akilah-azra-kohen-fi

sese kilitlendiğinde, kalbi göğsünü acıtırcasına çarpıyordu. Kalbinin ritmini kulaklarında
hissetti, hemen gözlerini kapadı Bilge, duyduğu sesin gerçekliğine inanmak isteyerek bekledi.
Murat’ın ikinci kere seslenmesini beklerken daha inanılmaz bir şey oldu, Murat’ın elini
omzunda hissetti. Çırpınırcasına atan kalbi sanki bir an durdu, an dondu ve sonra kalbi biraz
önce yaşadığı duraksamayı telafi edercesine daha da hızla ve güçlü atmaya başladı. Bilge
kıpırdamak istiyordu ama vücudu kendisine itaat etmiyordu artık, Murat’a dönmek istiyordu
ama sadece öylece durup kalakaldı.
Murat karşısına geçip gözlerinin içine dikkatle baktığında Bilge gözlerinde biriken yaşların
akmaması için gözlerini kırpamadı. Ne oluyordu böyle!? Neden ağlıyordu!?
Murat, Bilge’yi gördüğüne sevinmişti. Narin vücudu, komik kemik gözlüklerinin arkasına
saklanırcasına gizlediği kocaman, kahverengi, güzel gözleri, o gözlüklerin ağırlığını
kaldırmakta zorlanan küçük burnuyla ne kadar da ... neydi?... Bu kız bir şey hissettiriyordu
Murat’a ama ne? Bu dünyaya ait olmayacak saflıktaki, günah değmemiş kalbiyle resmen
karşısında titriyordu Bilge. Geri kalan herkese karşı soğuk, tepkisiz olan bu kız, Murat’ın
karşısında sanki Tanrısı’yla karşı karşıya duruyormuş gibiydi. Bekaretini almıştı bu kızın.
Murat kendini üstün hissederek bir kere daha söyledi Bilge’nin adını, bu sefer ona sesini
duyurmak için değil, kendi yarattığı etkiyi canlı bir şekilde Bilge’nin suratında seyretmek için
mırıldanmıştı ismi. Bilge’nin gözlerinde parlayan ışık bir anda kayıp yanağından süzüldü.
Murat diğer elini de Bilge’nin çıplak kolunun üzerine koydu yavaşça, kendini narin, ürkek bir
hayvan üzerinde bir deneyde gibi hissediyordu. Bilge’nin yumuşak teni, kol tüyleri Murat’ın
dokunuşuyla diken diken kabarmıştı hemen. Murat etkisinin gücüne şaşırırken Bilge’nin
tüylerini okşayıp gülümsedi. “Nasılsın?” dedi. Bilge’nin ne cevap vermeye, ne gitmeye, ne de
kalmaya gücü vardı. Murat’ın varlığına kilitlenmiş, o anda kalmıştı. Didem’in, “Murat!”
deyişi sanki çok uzaklardaki bir gerçeklikten sızıp gelen bir ses gibiydi, ta ki Didem onun
yanına gelip koluna girene kadar. İşte o an gerçekliğe döndü Bilge ve Murat’ın eli kolundan
çekilir çekilmez sanki üzerinden bir büyü kalkmış gibi silkelenip kendine geldi, gözlerini
saklamak için kafasını öne eğip, “İyi günler.” diyerek hemen Murat’ı geçip gitti. Adımları
hızlı ama aceleciliğini kamufle edecek sakinlikteydi.
Okulun merdivenleri uzun, bahçenin yolu bitmek bilmez geldi Bilge’ye. Arkasına
bakmadan, nerdeyse nefes almadan hızla yürüdü, yürüdü, yürüdü. Nerde olduğunun
farkındalığında kendine geldiğinde otobüs durağını çoktan geçtiğini ve otobana uzanan yola
girmek üzere olduğunu anladı ama yürümeye devam etti, durursa kalbi de durabilir gibi
geliyordu. Sanki adımlarıydı kalbine kan pompalayan. Otobandan önceki son durağa
geldiğinde kendini ancak zorladı durakta durmak için, buradan devam ederse, otobanda
yürümenin ne kadar rahatsız edici olacağını biliyordu. Otobüsün gelmesi birkaç dakika sürdü.
Karşısına çıkan insanlara bakmamaya özen göstererek kafası önünde bindi otobüse, arkaya
yürüdü, köşeye sığındı ve ancak evin durağına yaklaştığında Can Manay’ın ofisine gitmesi
gerektiği geldi aklına. Kendini her zamankinden daha da aptal hissederek otobüsten inip ofise
gitmek üzere başka bir otobüse bindi aceleyle.
Ofise vardığında kimse ona neden geç kaldığını sormadı, kendisi açıklama yapmak üzere
Zeynep Hanım’ın yanına çıkmıştı ama Zeynep Hanım onu görür görmez Can Manay’ın
kendisini görmek istediğini söyleyip Bilge’yi Can Manay’ın ofisine yönlendirdi. İki haftalık
durgunluğun ardından fırtınanın geldiğini düşünerek Can Manay’ın ofisine yürüdü Bilge.