akilah-azra-kohen-fi

3. BÖLÜM
- 1 -
2 hafta sonra Bilge…
Okulun bitmesine sadece birkaç gün kalmıştı. Bilge’nin keyfi yerindeydi çünkü Can
Manay’ın ofisinde henüz hiçbir şansızlık olmamıştı ve normal geçen bu iki hafta Bilge’nin
hayatı için oldukça uzun bir süreydi. Günün güzelliğini düşünerek okulun bahçesine giren
Bilge, hemen dikkatli olması gerektiğini hatırlattı kendine. Adımlarını sakinleştirip temkinli
bir şekilde Murat’ın varlığını aradı gözleri. Neyse ki Murat yoktu. Okul binasına doğru
ilerledi. Murat’la geçirdiği geceden sonra onu hiç görmemişti, daha doğrusu görmemek için
çok dikkatli davranmıştı. Öncelikle kan lekesi olan minderi yıkamış, lekesi çıkmayınca kuru
temizleyiciye götürmüş, yine leke çıkmayınca aynı kumaştan bulup kılıfı yenilemişti. Tüm bu
işlemleri dört güne sığdırmak çok zor, yorucu ve pahalı olmuştu ama en sonunda minderi
Murat’ın binasındaki güvenlik görevlilerine teslim edip onunla karşılaşma tehlikesine karşı
koşarak uzaklaşmıştı binadan. Görmek istemiyordu Murat’ı ama en önemlisi onun kendisini
görmesini hiç istemiyordu. Hayatındaki en heyecan verici ve güzel geceyi yaşamıştı onunla, o
gecenin kafasında aynen hissettiği gibi kalması için ne gerekirse yapmaya hazırdı. Murat’la
karşılaşırsa onun yapabileceği herhangi ters bir hareketin, tepkinin yaşadığı o güzel şeye
gölge düşürmesinden tedirgindi. Yaşanmış ve bitmişti, hiçbir beklentisi yoktu, tek istediği şey
kafasındaki anıyı gölge düşürmeden koruyabilmekti. Hayatı boyunca gerçekten sahip olduğu
tek güzel anıydı bu, o kadar değerliydi ki, Bilge’nin uyumadan önce hayal ettiği ‘aileyle sabah
kahvaltısı’ hayalinin yerini almıştı bile. Bilge, Murat’ın dudaklarının nasıl hissettirdiğini,
içine girerken hissettiği huzurlu acıyı düşünerek uyuyordu artık.
Okul binası her zamanki gibi kalabalık değildi, sene sonu yaklaştıkça devam zorunlulukları
kalkmış ve öğrenciler okulu huzurlu bir şekilde ekmenin tadını çıkarmaya başlamışlardı.
Bilge, Can Manay’ın zarfını vermek üzere öğrenci işlerine gitmeliydi, sonrasında yine ofise
dönüp beyaz odasında kitabını okuyarak ya da Zeynep Hanım’a yardım ederek geçirecekti
gününü. Henüz bir kez bile karşılaşmamıştı Can Manay’la. Şükürler olsun ki! Zarfta ne
olduğunu bilmiyordu, Zeynep Hanım söylememişti, zarfın ağzı da kapalıydı, zaten açık bile
olsa açıp bakmaya kalkmazdı, kendi üzerine düşmeyen şeylere karışmamayı zor tarafından
öğretmişti hayat ona. Öğrenci işlerine çıktı, Can Manay’ın öğrencileriyle ilgilenen memurun
yanına gitti, Can Manay’ın adını telaffuz eder etmez herkes sanki hazır ola geçmişti, elindeki
zarfı gururla teslim etti ve kendini güçlü bir şeylerin parçası gibi hissetmenin verdiği
özgüvenle dimdik, kapıya doğru yürüdü. Huzurlu hissediyordu, ta ki tam kapıdan çıkarken
Didem’le çarpışana kadar. Murat’ın sevgilisiydi Didem. Çarpışmayı önemsemeden yürümeye
devam etmek istediyse de, Didem’in yapmacık ilgisi tutmuştu onu. Didem, “Aa sen de mi
burdasın?” diyerek şaşkınca suratına bakınca, Bilge, “İyi günler.” deyip aceleyle yoluna
devam etti.
Neyse ki okula bir daha gelmesi gerekmeyecekti, hızla merdivenlere ilerlerken kendi adını
duydu. Yüksek ve net bir sesle Murat, “Bilge!” diye seslenmişti. Yürümeyi bırakıp duyduğu