akilah-azra-kohen-fi

ir dergiye sahip çıkmak, hele içeriği bu kadar ortalık karıştıracak şeylerden oluşuyorsa,
biraz naiflikmiş gibi geliyor bana, dikkat et.” dedi ve, “Adını Darbe koymasalardı, bayilerle
bu kadar uğraşmazdık bile.” diyerek gözlüklerinin üstünden homurdandı Özge’ye. Özge
kızarmış yeşil gözlerinde kontrol edemediği sulanma ve suratında kocaman gülümsemeyle
yerinde zıplayıp kocaman sarıldı Muammer Bey’e. Koşarak aracına giderken hatırlayıp durdu
ve hemen dönüp Muammer Bey’e geri geldi. Muammer Bey kağıda yazmak üzere olduğu
adresleri yazmaya devam ederken kendi kendine Özge’nin aceleciliğine gülüp kafa salladı.
Özge yazının bitmesini sabırsızlıkla bekleyip kağıdı alır almaz bin kere teşekkür etti ve
arabaya fırladı. Muammer Bey arkasından, “İlk dördü dışında gerisi gece kapatır.” diye
bağırdıysa da, bu Özge’nin yavaşlamasına neden olmadı. Özge bulunduğu bölgeye en yakın
olan ve gece kapanan bayilerden başladı dağıtıma. O akşam üç gündüz bayisine ve gece
boyunca da dört gece bayisine toplam 19 kutu dağıttı Özge. Elinde kalan yedi kutu için 10
bayii vardı.
Gece yarısı eve döndüğünde, aptallık edip her bayiye en azından bir kutu bırakması
gerektiğini düşünmekten ve kendine kızmaktan uyuyamadı, 10 bayii için yedi kutu yeterli
değildi, üçer kutu bıraktığı bayilere geri gidip birer kutu almaya ve gün içinde elindeki
listedeki her bayiye dergileri dağıtmaya karar verdi. Derginin okunma olasılığını arttırmak
istiyordu. İyice şişen bademcikleri zaten uyumasını engelliyordu. Sabahın ilk ışıklarıyla yola
çıkıp dağıtıma başladı yine. Her eczanenin önünden geçerken kendisine ilaç alması gerektiğini
hatırlatıyordu ama dergileri bitirmeden durmamaya karar vermişti, işi bitince ilacı nasıl olsa
alırdı.
- 93 -
Her arayışında işinin henüz bitmediğini söylemişti Deniz. Hâlâ Can Manay’ın yanındaydı
ve bu kadar uzun süren bir toplantı kulağa saçma geliyordu. Telefonu çaldığında arayanın
Deniz olduğunu görünce rahatladı Duru. Nihayet! Nihayet Göksel’le olanları anlatacaktı. Duru
“alo” der demez, Deniz hemen konuya girdi, toplantının çok heyecan verici geçtiğini ve
Can’ın kendisini anladığını, fikri gerçekleştirmek için heyecanlandığını anlattı seri bir şekilde
ve ekledi, “Şimdi Can’la eve geliyoruz, diğer çizimleri de görmek istiyor.”
Duru konuşmak için ağzını açtı ama kelimeler çıkmadı, zaten Deniz bu kısa boşluktan sonra,
“Biz gelene kadar aşağıdan tüm çizim kağıtlarını çıkarır mısın?” demişti bile. Duru sadece,
“Tabii.” diyebildi. Deniz, “Tamam canım, yarım saate görüşürüz.” derken Duru sessizce
kapattı telefonu, genelde, “öptüm” gibi bir kapanış kelimesiyle sonlandırırlardı konuşmalarını
ama bu sefer Duru içindeki burukluğun Deniz tarafından sorgulanmasına ihtiyaç duyuyordu.
Deniz’in umursamazlığına olan kızgınlığı, kırgınlığa dönüşmek üzereydi. Kendi kendine
söylenerek kağıtları çıkarmak üzere aşağı inen merdivenlere doğru yöneldiğinde durdu,
kendine geldi. İçindeki kızgınlık büyüdü. Can Manay’ı eve getiriyordu şimdi de! Nasıl bu
kadar salak olabilirdi? Yarım saatte burada olacaklardı! Hemen salona döndü, Deniz’in
salaklığına kızarken hızla etrafı toplamaya başladı. Can Manay’ın evinden sonra burayı
beğenmesi imkansızdı ama doğru ışık ve atmosferde burası da bayağı hoş olabilirdi. Bahçe
kapılarını açtı, koltuğun minderlerini düzeltti. Sehpanın üzerini köşede duran kullanılmış bir
peçeteyle hızla sildi. Salon tamamdı. Yukarı fırladı. Hem yatak odasını toplayıp hem de