akilah-azra-kohen-fi

yokuştan aşağıya indiklerinde karşılarına gelen caddenin Mahrum Caddesi olduğunu
söylediler. Mahrum Caddesi’ne vardıklarında, etraflarında herhangi bir konteynır ya da içinde
yüzlerce derginin olabileceği ihtimali olan herhangi bir araç yoktu. Çift şeritli bu cadde,
sokaktan kırma bir caddeydi. Eskiden toprak olan yol, uyduruk bir ziftlemeyle asfalta
dönüştürülmüştü. Kaldırım diye yapılmaya çalışılmış şeyin üstünde yürümeyi bırak, tek kişinin
dikilmesi bile zordu. Özge elindeki mesaja baktı yine ve karşı köşedeki bakkala gidip varması
gereken yerin burası olduğundan emin olmak istedi.
Bakkaldaki adam yeri onayladığında içinde kendine yer bulmak için çırpınan umut bir anda
boğuldu ve yenilmişlik tamamen çöktü Özge’nin omuzlarına. Etrafına baktı, tüm çabalarının
onu getirdiği yer burasıydı, Özge’nin çıkmaz sokağı, başlamasını ümit ettiği ve deli gibi
çalıştığı her şeyin bittiği yerdi burası. Ömer bakkalın önünde bekliyordu ve şimdi dışarı çıkıp
ona geri dönmeleri gerektiğini söylemeliydi. Gelen mesaj yanlışlıkla atılan bir mesajdı ve
Özge’nin içindeki umutsuzluk, mesajı anlamlandırmış ve inanmak istemişti. Kafasındaki
düşünceleri ayıklamaya çalıştırarak orada öylece dikilirken bakkal, “Siz ne aradınız
hanfendi?” diye sordu. Bakkalın ses tonu yardım etmek isteyen birinden çok, alışveriş etmeyip
yer işgal eden birini azarlayan tondaydı. Özge kendine gelir gelmez, “İyi günler.” dileyip
kapıya doğru yöneldi. İşte tam bu anda gördü. Biraz önce önünde ekmek alan çocuğun elinde,
ekmeğin etrafına sarılmış bir yaprak, Darbe’nin on dokuzuncu sayfasına aitti. Çocuk
ekmeğiyle uzaklaşırken Özge bir tazı gibi bakkalın tezgahına döndü, iz bulmak için yaratılmış
bir robotun hızında, sorgulayan gözlerle taradı tezgahı. İyice yaklaştı ve işte ordaydı.
Tezgahın üstünde duran dergisi Darbe, sayfaları yırtılıp ekmeğin etrafına sarılmak üzere
ortadan açılmış ve yeni bir ekmeğe yine öylece sarılmayı bekliyordu.
- 75 -
Can, Duru’yla göz göze geldiği andan itibaren içerde yaptıklarının anlaşıldığını fark etti. Bu
toplumda, birinin utanılacak bir şey yapıp yapmadığının ölçüsü, o kişinin utanıp
utanmamasıyla ilgiliydi. Can utanmadan, gözlerini Duru’nunkilerden kaçırmadan bakmaya
devam ettiğinde Duru’nun kızarmasını bekledi ama Duru’nun gözleri bomboştu. Deniz
ortamdaki tuhaf enerjiyi dağıtmak için bahçeyle ilgili birkaç yorum yaptıktan sonra, Can lafa
girip herkesi koltuklara davet etti. Can’ın daveti, Duru’nun sabah erken kalkacaklarını
bildiren ve eve gitmeleri gerektiğini belirten cümleleriyle kesildi.
Can resmen eline yüzüne bulaştırmıştı bu sefer. Duru eve gitmek üzere, neredeyse aceleyle,
bahçeden salona doğru ilerlerken, Can o an, Duru’nun gitmesini önlemek için bağırmayı bile
düşündü. Çocukça, aptalca bir sürü düşünce geçti kafasından. Deniz ve Duru salonda
eşyalarını toparlarken, Arzum daha tatlı bile yemediklerini belirterek kalmaları konusunda
ısrar etti. Biraz önceki, bölgesini korumaya çalışan dişi modundan eser kalmamıştı. Sıcak ve
tatlı bir şekilde Duru’ya, “Daha konuşacak çok şeyimiz var, en azından bir kahve içelim.”
dediğinde Duru, bu kızı böylesine ehlîleştiren şeyin ne olduğunu biliyordu ama bir anda bu
kadar dost canlısı olmasının yine de çok anlamsız olduğunu düşündü. Kapıya doğru ilerlerken
kıza dönüp gözlerinin içine sırıttı ve iyi akşamlar dileyerek kesti davetini. İkisi de biliyorlardı
o kahveyi asla içmeyeceklerini.
Kapıya kadar geldiklerinde, Can gitmelerini engellemek için, aklındaki bin düşünce içinden