akilah-azra-kohen-fi

Sırtında kemanı, elinde yumruğuyla okulun koridorlarında hızla yürüyordu Ada.
Ayakkabısının sadece tekini giyebilmiş ve diğer tekini elinde taşıyan Göksel’in suratında
yaramaz çocuk ifadesiyle, seke seke kendisini takip ettiğinden habersiz, o an kendini güvende
hissedeceği tek yere, stüdyoya doğru yol alıyordu. Elindeki yumruk, çalan telefonuna bakmak
için açıldı bir an. Ada telefonu eline aldığında arayanın Duru olduğunu görüp çağrıyı meşgule
düşürdü. Telefonu cebine koyduktan hemen sonra eli tekrar yumruğa dönüşmüş ve içinde
patlayan öfkesini kontrol altına alabilmek için görev yapan bir araç gibi sımsıkı bükülmüştü.
Göksel, gözleri o yumruğa kitlenmiş, eğlenerek Ada’yı takip etti. Kızın suratını görmeyi
kafaya takmıştı ama daha da önemlisi bu kızı bu kadar öfkelendiren şeyin ne olduğunu
öğrenmek istiyordu. Göksel, Duru’yu her zaman kendi sınırlarından taşıp diğerlerininkine
tecavüz etmeye çok açık bir enerji olarak görmüş ve hiçbir zaman hoşlanmamıştı ondan, şimdi
başka birinin onunla aynı duyguyu paylaştığını görmek hoşuna gidiyordu tabii düşündüğü
doğruysa. Kız stüdyoya vardığında tereddüt etmeden içeri girdi, kapıyı kapattı. Kapının küçük
kare penceresinden görünmemeye dikkat ederek kapıyı yokladı Göksel, kız kilitlemişti.
Göksel koridorun mermer zeminine basmaktan buz kesmiş çıplak ayağına da ayakkabısını
geçirip vakit kaybetmeden stüdyonun mikser bölümüne geçmek için dolandı.
Müzik bölümünde her iki stüdyo arasında tek bir kayıt-mikser bölümü vardı, kayıt yapmak
isteyen öğrenciler iki ayrı stüdyoyu tek bir odadan kontrol edebiliyorlardı. Tek yapmaları
gereken kaydı interkom kulaklık sistemiyle yapmalarıydı. Kayıt bölümüne giriş, stüdyoların
içinden olduğundan, Göksel hemen bir sonraki stüdyoya koştu. Diğer stüdyo neyse ki boştu.
Göksel kayıt bölümüne girdiğinde şimdi ilk defa büyük camdan kızı net bir şekilde
görebilmişti, Deniz’in kıçından ayrılmayan müzisyen kızdı. Silik, pek sesi çıkmayan kafası
sürekli önde yürüyen bir tipti. Adını bile hatırlamıyordu Göksel, o an için kızı ilginç yapan tek
şey öfkesiydi. Stüdyonun ortasında bir sağa bir sola yürüyen kıza sıkılarak baktı. Bir sürprizle
karşılaşmak umuduyla takip etmişti kızı ama kızın kimliği öfkesini değersizleştirecek kadar
silikti. Böyleleri kendi içlerinde kudurup kudurup asla istedikleri şekilde açılamazlardı
dünyaya, bu tipler kendi savaşlarından kaçan korkaklardı. Göksel, kızın öfkesine olan ilgisini
kaybetmişti artık. Eğildiği yerden görünmeyi umursamadan ayağa kalktı, salona dönüp yerde
bıraktığı eşyalarını almalı, suratını yıkamalı, dişlerini fırçalamalıydı. Kemancı kız şimdi
oturmuş kemanını çalıyordu. Bakışlarını yere odaklamıştı. Karşısında ne bir nota ne de bir
kağıt vardı. Kayıt bölümünden çıkacakken, son bir kez dönüp kıza baktı Göksel, kızın keman
çalarken suratındaki ifade bir anda dikkatini çekti. Kendi savaşından kaçan bir korkak değil,
elindeki güçle dünyaları yıkmaktan çekinen birinin kendini tutan ifadesi vardı kızın suratında,
garip bir şekilde. Yaptığı şeyden, daha doğrusu çaldığı şeyden güç alan birinin ifadesiydi bu.
Göksel merak etmişti, hiç düşünmeden kulaklığı taktı kafasına ve mikserden stüdyonun sesini
açtı.
Ada’nın kemanı, Göksel’in ruhunu fethettiğinde, ilk defa içindeki öfkenin ehlileştiğini
hissetti hatta ilk defa ruhu olduğunu fark etti. Bakışları, kontrolü dışında kızın suratına
kenetlenmişti ki, bu asla olmazdı. Ada’nın çatık kaşları altında parlayan siyah gözleri, beyaz
teni ve burnuna doğru iki çizgi oluşmasına neden olacak kadar çıkık dudakları... Bir yaratıcıya
bakmanın heyecanıyla doldu Göksel’in içi. Kendisinin yapamayacağı bir şeyi kolaylıkla
yapan birini gören her insan gibi Göksel de oracıkta kilitlenip kalmıştı Ada’ya. Göksel’in
yıllarca dindirmeye çalıştığı öfkesine dokunan ilk insandı Ada, müziği Göksel’in bilinçaltına