akilah-azra-kohen-fi

anlaşmanın kontrol altında tutulabilmesi için dizayn edilmiş bir sistemin basit bir sonucuydu.
Paranın miktarı değildi anlaşmayı sağlayan, rakamların simgelediği şeydi. Eti, bu oldukça
sempatik olabilen, karizmatik yaratığın istediği oyunu oynamasına hep izin vermişti, ne de
olsa Can Manay kendi elleriyle yarattığı bir canavardı, yavrusu sayılırdı.
Eti’nin teşhis konusundaki uzmanlığı 14 yıl önce koyduğu bir teşhisle psikoloji literatürünü
de etkilemişti. Bulduğu şey, ters düz edilmiş bir insan yüzü kalıbı fotoğrafının, kalıbın düz
haliyle yan yana konulduğunda, ancak şizofren biri tarafından, hangisinin kalıbın ters hali
olduğunun hemen ayırt edilmesi ve bir resmin aynada ters çevrilmiş kopyasının, onlarca resim
arasında bile olsa, yine şizofrenler tarafından hemen bulunabilmesiyle ilgiliydi. Sağlıklı
birinin yapamayacağı bir seçimdi bu. Ne komiktir ki, bir şizofren sağlıklı birinden çok daha
net bir şekilde orjinali görebiliyordu. Bu buluşu yaptığında çalışma hayatının ortalarına
yaklaşmış olsa da daha çok gençti. Can Manay’la tanışmaları da bu buluş aracılığıyla olmuştu,
hatta Can Manay bu buluşu yapmasının ana nedeniydi.
Eti’nin gözleri masasının üstünde duran oğlunun resmine gitti, bir an geçmişi hatırladı.
Hatıralar, midesindeki tüm asidin yemek borusuna hücum etmesiyle kesildi, koltuğundan
fırlayıp lavaboya yetişmesi saniyeler kadar sürse de, sıvıyı olması gereken yerde tutma savaşı
o anı çok uzun yaşamasına neden olmuştu. İlk gelen safrayı lavabosuna çıkardıktan sonra,
durumu ancak biraz daha kontrol altına alıp tuvaletin içine kusmaya devam etti. Her
öğürmesinin sonuncu olması umuduyla 20 dakika boyunca kustu. Her doğrulma hareketi bir
sonraki öğürmeyle bölünüyor ve Eti’nin kendisine yapması gereken adrenalin iğnesine
ulaşmasını engelliyordu. Midesinde çıkartacak bir şey kalmayınca, kusma kasılmalar olarak
devam etti, iki büklüm de olsa lavabosunun yanında duran adrenalin iğne kutusunu açıp
iğnesini yapabildi. Otuz saniyenin geçmesini bekledi. Önce tıkanan kulakları açıldı, sonra
diyaframına kasılmalar sonucu oturan yumruk yok oldu. Hastasının gittiğini biliyordu, kadın
birkaç kez Eti’ye telaşla seslenmiş, sonra asistanı tarafından odası boşaltılmıştı. Aynada allak
bullak olmuş suratına baktı, akan makyajını yıkadı. Şimdi yapılacak tek şey biraz uzanmaktı.
Odasına geri döndüğünde hedefi uzanma koltuğuydu, Can’ın kendi sandalyesinde oturmuş
beklemesinden hiç tedirgin olmadan uzanma koltuğuna bıraktı kendini. Bir süre hiç
konuşmadı, söylenecek bir şey de yoktu zaten, giderek sıklaşan tipik krizlerden biriydi bu.
Biraz kendine zaman verip çektiği acıyı önemsiz gösterecek bir ses tonuyla, “Hayırdır?” diye
sorabildi.
Can sessiz, koltukta kendine gelmeye çalışan Eti’ye bakıyor, sessizliğinin onu
rahatlatmasını istiyordu. Can’ın hâlâ konuşmaması, Eti’yi kendi acı gerçeğinden çıkarıp
Can’ın odadaki varlığının bilincine getirdi. Merakla yineledi Eti, “Bu sefer n’oldu? İyi
misin?..”
Can kaşları çatık, Tanrısının ölümlü olduğunu keşfeden ve bu yüzden acı çeken bir kul gibi,
“Sen iyi misin?” diye sordu. Kendi karakterine ters düşen bir önemseme vardı sesinde.
Eti kafasını Can’ın saçmaladığını anlatan bir ifadeyle sağdan sola sallayıp konuşurken bu
zamansız ziyarete içinden küfrediyordu. Can’ın ziyaretleri hep zamansız olmuştu, her şeyi
gibi, hayatına girmesi bile. Eti, “Tam göründüğüm gibiyim, benimle ilgili söylenecek çok
bişey yok. Konuyu uzatıp canımı sıkma. Kendi derdimin yanında bir de seni rahatlatmakla
uğraşmam gerekiyormuş psikolojisine sokup kendi ağırlığını benim üzerime koyma. Ya bana
bi çare bul ya da hafiflemem için hafif ol! Şimdi söyle neden burdasın!” dedi.