akilah-azra-kohen-fi

ir süredir Deniz’e ait olmadığını hissediyordu. Can’ın bu duyguyu yağmalanmak olarak
görmesi şaşırtıcıydı, belki de deliydi bu adam. Belki her ay başka bir kadına takıyordu kafayı,
sonra hevesi geçince de kafayı takacak başka birilerini arıyordu. İçine doğan merakla bakışını
ona çevirmeden, “Daha önce kaç kişiye hissettin bunu?” diye sordu. Can sorunun ciddiyetine
şaşırmıştı, doğruyu söyleyip söylemekte tereddüt etti, tereddüt ettiğini fark eder etmez,
“Kimseye.” diyerek yalan söylemeye karar verdi.
Duru, hissettiği duygunun derinliğini hesaplamak istiyordu ki Can Manay, “Sana kimsenin
sahip olamaması için hayatlar almaya hazırım ben.” diye mırıldandı yine. Duru kaşlarını
kaldırıp, “Ne demek şimdi bu!?” diye çıkıştı. Can Manay’ın kendisini böyle arabesk laflarla
uyuşturacak kadar aptal görmesinden rahatsızdı, ne sanıyordu bu adam, Duru’nun böyle
kelimelerden etkileneceğini falan mı?!
Can Manay, “Senin var olduğunu gördüğüm an ben öldüm Duru... Bahçede dans ediyordun,
hâlâ o anki müziği, çıplak ayaklarını, üzerindeki beyaz elbisenin sökülmüş etekliğini
yaşıyorum kafamda... O an... öldüm... ve doğdum. Hiçbir şey eskisi gibi değil... Olamaz çünkü
artık sen varsın... Ne yapmamı istiyorsun!? Esrarkeş bi adamın seni yağmalamasını mı
seyretmeliyim? Bir saniye bile katlanamıyorum!” dediğinde Can’ın içinde patlayan öfke önce
yüzüne yansıdı, boyun damarları çıkıp sağ eli tek bir yumrukla önündeki panele vurduğunda
Duru geriye çekildi. Böylesi tuhaf bir şiddet gösterisine hazırlıksızdı ama samimiyetini
sorgulamadı, acı içinde olduğu çok ortadaydı. Can kendine hakim olmaya çalışarak ön panele
vurmayı bıraktı. Yumruğunu sıkıyordu. Duru dikkatini Can Manay’dan alması gerektiğini
düşündü, her şey kontrolünün çok dışındaydı. Kafasını dışarı çevirdiğinde, “Nerdeyiz? Artık
eve dönelim... Lütfen.” dedi sakince.
Aslında eve dönmek istemiyordu, bu arabadan inip kendi monoton hayatına devam etme
fikri can yakıcı derecede sıkıcıydı. Deniz’i düşündü Duru, bir şeyler hissetmek için kendini
zorladı, Deniz’i düşünüp içinin acıdığını hissetmek istedi ama içi bomboş gibiydi. Can’la
birlikte olmanın nasıl olacağını düşündü, yine içi boştu ama bu sefer bu adamla sevişse
adamın alacağı zevkin ne kadar büyük olacağını biliyordu. Can Manay için öncelik daima
Duru’ydu, bu Deniz’in asla veremeyeceği bir şeydi, öncelik.
Ruhu sıkıldı, hissettiği duyguların belirsizliğinden, doğrunun ne olduğunu bildiği halde
yanlışın çekici gelmesinden iyice sıkıldı. Deniz, hayatı boyunca kendini yanında kendisi gibi
hissettiği tek kişiydi, onun yanında olmak çok doğaldı bu adamsa onu tanımıyordu bile.
Bahçede dans ederken görmüş ve kafayı takmıştı. Kaç kişi vardı, beni dans ederken seyredip
bana aşık olan ama hakkımda hiçbir şey bilmeyen diye düşündü. Sayı oldukça fazlaydı. Bakışı
yolda, kendi kendine, “Beni tanımıyorsun bile.” dedi. Can, Duru’nunki gibi kendi kendine,
“Seni biliyorum... Etrafındaki herkesin nasıl senden etkilendiğini, senin varlığının yanında
hissettikleri çirkinlik yüzünden pasif agresif bir şekilde sana nasıl saldırmaya çalıştıklarını,
bu ışığının bedelinin yalnızlık olduğunu, bu yalnızlığı sadece Deniz’le paylaştığını ama onun
da seni koruması gerektiği gibi koruyamadığını, en sevdiğin yemeğin çiporta 25* adlı bi yemek
olduğunu, doğduğun yeri, hatta saati, annenle babanın geçirdikleri trafik kazasını, babaannenle
o evde dört sene yaşadığını, babaannenin mezarına her ay gittiğini, uyurken ayaklarını örtünün
altına iyice sokmak istediğini, Turkuaz adlı dans ekibine katılmak istediğini ve istersen
kesinlikle dünyanın gördüğü en yetenekli dansçı olacağını... Seni biliyorum. Ait olduğun
adamın ben olduğumu biliyorum. Bana ait ama aynı zamanda hiç kimsenin olmadığını