akilah-azra-kohen-fi

zamanda anladığını bilmiyordu ama Deniz’in kafası iyiydi ve tokalaşmak için uzattığı eliyle
Can’ın elini iyice kavramış, şimdi de diğer elini Can’ın elinin üstüne koyarak Can’ın
kendisine göre oldukça küçük olan elini nerdeyse avuçlarını içine hapsetmişti. Eli Deniz’in
avuçlarının içinde öylece duran Can, güvenlik görevlilerinin bakışını fark edince kararlı bir
hamleyle elini nihayet çekti. Deniz, Can’ın elinin avuçlarının içinden kayarcasına çıkmasına
rağmen hareketin sertliğinden hiç etkilenmemiş, kullandığı uyuşturucunun verdiği umursamaz
tavırla konuşmasına devam etti. Evin bulunduğu çevreden ve bahçedeki çimenlerde mantar
olduğundan, bahçıvana çok para verdiklerinden ama bir türlü yemyeşil çimene sahip
olamadıklarından bahsedip durdu.
Konuları çok sıkıcı bulan Can, adamı kapasitesinin binde biriyle dinlerken Deniz’in güzel
suratındaki Fi’yi inceledi. Duru’nun bu yüzde, bu adamda bulduğu, beğendiği her neyse
mahvetmeye hazırdı ve neyi mahvetmesi gerektiğini araştıran gözlerle tekrar taradı Deniz’i.
Düz uzun kaşları altında tam ne renk olduğu anlaşılmayan sarılı ela gözleri, Deniz’in şu aptal
haliyle bile oldukça etkileyiciydi. Bu ülkeye ait olmayan, güzel insanların geldiği bir yerden
gelmiş gibiydi. Bu uzun boylu, sivri burunlu, düz kaşlı, siyah parlak saçlı adam Can’ın henüz
sahip olmadığı her şeye sahipti. En önemlisi de Duru’ya. Adamın o anki halinin, Deniz’in var
olabilecek en kötü versiyonu olduğunu düşündü. Aptal bir ifade, kaykılmış bir gülümseme,
kısılarak kendi çukurlarında kaybolmuş gözler. Ne kullandığını merak etti. Kokuya bakılırsa
esrar gibi bir şeydi. Deniz’in gevezeliğini dümdüz keserken tereddüt etmeden, “Kaç senedir
oturuyosun o evde?” diye sordu. Deniz gevezeliğinin üst boyutlarında hemen cevap verdi
soruya, “İki senedir oturuyorum. Eskiden dublex, triplex evler bana çok çekici gelirdi ama
şimdi içinde yaşamaya başlayınca-’’
Can, Deniz’in anlattığı, anlatacağı saçmalıklarla ilgilenmiyordu. Tek istediği Duru
hakkında biraz daha bilgi edinmekti. Sohbeti kendisine yarayacak hale getirebilmek için
oyalanmadan, “Evi yeni aldın o zaman?” diyerek Deniz’in sözünü yine kesti. Deniz kafasını
toparlamaya çalışarak seri olmayan bir şekilde, “Aaa. Yok. Öyle değil. Ev Duru’nun zaten.
Ona kaldı.” diye cevap verdi.
Can şimdi daha da şaşırmıştı. Ev Duru’nundu ve Deniz’le yaşıyordu. Bu adam esrarkeş bir
serseriden başka bir şey değildi o zaman. Duru’nun böyle bir adamla ne işi vardı? Adamın
hali utanç vericiydi. Nasıl olur da Duru kadar güzel bir yaratık böyle bir parazitle birlikte
olabilirdi? Tamam, adam yakışıklıydı, çok yakışıklıydı ama üç sene böyle bir etkiyi azaltmaya
yetecek kadar uzundu. Niye adamın yakışıklılığı Duru’nun gözünde sıfırlanmamıştı? Duru’yu
bu adama bağlayanın ne olduğunu çok merak etti. Duru’yu kendi kafasında gereğinden fazla
büyüttüğünü düşündü. Sonunda o da bir sürü sorunu olan sıradan bir kadındı, altın orana
oldukça uygun bir şekilde yaratılmış sıradan biri. Bu duygu onu biraz rahatlatmış ama
meraklandırmıştı da. Kızdaki problemin ne olduğunu düşünmeye başladığında, “Duru’yla
nasıl tanıştınız?” diye sordu Deniz’e.
Deniz suratındaki gevşemiş gülümsemeyi genişleterek konuşurken cebinden çıkardığı sigara
paketinin içinden bir sigara çekti, “İkimizin farklı hikayesi var aslında. Uzun hikaye. Saçlarını
hiç boyadın mı Can?” dedi.
Deniz, yakmadan elinde tuttuğu sigarayı nefes çekmek için ağzına götürdüğünde Can adamın
aptal sorusuna, “Hayır. Boyatmadım. Boyatmıyorum.” diye cevap verdi. Deniz eliyle Can’ın
saçına dokunarak, “Bak buralardaki renklendirme o kadar simetrik ki inanılamaz. Sanki