akilah-azra-kohen-fi

süslenmişti.
Ülkenin ünlüleri, alaturka abartının görgüsüzlükle buluştuğu yerde parlıyorlardı. Arabadan
inmeden önce etrafına bakındı, kendisinden beş dakika önce gelmiş, gazetecilere poz veren
İrem’i gördü. Ne komik, resmen fahişelik yapmış biri 10 yıl sonra ülkenin en örnek gösterilen,
akıllı kadını diye yutturulmuştu halka, halk da yutmuştu. İrem Billur’un hemen ardından gelen
Harika Fors ise çıkan porno kayıtları sonucu tecavüze uğrayan masum kızı oynamış ve toplum
içindeki bu rolüyle çok da başarılı olmuştu, hatta ünlü bir yönetmenle evlenmiş ve çocuk bile
yapabilmişti. İkisiyle de yatmıştı Can, çok istediğinden değil, cahilliğinden. İrem yatakta ne
kadar iyi olduğunu anlatıp durarak Can’ı epey uzun zaman motive etmişti. O geceden Can’ın
İrem’le ilgili hatırladığı tek şey İrem eğildiğinde sallanan göbeği ve kendisini nasıl becermesi
gerektiği konusunda sürekli komutlar veren sesiydi. Harika ise bir gece ansızın Can’ın evine
gelmiş ve bir sinir krizi geçiriyormuşçasına yardım isteme bahanesiyle kendisini ona vermişti.
Böyle aptal oyunlardan hiç hoşlanmayan Can, sonrasında oturduğu evden taşınıp bugünkü
evine yerleşmişti. Bu nerdeyse yedi sene önce olmuştu, o zamanlar çok toydu, şimdiyse kimse
kapısına ondan habersiz gelemezdi. Bu ülkenin sevilen ünlülerini düşününce midesi bulandı,
kendisi de onlardan biriydi maalesef, hatta en sevileni. Şimdi gövde gösterme sırası ondaydı.
Herkesten daha ünlü, herkesten daha önemli hissederek arabadan indi, yere serilen aptal
kırmızı halıyı yürüdü. Kokteyl tam bir şov şeklinde hazırlanmıştı, açık büfe, bir kokteyle
yakışmayacak ölçüde iştah açıcıydı. Her şey çok kaliteli ve güzeldi ama bir eksiklik vardı;
samimiyet. Oraya gelen kimsenin umurunda değildi bu dans okulu, herkes kendini göstermeye
gelmişti, hatta orada bulunanların çoğunun davetin neyle ilgili olduğunu bilmediklerine karar
verdi Can, haklıydı da. Gösterinin başlamasına daha vardı, insanlar gösteri salonunda
yerlerini alırken onun planı yavaşça arabasına uzamaktı.
“İyice yaşlandın artık sen!” dedi arkasından bir ses. Konuşan İrem’di. Cazibeli, sıcak ama
eski etkisini kaybetmiş bir kadındı. Eski çekiciliğinin hatırına cilveli, “Ya görmüyosun ya da
görüp selam vermiyosun. Hangisi daha kötü?! Cevap verme, soru değil bu.” dedi
kıkırdayarak.
Can gülümsedi. Uzun zaman olmuştu kendi yaşında bir kadınla konuşmayalı. İrem’le ilgili
yargılarını kontrol altına alarak gülümserken, “İkisi de değil, senin bana gelmeni bekledim.
Güzel görünüyorsun.” dedi.
İrem kendine edilen iltifatın acınası bir duygudan geldiğini hemen anlamıştı. Yaşlanmaya
başladığını anladığından beri sığındığı dobra kadın imajını takınıp, “Kes palavrayı!
Yaşlanıyoruz. Seni görünce rahatladım, sen de epey çökmüşsün. Bu geceki programın da
kötüydü. N’oluyo? Andropoz mu?” dedi intikam alırcasına.
Can sessiz kaldı, ağzını açarsa karşısındakini parçalayacak kelimelerin kaçmasından
korkarak sustu. Elindeki içkiden bir yudum alırken İrem, “Üç yıldır menopozdayım, artık
kimse başrol teklif etmiyor, anne rolleri geliyor hep ya da falan yarışmaya jüri üyesi. Şunlara
bak!” diyerek o sırada içeri yeni girmiş Sıla’yı gösterdi ve, “Bak! Bir zamanlar bendim o
kapıdan böyle havalı giren. Dünya benim etrafımda dönüyordu. Bana bakıp da beni becermek
istemeyecek bir tek kişi tanımadım. Ama şimdi çoğu zaman fark edilmiyorum bile. Yarın
ölsem sanki hiç yaşamamışım gibi olur diye düşünüyorum. Offf... Seni görmem lazım, gelip
sana konuşmam lazım. Terapi falan, önümüzdeki hafta gelicem sana, çok sağlıksız bi karı
oldum. En az senin kadar! Sen nasılsın?” dedi.