetenekli böyle yetenekli diye. O dönemde
birlikte çalışmak için Deniz’e ulaşmıştık ama sen galiba bi yurtdışına falan mı çıkmıştın ne,
çalışamamıştık, di mi Deniz’cim?” dedi.
Deniz onayladı yine, Şadiye hararetli bir şekilde anlatırken Duru’nun eğlenen bakışları
Deniz’in sıkılmış bakışlarıyla buluştu ve ikisi arasındaki sözsüz iletişime şahit olan Can, hiç
beklemediği ve nedenini anlamlandıramadığı bir şekilde, bu adamın Şadiye Reha’dan
hoşlanmadığını anlamıştı. Şadiye hikayesini anlatmaya devam ederken Can, Deniz’e istem
dışı bir şekilde dikkatlice baktı. Bu Tanrı görünümlü adamın ne gibi marifetleri olduğunu
düşündü. Şadiye güzel erkek hastası hatta sadece erkek hastası bir kadındı ama evine sadece
üzerinden ciddi paralar kazanabileceği kişileri, kız arkadaşlarıyla birlikte davet ederdi.
Şadiye, “Sonra uzun bir süre haber alamadım, bir kere konservatuarda karşılaştık ve şimdi de