akilah-azra-kohen-fi

yöntem vardır demiyorum ama sürekli bir değişim özdeki kimliği yok eder, kendi
farkındalığında olan bir bilinç ise, kimliğini kendi potansiyeli içinde deneyimlemek için var
olur. Yani, ancak özde kim olduğunu bilen biri potansiyelini doldurabilir.’’
Kız Can’ın suratında, anlaşıldığına dair bir işaret, mimik aradı. Bulamasa da, “Bazıları
değişerek oluşur, çünkü varoluşlarının nedenini bilmezler ya da umursamazlar, ya da ne
bileyim değişimi deneyimlemeyi severler, bazıları da gelişerek, çünkü ne olduklarını bilirler,
meseleyse, ‘ne kadar’ olabilecekleridir. Ben ne olduğumu biliyorum ne kadar olabileceğimi
merak ediyorum.” dedi.
Aslında Can kızın uzun cümleleri arasında kaybolmuştu ama son cümleyi düşündü. ‘Ben ne
olduğumu biliyorum ne kadar olabileceğimi merak ediyorum.’ İşte buydu ikisinde de olan şey.
Ne olduğunu bilmek. İkisi de kim olduğunun bilincinde, kendi benliklerine saplanmış
egosantrik kişiliklerdi. Tek farkları birinin kendi benliğine olan yolculuğunda daha şanslı
olmasıydı. Can şansı yüzünden kızı ilk defa kıskandı. Kız ne olursa olsun kendine ihanet
etmeden var olacaktı. O ise defalarca ihanet etmişti kendine, hem de seve seve. Ne olduğunu
bildiği halde olmadığı şeyi olmayı seçmişti. Bu düşünce ağır geldi Can’a.
Bilge, Can’ın yüzünde aniden oluşan durağanlığı fark etmişti. Bu bir duyguydu. Can’ın
gözlerindeki ukalalık kaybolmuştu, bu öyle bir görüntüydü ki şu an Can Manay’ın fotoğrafını
çekseler bu adamın o olduğuna kimse inanmazdı, o ukalalık onun özüydü. Gözlerinden
dünyaya yansıyan özü şimdi artık yoktu. Bilge duraksadı ama durmadı çünkü edeceği son bir
cümlesi vardı.
“İşte bu süreç kişinin kendine ihanet etme süreci. Kendine ihanet eden, yüzyıllar boyunca
ihanet etmiş bir insanlık. Ben bunun bir parçası olmayacağım. Çünkü ben kendi varoluş
fikrimi geliştirmeyi tercih edenlerdenim, her cevapta değiştirmeyi değil.’’ dedi.
‘Kendine ihanet eden, yüzyıllar boyunca ihanet etmiş bir insanlık.’ Kız sanki Can’ın beynini
okumuştu. Tanıdığı yüzlerce insan arasından, onlarca zeki kişi arasında bu öğrenci bozması,
kim olduğu belli olmayan kız onun düşüncesine çok yaklaşmıştı. Can etrafa savurduğu her
samimiyetsiz gülüşte, içinden gelmediği halde yaptığı her iltifatta ihanet etmişti kendine, bile
bile, bazen isteyerek. İhanetinin bedeli hep istediği bir şeylere sahip olmasıyla sonuçlanmıştı,
önce istediği iş, sonra televizyon programı, muayenehane, kadınlar... Ama şimdi asıl bedeli
görüyordu. Kendisi sanki hiç yoktu. Bu tiksindirici bir duyguydu. Kıza yarım tebessüm edip
kafasını cama çevirdi. Özündeki ukalalık, maskesi, gözlerine geri gelene kadar öyle duracaktı.
Kafasını oynatmadan camın yansıma-sından yanında oturan kızı görmeye çalıştı.
Son cümlesiyle birlikte Bilge rahatlamıştı, sessizlik olunca, konuşmanın hararetiyle öne
gelen vücudunu geriye yasladı.
Arabadaki sessizlikte Ali dikiz aynasından Can’a baktı. Kendi köşesinde oturmuş
düşüncelere dalan Can’a alışık değildi. Şah mat diye düşündü. İlk defa biri Can Manay’a
haddini bildirmişti, hem de böyle bir konuda. Hem de bir kız çocuğu. Can’ı severdi, daha da
çok saygı duyardı ama bunu izlemek Ali’nin derinlerde bir yerde hoşuna gitmişti. Kız kimdi
acaba? Can’ın haline bakılırsa daha yeni sevişmişti. Ali bunca yıldan sonra Can’ı çok iyi
analiz eder olmuştu, ne zaman acıktığını, ne zaman sigara içtiğini ya da seviştiğini ona bir
bakışta söyleyebilirdi. Birkaç saat önce seviştiğinden de emindi. Kızla sevişmemiş olmasını
istedi. Kız özeldi. Belki Can için değil ama bir gün birileri için çok özel olacağı kesindi. Ali,
kızın bir açıdan güzel de olduğuna karar verdi ama bu zaten pek de önemli değildi. Güzellik