akilah-azra-kohen-fi

muhatap bulabilmek için burada dikiliyorum.” dedi. Adam yığınlar arasındaki masasına
geçerken, “Konu neydi?” diye çıkıştı. Özge yanlışlıkları düzeltmek için değil, kendi
problemini çözmek için orada olduğunu kendine hatırlatarak adamın suyuna giden bir tarzda
derdini anlatırcasına, “Eminim ki siz çözeceksinizdir, eminim ki küçük bir karışıklık
olmuştur.” gibi karşısındakini motive etmeye yönelik onlarca cümle kurdu. Aşağıdaki
yığınların arasına indirilip dergisine ne olduğunun araştırılması için beklediği 48 dakikadan
ve operasyon müdürü olacak beceriksiz, çelimsiz, gri adamla üç kere konuşmasından ve
elindeki sözleşmenin fotokopisini etrafındaki çeşitli insanlara göstermesinden sonra bir
asistan tarafından kendisine kısaca, “Dağıtım ağımızda Darbe diye bir dergi bulunmamıştır.
Siz yanlış şirkette olmayasınız?” diye açıklama getirilince, içindeki savaşçıyı, ehlîleştirmeye
çalıştığı onca yıldan sonra, özgürlüğün tadını çıkarması için bir anda salıverdi öfkesini Özge.
Haykırışlarına hakaretleri, hakaretlerine etrafındaki broşür ve gazete yığınlarını tekmelemesi,
devrilen yığınları, kendisini tutmaya çalışanlara savurması ve nihayetinde aşağıya inen
operasyon müdürünün kuru, kemikli kafatasına geçirdiği bir yumruk eklenince işler iyice
karıştı.
- 62 -
Üç derin nefesin ardından, başla komutu verilmişçesine hızlıca koşma ve stüdyonun tam
ortasında sıçrayıp havada iki takla atmaya çalışma ve ikinci taklayı tamamlayamamanın
verdiği çakılmadan en az zararla kurtulmak için yere düşerken şekilden şekle girme... Göksel
imkansızı denerken, daha önce imkansızı deneyen herkes gibi, kendisine verebileceği
zararlardan çok, kafasında kurduğu hayali düşünüyordu. Havada sıçrayarak yerçekimine isyan
edercesine kısa mesafede iki büyük dönüşü dümdüz ahşap zemin üzerinde yapmaya çalışmak,
Göksel’in kendisine koyduğu hedeflerden sadece biriydi. Yerden kalkarken stüdyonun
duvarlarını çevreleyen aynalardan birine bakıp, stüdyonun kapısı üzerindeki saate dikkat etti.
Ada’nın sınıftan çıkmasına üç dakika vardı. Eğer hemen çıkmazsa sınıf çıkışını kaçırabilir ve
Ada’yı izlemesi zorlaşabilirdi. Terli vücuduna kapüşonlu gri kazağını giyerken gözü hâlâ
saatteydi. Ayaklarına hızla ayakkabılarını geçirip koşmaya başladığında, alışık olduğu gibi
yolda ayakkabılarının geri kalanını ayağına yerleştirdi.
Koridorda ilerlerken, etrafından geçen insanların kendisine bakmasını hiçbir zaman
anlayamamış ve bu durumu toplumun dışında bir yaratık olmasının, toplumun içindeki
yaratıklar tarafından anlaşılması gibi bir şey olarak görmüştü. Onlardan değildi ve ayırt
ediliyordu. İnsanların dünyası hayvanlarınkinden daha mantıklıymış gibi görünüyordu ama bu
dünyayı biraz kazıdığınızda, alttan hayvansal içgüdülerin organize ettiği bir toplumsal bilincin
fışkırdığını hemen fark edebilirdiniz, Göksel fark etmiş ve kuralları uyguluyordu: Kimseyle
konuşma, soru sorma, isteme, kendine yet, aldanma, inanma.
Şimdi ilk defa, konuşmak istediği, cevaplar beklediği, istediği birini görmeye giderken
farkında olmadan kendine koyduğu kurallar geçti aklından. Ada’yı fark edene kadar kendine
yeterli gelen dünyası şimdi Ada’nın varlığıyla yetmez olmuştu. Bu eksikliği çok derinlerde bir
yerlerde hissediyor ama yüzeye çıkmadan önce önlemler almak istiyordu. Sınıfın kapısına
vardıktan 14 saniye sonra kapı açıldı ve sınıf dağıldı. Üst kata çıkan merdivenin üst kısmında
kamufle olarak dikkatle kapıyı izledi ama Ada yoktu. Bir dakikaya yakın bekledikten sonra