akilah-azra-kohen-fi

gömebilmişti. O dönemlerde çok önemli olan kızlık zarını ise düğün alışverişi için annesiyle
birlikte gittikleri İtalya’da diktirerek kafalarda oluşabilecek tüm şüpheleri nihayet
engellemişlerdi. Meral’e tüm yaşadıklarından daha da yıkıcı gelen, babasının sevgisizliğinden
çok, aslında babasının kendisini pek de umursamadığını keşfetmiş olmasıydı. Bu deneyim
Meral’e gerçekte kim olduğunu anlatmıştı, doğması hiç istenmemiş dördüncü kızıydı ailenin.
Yıllardır babasından nefret etmesine rağmen çocukları olduktan sonra, paranın değerini
iyice kavramış ve sahip olduklarına hep şükretmişti. Ama asla babasını affetmeyen, sevgisiz
bu his, içinde öylesine kök salıp kocaman bir ağaca dönüşmüştü ki, bu ağaç nefretini
beslerken ona da yaşam enerjisi vermeye devam ediyordu. Nefretle seven bir kadındı Meral
Hanım. Kısa bir sessizlikten sonra Meral Hanım’ın kararlı sesi odada yükseldi, “Babamın
bana yaptığını, bırakın kendi oğluma, bir başkasınınkine bile yapmayı düşünemem. Onca
varlık içinde çektiğim yokluğu bir ben bilirim.”
Seansın bitmesine beş dakika vardı. Niye Zeynep santralden yapması gereken aramayı
geciktirmişti ki! Seans planladığı gibi gidiyordu ve Meral Hanım’ın konuyu derinleştirmesine
izin veremezdi, lafa girdi. “Şimdi hemen cevap verme buna, eve git. Bugün bunu hiç düşünme,
yarın sabah kahveni içerken, eğer İsviçre’de kalmış olsaydın ne olurdu diye bir düşün. Oğluna
destek verirsen olabilecekleri, bu akıntının seni, aileni nereye götürebileceğini düşün. Ama
kimseyle konuşma, etkilenmeni istemiyorum bu evrede. Sadece düşün. Cevabı benimle
paylaşmak istediğinde randevu al.” Meral Hanım tekrar konuyu açmak istediğinde, Can üç
dakika ileri alınmış saati göstererek noktayı koydu. “Seansımız bitti zaten, istesem de
konuşamam.”
Meral Hanım toparlanmaya başladığında 45 saniye daha geçmişti ve Can bir kere bile onun
odadaki varlığını onaylayan bir bakış atmamıştı. Gayet meşgul bir şekilde bilgisayarın
başında kendi işlerine dönerken, kahrolası Zeynep’in niye kendisini hâlâ aramadığı düşüncesi
iyice içinde büyüdü. Seansın derinliği ne kadar olursa olsun, sekreteri Zeynep’in bir sonraki
seansı hatırlatmak için seans bitiminde Can’ı santralden araması, odadaki yoğunluğu,
gerginliği azaltan ve herkesi günlük yaşama döndüren bir unsurdu. Hatırlatma aramasını
hemen hemen hiç aksatmayan Zeynep şimdi niye aramamıştı? Çok meşgul görünmeye çaba
harcayarak, Meral Hanım’ın yoluna koyulmasını bekleyen Can, dışarıdan gelen patırtıyla
ayağa kalktı. Gürültü şiddetliydi ve bu binaya ait olması gereken hiçbir şeye benzemiyordu.
Can, Meral Hanım’ın tek hamlede önüne geçip odadan dışarı çıktığında, sekreter masasının
önünde yerde dağılmış arşiv dosyalarını, yan devrilmiş evrak arabasını ve kapının önünde
geçişi engellemek amacıyla duran Zeynep’i, Zeynep’in önünde barikat yapmış iki güvenlik
görevlisini ve onların karşısında öfkeyle dikilmiş Veli’yi gördü.
Can’ı görmesiyle birlikte, öfkeli yüzüne yayılan rahatlama Veli’yi kızgın bir boğadan küçük
bir buzağıya çevirdi aniden. Can’ın önünde duran güvenlik görevlilerinin arasından, neşeyle
Can’ı selamlarken Veli çok içtendi. “Can’cım ya, nerdesin sen? Arkadaşlar yanlış anladılar,
heyecanlanıp masaları falan devirdiler.” dedi.
Veli’nin, Can Manay’ı selamla atılımını engellemek isteyen güvenlik görevlilerinin bu
karışıklığı açıklama çabaları, Zeynep’in daha önce bir kez şahit olduğu şaşırtıcı bir olayı
yeniden yaşadığını belirtecek kadar şaşırmamış ifadesi ve Can’ın herkesi sakinleştiren
talimatları o an birbirine karıştı. Güvenlik görevlileri Can Manay’ın talimatıyla katı terk
ederken, odadan şaşkın şaşkın çıkan Meral Hanım, daha önce birçok davetten tanıdığı Veli’yi