akilah-azra-kohen-fi

de böyle biriydi. Toplumsal katmanlar açısından düşünürsek daha yolun başındaydı ama
fırsatını bulduğu anda çevresindekileri kapsamak bir içgüdüydü onda. O yüzden adamdaki
hissi tanımıştı. Kendi üstünlüğünün farkında, farkındalığının farkında olan herkeste ama
yaşadığı toplumda çok az insanda olan bir şeydi bu. Bu adam tanıdığı herkesten dahaydı, en
azından şimdilik. Daha yakışıklıydı, daha uzundu, daha kendine güveniyordu, Özge’yi
kendisini en kötü hissettiği anda yakalamıştı. Geriye iki soru kalıyordu: Ne istiyordu ve
kimdi?
Beyninde davranış stratejisi geliştirmek için bin düşünce arasında hızla dolanan Özge yine
aynı kararı verdi. En kaba haliyle tamamen kendisi olacak ve bugünü, bu toplantı ya da
ayakkabıları dahil her şeyi gerçekten akışına bırakacaktı. Oturup soru sormadan, adamın
kendisini niye buraya çağırdığını dinleyecekti.
Adam masanın diğer ucundaki sandalyeye doğru giderken, Özge adamın oraya oturmasının
gerçekten de komik olacağını düşündü bir kere daha ama adam sandalyeyi tek eliyle, sanki
bardak tutuyormuş gibi kaldırıp Özge’nin yanına getirdi. 1.80 civarındaki boyu ve giydiği şık
beyaz gömleğinin altında beliren kaslı vücudu, kolları dirseklerinin hemen altında özensizce
kıvrılmış gömleğe sinir bozucu bir güzellik veriyordu. Adam sandalyeyi seri bir hamlede
koydu, oturdu ve bir ayağının ayak bileğini, diğer ayağının diz kapağının üstüne koyarak
geriye kaykıldı. Sağ eli kendi halinde masanın üstündeydi ve yüzük parmağı kendisinden başka
kimsenin fark edemeyeceği yavaşlıkta yaptığı küçük hareketlerle masanın yüzeyi üstünde
küçük daireler çiziyordu. Adam dümdüz bir ifadeyle Özge’nin gözlerinin içine bakarken hiç
konuşmadı. İfadesinden, bakışlarından kendini tehdit edilmiş hisseden Özge geri adım atmadı,
takınabileceği en ciddi ifadeyi takınıp adamın suratına bakarak konuşmasını bekledi. Üç
saniye daha geçti, adam konuşmadı. Özge daha fazla beklemenin kendisini güçsüzleştireceğini
hissetti, tam soracaktı ki adam sanki akşam haberlerinden bahsediyormuşçasına duygusuz bir
ses tonuyla, “Şimdiye kadar neler yaptın, anlatsana... Kendinden bahset. Ne yapmak
istiyorsun?” dedi.
Özge hemen oyuna katıldı, sanki önemli bir şeyden konuşuyormuşçasına ciddi bir şekilde
ve yüksek sesle soruyu tekrarlarken alaycılığını gizlemeden, “Şimdiye kadar neler yaptım?..
Yapmak istediğim şeylerden henüz hiçbirini yapmadım, o yüzden anlatmaya değecek pek bir
şey yok bu konuda. Kendimden bahsetmem gerekirse, 25 yaşındayım, felsefe okudum,
inandığım bir din ya ideoloji yok ama bir yaratıcının olduğuna inanıyorum tabii onun cennette
yaşamadığını düşünüyorum... Eğer tehdit altında kalırsam kolaylıkla birini öldürebilirim, ha bi
de Zimri’liyim. ‘Ne yapmak istiyorum’a gelince, kapatılmış bir dergiye alınmak üzere beni iş
görüşmesine davet eden biri olarak fazla soru sorduğunuzu düşünüyorum ve beni buraya niye
çağırdığınızı bilmek istiyorum, şimdilik.” dedi ve kendini Can Manay gibi hissetti, adamın
tarzı sanki bulaşıcıydı.
Sadık’ın suratında hiçbir kası oynamamıştı, Özge’nin konuşmasını dinlerken hiçbir yorum
yapmamış, hiçbir mimiğini kullanmamıştı. Ama suratındaki ifade, gözlerinin içinden odaya
yaydığı keskin gülümseme hissiyle dünyanın en soyulmaz bankasını sadece spor olsun diye
soyan adamın ifadesiydi. Özge yıllar sonra o ifadenin aradığını bulan bir adamın ifadesi
olduğunu anlayacaktı ama bugün tek görebildiği belli belirsiz ukala bir bakış ve dudağının
kenarında milimetrik beliren, tebessüme benzeyen ama asla harekete dönüşmeyen bir şeydi.
Sadık masanın üstünde daireler çizdiği parmağına baktı, parmaklarını birkaç kez tıplattı ve