akilah-azra-kohen-fi

okşuyordu. İçindeki karbondioksiti dışarı çıkartırken Duru’nun kulağına fısıldadı, “Anlamıyor
musun, bu benden daha üstün bir duygu... Elimde değil.” Vücudunda dolaşamayan kanın
yarattığı basınca, içine alamadığı oksijenin eksikliğine, bacakların sıktığı etinin acısına ve
omurgasındaki ağrıya rağmen kalçasını son bir hamleyle kaldırdı, aşağıya kaydırdı ve
Duru’nun içine girdi.
Can’ı içinde hisseder hissetmez, Duru’nun karşı koymak için çok direndiği tüm duygular
yayıldı bedenine. Can’ın yavaşça içinde ilerlediğini hissetti tüm farkındalığıyla ve bacaklarını
ne kadar sıkmış olsa da aslında vajinal kaslarını Can’ın girebilmesi için nasıl açtığına şaşırdı.
Çok ıslanmıştı. Bu ıslaklığı Can’ın fark ettiğini bilmek çok utanç veriyordu. Vücudu istiyordu
Can’ı, mantığı çığlıklar atarak ona yataktan çıkmasını söylese de, vücudu denemek istiyordu.
Merakı getirmişti onu buraya ve şimdi merak ettiği şeyin içinde, daha ilk saniyelerinden
itibaren bu deneyimin kendisini nasıl da etkilediğini hissediyordu. Geriye dönüş yoktu.
Duru’nun bacakları Can’ın bedenini kademe kademe kıskacından bıraktı, Can hissettiği
kademe rahatlıkla bozulan tansiyonun yerine gelmesi için derin nefesler aldı ama Duru’nun
içinde ilerlemeyi bırakmadı. Duru’nun bacakları tamamen gevşediğinde, Can o an Duru’nun
içindeyken hissettiği duygudan daha güçlü bir duygunun var olmadığını biliyordu. Bedeninde
hissettiği tüm haz sanki ruhuna akıyordu, ait olduğu yere varabilmiş bir ışık kümesi gibi
hissetti kendini. Kaynağından çıkıp evreni dolanmış ve nihayet yaratıldığı yere dönmüştü. Bu
haz, Duru kalçasını oynatana kadar sanki olabileceği en tepe noktada gibiydi ama Duru’nun
Can’ın ince ritmine katılması tahammül edilemez daha büyük bir hazzı doğurdu. Nihayet tüm
vücudu oksijensizlikten kurtulup bu hazza hizmet edebilecek güce kavuşmuştu. Can ve
Duru’nun ritimleri senkronize olurken, Can onun dudaklarına yapıştı ve Duru, Can’ı devirip
kendisi üste geçerken ağzının içinde dolanan dili yumuşakça emerek, Can’ın öpücüğüne cevap
vermeye başladı. Can yine Duru’yu yatırıp üste çıkarken bu ilk gerçek öpücüğün içinde tüm
hazları barındıran gücüne bıraktı kendini. Duru ve Can için, her öpüşmelerinin, içinde tüm bu
hazları barındıran çok güçlü duygular oluşturması işte bu yüzden olacaktı. İki kişinin
yaşayabileceği her türlü zevk bu ilk öpücükle beraber deneyimlendi, bütünleşti. Dudakları
birbirlerinden hiç ayrılmadan üç saat seviştiler. Can bu saatler içinde Duru’nun içinden hiç
çıkmadan dört kez boşalmış ve her anında orgazm olmuştu. Duru bu kadar istenilmenin
yoğunluğu içinde yükseldi. Birinde bu kadar açlık yaratmanın verdiği tatminin, aynı zamanda
onu bu kadar doyurabilmekle nasıl da büyüdüğünü deneyimlerken başka hiçbir şey düşünmedi.
O sabah Duru’nun önceki hayatına dair her şey, Can içine aktıkça, Duru’nun bedeninden,
beyninden, düşüncelerinden çıktı gitti, birkaç aylığına da olsa. Deniz’den geriye hiçbir şey
kalmayana kadar Duru’yla sevişti Can. Ona hissettirdiği hazzın, onun her hücresinde bir
farkındalık yaratmasını dileyerek durmadı, duramadı. Çünkü bu Can Manay’dan daha güçlü
bir duyguydu.
26 Yüzüklerin Efendisi adlı eserdeki bir ırk.