akilah-azra-kohen-fi

edebilen bir organizmaydı ve hayatı boyunca beklentilerini elde edebilmek için
çevresindekilerin beklentilerini manipüle etmiş birinin kendisi gibi olabilmesi imkansızdı.
Bilge ne söylediğinin farkındaydı, daha önemlisi niye söylediğinin farkındaydı. Can Manay’ın
kurduğu oyunda kendisine geçici bir süre verilen rolü en iyi şekilde oynamaya karar vermişti.
Soruyu soran kişi ne kadar inançlıysa, izleyenler de o kadar inanırlardı cevaplara. Yıllardır
seyrediyordu Can Manay’ı ama şimdi ilk defa ekranın bu tarafındaydı. Buradan bakıldığında
her şey ne kadar da sahteydi aslında. Can Manay’la göz gözeydiler, birbirlerini net bir şekilde
gördüler, gördüklerini anladılar. Can Manay kafasıyla yaptığı çok narin bir hareketle Bilge’ye
nezaketle soruyu sormasını işaret etti ve Bilge okudu. “Hayatınız boyunca tek bir kişiyi tanıma
hakkınız olsaydı, tanıdıklarınız arasından kimi seçerdiniz? Tek bir kişi.”
Can eliyle saçını karıştırırken düşünceli bir şekilde iki işaret parmağını dudağının üstüne
koyup kafasını sağdan sola salladı. Bilge, Can Manay’ın hayret verici oyunculuk
performansını izlerken izleyiciler merakla köşeye sıkıştığını sandıkları Can Manay’dan cevap
bekliyorlardı. Can bakışlarını Bilge’ye kaldırdı. “Aslında cevap çok basit. Zaten tek bir
seçenek var. Eti.”
Bilge elindeki kağıda baktı. Bir sonraki soruda, “Kim bu kadın?” yazıyordu. Soruyu sordu.
Can gözlerinde beliren içtenlikle sanki uzun süredir söylemek istediği şeyleri yüksek sesle
söylüyormuşçasına duraklamadan konuştu. “Eti, tanıdığım en iyi analizci ve psikiyatrist.
Onunla tanışmam başıma gelen en iyi şey diyebilirim. Hayatına dokunduğu herkesi
güzelleştiren biri o. Bu cümle biraz romantik oldu ama gerçekten öyle. Eşsiz biri. Kendi
varlığımı, uğruna düşünmeden feda edebileceğim biri... Hatta tek kişi. Benim öğretmenimdi.
Psikolojiyi insan biliminden daha ötede bir şey olarak algılamama yardım eden kişidir.”
Can Manay, Bilge’ye dik bir şekilde baktığında, Bilge ilk saniye bir terslik olduğunu
anlamadı ama Can Manay’ın bakışı o kadar beklenti doluydu ki, Bilge nihayetinde elindeki
kağıda baktı ve parmağının ucunda beklettiği soruyu sordu. “Psikoloji nasıl olur da insan
biliminden daha öte bir şey olabilir? Ne demek bu?”
Can Manay, sorunun akıcı bir şekilde hemen sorulmamasına bozulmuş olmalıydı ama belli
etmedi. Araya giren boşluğu kapatmak için hemen cevap verdi. “Psikoloji Bilimi eğer iyi
algılanıp uygulanabilirse ruhun matematiğini hesaplayabileceğimiz ve bu matematiksel
denklem çerçevesinde eksik olan öğeleri dengeleyerek orantıyı düzeltebileceğimiz bir
uygulamadır. Bu ne demek? Hayatını birbirine zıt modlar halinde yaşamaya çalıştığı için
dengesi kaybolmuş biri toplum tarafından manik depresif olarak tanımlanırken, ben bu
kişideki potansiyele odaklanırım. Onu hastalanmış bir organizma olarak değil, değişik
koşullarda çoğumuzdan daha iyi bir şekilde uyumluluk gösterebilecek ama toplumun genel
geçer koşulları içinde yaşaması zor bir organizma olarak ele alırım. Nasıl mı? Aynen
bahsettiğimiz gibi daha gençlik yıllarında manik depresif teşhisi konmuş ve hayatının çok uzun
bir süresinde kendi içindeki bu mod değişimini dengeleyebilmek adına sürekli ilaç kullanmak
zorunda kalmış, bu yoğun ilaç kullanımı vücudunda özellikle kaslarında ciddi tahribatlar
oluşturmaya başlayınca, biliyorsunuz kalp de bir kastır ve iki kere kalp krizi geçirmiş
birinden bahsediyorum burada. Hayatının kontrolünü iyice kaybetmiş bir müşterimden. Beni
bulduğunda 38 yaşındaydı, yaklaşık 20 yıldır, gittiği her doktor tarafından manik depresif
teşhisi onaylanarak tedavi için içeriği aynı ama bazen isimleri farklı birçok ilaç
kullandırılmıştı. Geçirdiği son kalp krizi nedeniyle artık vücudu ilaç kabul etmeyecek bir