akilah-azra-kohen-fi

olmaması bu düşünceleri kafasından hemen silmesini sağladı. Özge ceketi tek kolundan çekip
olduğu yerde bırakmış ve iki elini de refleks olarak, üstündeki ıslak bluzun üzerinde
göğüslerini kamufle etmek için bağlamıştı. Titriyordu. Gücünün son damlasını da bu harekete
harcayıp kendini koltuğa bıraktı ve Sadık hemen, altındaki ıslak ceketi bir hamlede çekti ve
Özge’yi ters çevirdi. Ayağa kalkıp doktora baktı. Doktor hiç konuşmadan eğildi, Özge’ye,
“Sana şimdi bir ateş düşürücü iğne yapıcam, kendini serbest bırakmaya çalış.” dedi.
Pijamasının ve pamuklu külotunun üst kısmını açıp kalçasının üst kısmına iğneyi sapladı.
Sadık kafasını tamamen başka yöne çevirmişti, kendini bir sapık gibi hissetmesi çok garip
gelmişti çünkü daha önce kendisinden göğüslerini saklayan hiçbir kadın tanımamıştı.
Doktor tekrar Sadık’tan yardım isteyip muayene yapması gerektiğini söylediğinde, Sadık
yüksek sesle Özge’ye, “Şimdi seni kaldırıcam ve doktor bademciklerine bakıp kısa bir
muayene yapıcak.” dedi. Bu sefer ciddi şekilde bakmamaya dikkat edip nerdeyse kafasını
başka tarafa çevirerek koltuğun kenarındaki havluyu koydu Özge’nin kolunun üstüne ve Özge
tüm halsizliğine rağmen hemen kolunu havlunun üstüne çıkarıp havluya sarıldı. Doktor,
Özge’nin ağzının içine ışıkla bakarken Sadık, Özge’nin hiç dolgusunun olmadığını fark etti,
belki bir tane beyaz dolgu diye düşündüğünü fark ettiğinde kendine geldi. Niye kızın ağzının
içine bakıyordu? Hemen doktorun arkasından geri çekildi.
Doktor muayenesi bitince, çantasını toplamak için içeri gitti. Özge şimdi koltukta oturur
pozisyonda kaykılmış ve üzerindeki havluya iyice sarılmıştı, gözleri açıktı. Sadık’sa Özge’ye
bakmamaya dikkat ederek kapıya dönmüştü. Doktor hemen geri geldiğinde salondaki sessizlik
rahatsız ediciydi ve kısaca boğaz enfeksiyonu olduğunu, antibiyotik ve semptom giderici
almasını söyleyip reçetesini hızla yazıp, Sadık’a başıyla selam verip sokak kapısına doğru
ilerledi. Doktor kapıdan çıkarken hiç onlara bakmadan, “Reçeteyi şoförünüze veririm.” dedi
ve kafasını bir asker gibi sallayıp kapının aralığından nerdeyse kayarak çıktı, kapıyı kapattı.
Sadık salonun ortasındaydı. Özge’ye doğru dönüp bakması gerekiyordu ama bakamadı.
Onun yerine, Özge’nin oturduğu koltuğun tam karşısındaki yemek masasına gitti, poposunun
ucuyla yaslandı. Üzeri sırılsıklamdı. Hâlâ kafası öndeydi ve ancak Özge konuşunca kafasını
kaldırdı. Özge ses tellerini toparlamaya çalışarak, “Artık gider misin?” dedi ve Sadık kafasını
evet anlamında sallayıp sakince sokak kapısına doğru ilerledi. Yürüyüşü o kadar sakin ve
yavaştı ki, Özge uzun bir süre onun çıkışını izlemek zorunda kaldı. Sadık Murat Kolhan kapıyı
açtığında, Özge kaykıldığı yerden doğrulup üzerindeki havluyu toparlamaya çalışırken Sadık’a
hiç bakmadan, “Teşekkür ederim.” dedi. Sadık bir an duraklasa da hiç konuşmadan ve hiç
Özge’ye bakmadan kapıdan çıktı, kapıyı usulca kapadı.
Özge’nin sırılsıklam olmuş koltuktan kalkıp üstündeki sırılsıklam kıyafetleri çıkarabilmesi
bir saatten fazla zamanını almıştı. Neyse ki bu arada ilaçlar gelmişti. Pişmek üzere olan beyni,
vücut sıcaklığı normale düştükten sonra, vücudunun kontrolünü tekrar kazanıp Özge’yi ancak
harekete geçirebilmişti. Hale bak diye düşündü Özge, darmadağınık, sırılsıklam eve bakarken.
Evi toplamak için hamle yapsa da üzerindeki ıslak kıyafetleri çıkarınca yine üşümeye
başlamıştı ve üzerine bornozunu alıp ateşinin yine aniden yükselmemesi için sıkı sıkı
sarılmadan ıslak koltuğun üzerinde oturmaya çalıştı. Sehpanın üzerinde duran sushi paketine
baktı, saatler önce iyi bir fikir gibi gelen sushi şimdi mide bulandırıcıydı, paketin yanında
kapalı duran laptopun kapağını düşünmeden kaldırıp ekranın açılmasını bekledi. Bilgisayarı
niye açtığını bilmiyordu ama başka yapabileceği şey de yoktu ya sushilerden yiyecek ya da