akilah-azra-kohen-fi

hatırlamıyordu ve sürekli gördüğü ama hakkında hiçbir şey bilmediği bu adam, şimdi genel
robotik görüntüsünün çok dışında bir halde karşısında duruyordu.
Deniz’in kafası karışıktı, Göksel de eklenince iyice çorba olmuştu her şey. Göksel daha
önce hiç konuşmak için yanına gelmemişti, ihtiyaç duymamıştı belki. Göksel’in konuşmayı
istemesini gerektirecek şey, tüm diğer konulardan daha önemli olmalı diye düşündü Deniz.
Göksel’e bakarken aklından bir an Göksel’in birini öldürmüş olma ihtimali geçti, bu kuvvetli
bir ihtimaldi ama sorun bu olamazdı, çünkü suratındaki yardım isteyen ifadede yanlış bir şey
yapmaktan dolayı oluşan korku değil, sanki fiziksel bir acının ıstırabı vardı. Kafası zaten
karışık olan Deniz ne yapacağına karar vermekte zorluk çekerek Ada’ya döndü, tereddüt
içinde daha sonra konuşmaya devam etmeleri gerektiğini söyledi ve tüm dikkatini Göksel’e
vererek ilerledi. Ada’nın kendisini incelediğinden emin, Göksel kendisine doğru gelen
Deniz’e tepki vermekte gecikti. Deniz kendisini geçip sınıfın çıkışına doğru ilerlerken,
Göksel, Ada’yla göz göze gelmemeye kararlı, bakışları yerde takip etti Deniz’i. Aslında
konuşmak istediği tabii ki Deniz değildi ama orada öylece dikilirken kendisini aptal durumuna
da düşürmek istememişti. Sınıftan çıkarken Ada’nın ardından baktığını hissetti ve terinin biraz
önce üstüne geçirdiği kazağa geçip geçmediğini düşündü. Yetimhanede kendisinden üç yaş
büyük Ayşe adındaki kızın onu sevebileceğini düşündüğünden beri, kendi görüntüsünün ne
ifade ettiği ilk defa aklına geldi, o zaman altı yaşındaydı. Sanki asırlar önce hissettiği bu
duygu, bir yetersizlik hissiyle canlandı içinde. Göksel o sınıftan, olduğu kişinin kendisine
yetmediğini anlayarak çıktı.
Deniz’i atlatmak kolay olmamıştı ve birinin üzerinde yarattığınız şaşırtıcı etkinin onun daha
da büyük şaşırtmayla sıfırlanabileceğini biliyordu Göksel. Deniz’in şaşkınlığını ona paraya
ihtiyacı olduğunu söyleyerek artırdı. Deniz için şaşırtıcı olan Göksel’in paraya ihtiyacı olması
değil, bunu ifade ediş şekliydi. Genelde paraya ihtiyacı olan insanlar bu ihtiyaçlarını sessizce
ve dikkatli bir zaman seçerek dile getirilerdi ama Göksel kalabalık koridorda, etrafındakilerin
duyabileceği yükseklikte bir sesle, sanki o an karar vermiş gibi para istemişti. Hayatında ilk
defa borç isteyen birinin acemiliği vardı hareketlerinde. Göksel’i koridorun tenha bir
köşesine yönlendiren Deniz, hiç düşünmeden cebinden cüzdanını çıkardı. Sonra şu son 15
dakika içinde kendisini her şeyden daha çok şaşırtan şeye tanık oldu. Göksel sadece 10 kağıt
istemişti. Göksel’e 20 verdi ve parayı itiraz etmeden alan çocuğa birkaç kere daha fazlasına
ihtiyacı olup olmadığını ısrarla sordu ve iyi olup olmadığını kontrol eden uzun cümleler
kurduktan sonra kendisine tepkisizce bakan Göksel’in omzunu sıkıp, “Bana her zaman
gelebilirsin, her zaman, her şey için.” dedi. Göksel konuşmadan, ifadesizce suratına baktı
Deniz’in, parayı cebine koyarken yürüyüp uzaklaşmaya başlamıştı bile, teşekkür etmeden.
Acemi hissediyordu kendini, midesi bulandı bu duygu yüzünden. Kusmaya başladığında
bahçeye varmıştı bile. Kendisine bakılmasına alışıktı hep ama şimdi insanlar durup onu
izlemeye başlamışlardı ve onlara tehdit edercesine bakıp uzaklaştıracak gücü de yoktu.
Akbabalar tarafından istila edilmiş bir puma gibiydi Göksel. Okula geri girip kendini erkekler
tuvaletine attı ve kafasını musluğun altına sokup rahatladı. Kendisine ne olduğunu
düşünmekten bile korkuyordu, yüzleşmek zorunda olduğu bir şey vardı içinde ama o şeye bir
kez bakarsa bir daha görmezden gelemeyecek gibi hissediyordu. Ada’nın hiç var olmamış
olmasını istedi. Onu hiç tanımamış olmayı, daha doğrusu o müziği hiç duymamış olmayı.
Aklına yine o an geldi, müziğin beynini kapladığı an... Şimdi tekrar dinleyebilmek için