akilah-azra-kohen-fi

diye sordu.
Özge samimi bir şekilde, “Ciddiyim ya, tuhaf bi cümle, ‘genellemelerin anlamın önüne
geçmesi’ deyince aklıma bir sürü genelleme ve bir sürü anlam geliyor, eşleştiremiyorum.
Bizim konumuzla nasıl bağladın ki şimdi bunu!?” diye sordu.
Muammer elindeki darı koçanını eski bir peçeteye sararken kaşlarını kaldırıp, “İyi bir
aktörün izleyende yarattığı ilham duygusunun değerli olması güzel, iyi aktörlük saygı
duyulacak bir durum. Yani ilham uyandırabilen her aktör saygıyı hakketsin! Ama her rol
yapana iyi aktör muamelesi yapıp saygı gösteren bir toplumda, aktör genellemesi, iyi aktör
anlamının önüne geçiyor ve aynı Pavlov’un köpeği gibi aktör gördüğümüzde, hatta televizyona
çıkan birini gördüğümüzde, bizde uyandırdığı duyguyu tartmadan alkışlayan, anlamı
genellemeye feda eden bir toplum haline geliyoruz. İşte Özge Hanım, senin sorunun aktörlerle
değil aslında, sorunun, anlamı genellemeye feda edenlerle.” dedi.
Özge ağzındaki lokması biterken, “Sen zeki bi adamsın Muammer Bey.” dedi.
Muammer Bey, “Kendine iltifat ediyorsun Özge Hanım, bir zekayı takdir edebilmek için
zeki olmak gerekir. Bazen karşındakinin zekası, aslında kendi zekanın aynasıdır... Tekrar
konumuza dönersek, eğer biz burada beceriksizlerin yaptığı şeylerden bahsediyorsak ve buna
sanat diyorsak ve sanat adı altında yapılan saçmalıklara savaş açıyorsak, o zaman iyi yapılmış
sanata yazık değil mi? Onu kim koruyacak? Sen savaşçı doğmuşsun Özge Hanım, doğan bu,
illa savaşacaksın. Bir savaşçıya verilecek iki iyi nasihat biliyorum eğer ilgilenirsen.” dedi.
Özge ilgilendiğini belirten bir şekilde kafasını salladı. Muammer elindeki çöpü biraz
ötedeki kutuya çabasızca basket attıktan sonra dirseklerini dizlerine dayayıp sakalını kaşırken
hatırlamaya çalıştı. “Bir: Savaşlarını iyi seç çünkü içinde kaybolabilirsin. İyi bildiğin ve
sevdiğin bir şeyin içinde kaybolmak, beceriksiz olduğun ve sıkıldığın bir şeyin içinde
kaybolmaktan daha iyidir. İki: Savaşçı ruhun, amacını gölgelemesin. İyi savaşçılar savaşlarını
güçsüzlüklerinden değil, ne için savaştıklarını unutup savaşın kendisini amaç yaptıklarından
kaybederler. Bi savaşa başladıysan nerde bitirmen gerektiğini en başından hesaplaman lazım.
Zafer bazen, kazanmak için son darbeyi vurmamak olabilir. Zafer gibi gözüken şey ancak çok
sonra farkına varabileceğin bir yenilginin başlangıcı olabilir...” Muammer derin bir nefes alıp
suratına yayılan gülümsemeyi hissettiren bir ses tonuyla, “Uzun lafın kısası kızım, sanata ve
icra edenlere savaş açmadan önce, savaş açmak istediğin şeyi iyice somutlaştırmalısın. Benim
anladığım sen sanata değil popüler kültürün ürünlerine savaş açıyorsun. Oysa gerçek sanatçı
kutsaldır...” dedi.
Özge, “Eğer yaptığı sanatsa.” diyerek lafa girdi. Bir anlık sessizlikten sonra oturduğu yerde
bacaklarını uzatarak uyuşuk kaslarını rahatlatmaya çalışan Özge, “Çok uzun süredir bir
sanatçıyla tanışmadım ve bu ülkede sanat adına bir şeyler üreten herkes... evet yani hiçbirinin,
sizin bahsettiğiniz, insanın içinde duygular oluşturan kutsal kişiyle alakası yok. O kutsal kişiyi
görseler canlı canlı yakacak kadar korkuyorlar ondan. Çünkü kendi sahtekarlıklarını kamufle
edemeyecek kadar çıplak kalırlar öyle birinin yanında. Toplumun salaklığı belki de yokluktan
kaynaklanan açlığı, bu parazitlerin yaptıklarının alkışlanmasına yol açıyor olabilir ama bu
üretilen şeyin üretilmeye değdiğini göstermez.” diye homurdandı.
Özge’nin gerilen suratı karşısında merakla onu izleyen Muammer, “Peki ne gösterir?” diye
sorduğunda, Özge kafasının içindeki düşüncelere dalmıştı bile. Özge’ye duyurmak için
Muammer’in soruyu ikince kere sorması gerekti. Özge gözleri uzaklara dalmış bir şekilde,