akilah-azra-kohen-fi

sakince ama kız suratında aniden beliren tiksinti ifadesiyle durup Sadık’a döndü, lafını kesip,
“Ama benim yerimde değilsiniz! Durumu sizin anlayacağınız seviyeye indirerek anlatayım.
Benim elimde sizin patronlarınızın çok işine yaracak bilgiler var. Bu bilgileri seve seve
paylaşmaya da hazırım ama karşılığında küçük bir yatırım ve bir ay süre istiyorum. 10 bin
dolar sizde kalabilir. Şimdi gidin bunu iletin ve şunu da ekleyin lütfen, sizden başka konuyla
ilgileneler de var. Başka teklifler de aldım. Ha bir de, ne zaman senli benli olacak kadar
samimi olduk?” dedi.
Sadık kıza tek kelimeyle hayran kalmıştı. Başka kimsenin konuyla ilgilenmediğini
biliyordu, kızın işsizlikten çok umutsuz bir vaziyette olduğunu biliyordu, kızın işini
kaybetmesinin nedeninin Can Manay olduğunu bilmediğini bilmiyordu ama onu da yaklaşık bir
saat önce kızın suratındaki şok ifadesinden ve şimdiki öfkesinden anlamıştı. Kızın konuya
adapte olup kendi yararına olacak bir çözüm üretmesi ortalama yarım saatten az sürmüştü, hem
de Sadık’a haddini bildirecek bir üslupta. Sadık tutamadığı bir tebessümle konuştuğunda
kelimelerine yansıyan şefkat Özge’yi çileden çıkarmaya yetecek seviyeye ulaşmıştı. “Özge
Hanım, sizin için en doğrusunu göremeyecek kadar öfkelisiniz. Şimdi parayı alın, eve gidin,
biraz kendinize gelince beni arayın o zaman sohbetimize-” derken Özge hiddetle lafa daldı,
“Sen kendini ne sanıyorsun ya! Şu aptal, daracık gömleğini çıkar da adama benze. O para da
sende kalsın, harçlık yap! Sadaka mı veriyorsun?” dedi.
Özge çileden çıkmıştı çünkü Sadık’ın sesindeki şefkat Özge’nin algılamasına acıma
duygusuyla karışık alay olarak varmıştı. Kız tereddüt etmeden, “Kimsin sen ya?” diyerek yine
diklendi. Sadık anlayışlı ve anlaşılmak istenen sakin bir tonda, “Sadık Murat Kolhan.” diye
cevap verdi.
Özge sanki savaşa hazırlanırken karşı cephede bir arkadaşını görmüş gibi kalakaldı. Adam
S. Murat Kolhan’dı. Ülkenin en iyi iki televizyon kanalının ve dört gazetesinin tek sahibi.
Krem De La Krem’in, adından başka hiçbir şeyi bilinmeyen patronu. Her şeye sahip olan, her
şeye hakkı olan adam. Herkes adını bilir ama kendisini tanımazlardı çünkü şimdiye kadar
hiçbir gazetede tek bir resmi bile çıkmamıştı. Hakkında çıkan bir sürü dedikodu kulaktan
kulağa sektörde çalışanlar arasında dönse de, hiçbir yerde Murat Kolhan’la ilgili herhangi bir
habere rastlayamazdınız. Zenginliği tamamıyla kendisine aitti, ne babasının işini devralmış ne
de köklü bir aileden gelmişti. Tek başına bir orduydu bu adam. Özge daha önce hakkında
birçok şey duyduğu bu adamla bu seviyede bir görüşme yaptığına, diklendiğine, meydan
okuduğuna çok utandı. Utancını hareketleriyle belli etmek istedi ama bunun aptal, ezik bir
kadın gibi görünmeden nasıl yapılacağını bilmediğinden belli edemedi. Sadık’ın karşısında
kafası karışmış, suratında kendini aşağılayan, kendine kızan bir ifadeyle donakalmıştı. Can
Manay’dan sonra Murat Kolhan’la böyle bir durum gerçekten de ülkeyi terk etmesine yol
açabilirdi. Sırada ne vardı? Başbakan mı!?
Özge’nin başı dönüyordu, tansiyonu düşmüştü, hava çok sıcaktı. Kendi saygısızlığının
verdiği suçluluk duygusu öfkesini dindirmiş, hatta acizlik duygusu içinde yükselmişti. Evren
onunla dalga geçiyordu. Susuzluktan kurumuş bir sesle, “Özür dilerim... Dilerseniz artık
arabaya binebiliriz Sadık Bey.” dedi.
Sadık kendi adını söylediğinden beri kızın suratında, ruh halinde, bakışlarında olan
değişimi izlemenin verdiği keyifle Özge’nin suratına dalmıştı. Kızın öfkesi, fütursuzluğu garip
bir şekilde tahrik ediciydi ve şimdi Sadık’ın kim olduğunu öğrendiğinde yelkenleri suya